Η ζωή δεν έχει όρια για την 8χρονη βιολίστρια με αναπηρία στο δεξί της χέρι

Σίγουρα δε μιλάμε για ένα παιδί θαύμα όπως αρκετοί θα βιάζονταν να τη χαρακτηρίσουν. Είναι ένα κορίτσι με πείσμα και θέληση, που δε το βάζει κάτω. Ένα παιδί που οι γονείς της τη μεγάλωσαν με ένα πολύ υγιή τρόπο, ώστε να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντά και να πραγματοποιεί τις επιθυμίες της!

Είναι το τρίτο παιδί της οικογένειας και οι γονείς της, έμαθαν την 20η εβδομάδα πως έχει μια αναπηρία στο δεξί της χέρι και ότι δε θα μπορεί να το χρησιμοποιεί όπως όλοι μας. Δεν ήξεραν σε εκείνη τη χρονική περίοδο πόσο σοβαρό θα ήταν το πρόβλημα και τι επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει στη μετέπειτα ζωή της.

Από τότε όμως η Νίκη δεν έχει σταματήσει να εντυπωσιάζει τους πάντες με το τι μπορεί να κάνει και να είναι υπέροχη με ότι και αν καταπιάνεται! Είναι ανεξάρτητη και όπως δηλώνει η μητέρα της Τζόυς (Joyce Alarie) «εμείς της δίνουμε το στόχο και αυτή βρίσκει τον τρόπο για το πώς θα καταφέρει να τον πραγματοποιήσει. Εγώ ήμουν αυτή που έπρεπε να μάθω ότι δεν πρέπει να βάζω όρια στο τι μπορεί ή δε μπορεί να κάνει και να τις παρέχω προκλήσεις όλη την ώρα.»

Παίζει βιολί τα τελευταία 2μιση χρόνια. Ειδικοί στη βιομηχανική της παρείχαν ένα ειδικό πρόσθετο εξάρτημα ώστε να μπορεί να κρατά το δοξάρι για να παίζει το αγαπημένο της μουσικό όργανο. Η καθηγήτρια της στη μουσική Πώλα (Paul Barsalov) λέει ότι «η Νίκη είναι πάντα η οδηγήτρια δύναμη στην εκμάθηση, δε το βάζει κάτω, δε φοβάται να επαναλάβει κάτι ξανά και ξανά και μπορεί να προσπερνά τα εμπόδια που συναντά!»

Στο σχολείο η δασκάλα της Κάρι (Carrie Conrad) δηλώνει πως « για μένα η Νίκη είναι μια έμπνευση και μου θυμίζει ως ενήλικα και εκπαιδευτικό, ότι δε πρέπει να βάζουμε όρια στα παιδιά!»

Ο λόγος που επέλεξα να γράψω για τη Νίκη, δεν είναι μόνο το πόσα έχει καταφέρει να κάνει ένα μικρό κορίτσι με αναπηρία στο δεξί της χέρι. Ο κυρίως λόγος είναι γιατί αναρωτιέμαι πως ένα παιδί, σε μια μικρή πόλη του Καναδά, είχε όλη τη στήριξη από την οικογένεια της πρώτα από όλα και ας υπάρχουν άλλα 2 παιδιά σε αυτή. Ασχολήθηκαν με τη Νίκη, χωρίς όμως να γίνουν υπερπροστατευτικοί, χωρίς να την κλείσουν στο σπίτι φοβούμενοι τα άλλα παιδιά, τον εκφοβισμό, την κοινωνία και το πώς θα αντιδράσει.

Δεν την αφήσαν σε ένα καναπέ να βλέπει τηλεόραση για να μην τους ενοχλεί. Δεν την έκλεισαν σε ένα παιδικό δωμάτιο με πολλά παιχνίδια και την αφήσαν να μεγαλώσει χωρίς τη σωστή στήριξη. Αντιθέτως οι γονείς έμαθαν της μέσα από τη Νίκη, εξελίχθηκαν, δοκιμάστηκαν και της έδωσαν τα απαραίτητα εφόδια ώστε να ζήσει τη ζωή της.

Στο σχολείο και στη μουσική, την αντιμετώπισαν ως ίση, χωρίς ρατσισμό, χωρίς οίκτο, χωρίς λύπηση για το «κακό που της έτυχε»! Γιατί δεν της έτυχε κάτι κακό, απλά έτσι γεννήθηκε, την αποδέχτηκαν, την αγκάλιασαν και είναι δίπλα της για να μεγαλώσει με αξιοπρέπεια όπως δικαιούνται όλα τα παιδιά του κόσμου!

Είναι βασικά στοιχεία που λείπουν από άλλες χώρες, από άλλες μικρές πόλεις και χωριά…και δυστυχώς ανάμεσα τους και η χώρα μας. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποια είναι η συνηθισμένη αντιμετώπιση ενός παιδιού με αναπηρία στην Ελλάδα.

Και για να αλλάξει αυτό δεν αρκεί να το ζητάμε από το κράτος και μόνο! Είναι στην καλή διάθεση των γονέων να μη παρατήσουν το παιδί τους, να το αντιμετωπίζουν δίκαια, να του προσφέρουν μια ήρεμη ζωή, να ζητήσουν την ανάλογη βοήθεια αν χρειαστεί. Είναι θέμα χειρισμού των εκπαιδευτικών στο σχολείο να στηρίξουν τα παιδιά με αναπηρία, να σταματήσουν τη βία και το φόβο στα σχολεία, να έχουμε όλοι σαν πολίτες τα μάτια μας ανοιχτά. Και κυρίως…τα μυαλά μας!

Βογιατζής Ηλίας

Δείτε το βίντεο !!!