Η ζωή, παιδί μου, είναι ενιά φορές να πέφτεις και δέκα να σηκώνεσαι

Αγαπημένε μου άνθρωπε, πόσο καλά τα καταφέρνεις.

Σε παρακολουθώ κρυμμένη, από μακριά, θέλω να γνωρίζω κάθε σου κίνηση πια.

Και βλέπω πόσο προχωράς.

Έπεσες απότομα, το ξέρω.

Μη σε παίρνει από κάτω.

Πάρε το χρόνο σου κι απόλαυσε το.

Δεν πειράζει που και που να βρίσκεις τον εαυτό σου στα πατώματα.

Αρκεί αυτό να γίνεται συνειδητά. Κουράστηκες, μπούχτισες, η ψυχή και το σώμα σου πια χρειάστηκαν ένα διάλειμμα.

Μη βυθίζεσαι στη θλίψη όμως.

Δέξου το. Είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Κι αν θες να ξέρεις, αυτό είναι το πιο υγιές βήμα για μια μεγάλη άνοδο.

Αυτό που βιώνεις, τη στιγμή που το βιώνεις είναι συναίσθημα.

Αγάπησέ το.

Σου έχω πει άπειρες φορές να αρπάζεις απο τα μαλλιά τη ζωή ετούτη που σου χαρίστηκε.

Κι αυτό αφορά όλες τις πτυχές της.

Η θλίψη, ο θυμός και η απογοήτευση είναι κι εκείνα συναισθήματα,

χρήσιμα, αν όχι όμορφα. Αναγκαία σίγουρα, για να επιβιώσεις.

Γιατί λοιπόν είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις;

Εσύ δεν είσαι εκείνος ο δυνατός άνθρωπος που με τα ίδια μου τα μάτια βλέπω τόσο καιρό να αγωνίζεται;

Ξεκουράσου, ξάπλωσε στα “πατώματά” σου για λίγο.

Ο παππούς μου πάντα έλεγε

” Η ζωή, παιδί μου, είναι επτά φορές να πέφτεις κι οκτώ να σηκώνεσαι”.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και μόλις νιώσεις έτοιμος, σήκω.

Όλα τα όμορφα σε περιμένουν για να τα ζήσεις.

Όλα τα εμπόδια σε περιμένουν για να τα περάσεις.

Άλλωστε, αν δεν βουτήξεις στην θάλασσα, κολύμπι δεν θα μάθεις.

Πέσε. Σήκω. Ζήσε.

Μόνο να θυμάσαι. Πριν σηκωθείς πάρε και λίγη φόρα.

Ούτως ή άλλως, εσύ ξέρεις από ανηφοριές!

Βίωσε όλα σου τα συναισθήματα με πάθος και κατανόηση.

Ξεκουράστηκες; Σήκω, φύγαμε!