Ξέρεις, δε σε επηρεάζουν όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Κάποιοι σε κάνουν να ζεις διαφορετικά

Γράφει η Φρόσω Μαγκαφοπούλου

Δεν είναι όλες οι γνωριμίες ίδιες· κάποιες είναι αδιάφορες, άλλες ξεχωριστές, μερικές εξελίσσονται σε κάτι κι άλλες τόσες παραμένουν πελώρια τίποτα. Δε σε αγγίζουν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δεν επηρεάζουν τη σκέψη σου, δεν αλλάζουν την κοσμοθεωρία σου.

Μερικοί άνθρωποι όμως το κάνουν, γρήγορα κι απλά, χωρίς να πάρεις χαμπάρι· και τότε αρχίζουν τα δύσκολα.

Επειδή όσο πιο έντονα σε έχει κάνει να νιώσεις κάποιος, τόσο περισσότερο αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο. Όσο περισσότερο πλησιάζετε, τόσο μπλέκονται οι συνήθειές σας, όσο περισσότερο χρόνο ξοδεύετε μαζί, τόσο πιο κοντά ερχόσαστε, και τότε γίνονται τα εγώ εμείς για πλάκα, και στα ξαφνικά ξένα όνειρα γίνονται δικά σου, κι αλλάζουν οι προτεραιότητές σου κι ούτω καθεξής. «Αυτό είναι καλό» θα μου πεις· ναι, αλλά όχι πάντα.

Ξέρεις, δε σε επηρεάζουν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι σε κάνουν να ζεις διαφορετικά, λίγο πιο έντονα, λίγο πιο όμορφα. Σε ζορίζουν να ξεβολευτείς, να πιέσεις τον εαυτό σου να γίνεις καλύτερος· να πάρεις εκείνο το πτυχίο που παράτησες στη μέση, να χάσεις εκείνα τα κιλά που σε βαραίνουν, να πας εκείνο το ταξίδι που πάντα ονειρευόσουν, να πιστέψεις πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα επειδή αυτοί πιστεύουν σ’ εσένα, να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, μια εκδοχή την οποία είτε είχες ξεχάσει, είτε ποτέ δεν σου είχε περάσει από το μυαλό πως υπάρχει.

Δίπλα τους θα μάθεις να διασκεδάζεις με τρόπο διαφορετικό, θα γελάς με καινούρια αστεία, θα δεις ταινίες που μόνος σου δε θα έβλεπες ποτέ, θα συζητήσετε για θέματα άλυτα και θα βρείτε λύσεις, στις διαφωνίες σας θα κάνετε αμφότεροι βήματα προς το κέντρο μέχρι να συναντηθείτε, θα μπεις σε μια νέα ζώνη πραγματικότητας από την οποία δε θα ψάχνεις τρόπους να ξεφύγεις για κανένα λόγο στον κόσμο, παρά μόνο πού και πού θα αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να ζούσες κάποτε χωρίς αυτούς.

Είναι όμως και οι άλλοι, εκείνοι που μπαίνουν στη ζωή σου με καλές προθέσεις, μα κάπου στην πορεία το γλυκό χαλάει. Όχι, δεν είναι πάντα κακοί, κάποιες φορές οι αστάθμητοι παράγοντες υπερνικούν την επιθυμία. Ας πούμε πως θες να φτιάξεις ένα γλυκό· έχεις αγοράσει τα καλύτερα υλικά, ακολουθείς τη συνταγή βήμα-βήμα, δημιουργείς μια ζύμη υπέροχη, μα κατά τη διάρκεια του ψησίματος χαλάει ο φούρνος και πάει όλη η προσπάθεια στράφι. Φταίει το γλυκό; Όχι. Φταις εσύ; Ούτε. Φταίει ο φούρνος.

Έτσι και οι συγκεκριμένοι άνθρωποι· ίσως μπουν στη ζωή σου με κάθε καλή πρόθεση (ίσως όμως κι όχι, ας μην είμαστε τόσο αλτρουιστές, από καθάρματα καλά πάει ο κόσμος), ίσως παίρνουν τη γνωριμία ή τη σχέση σας λιγότερο σοβαρά απ’ όσο την παίρνεις εσύ, ίσως κουβαλάνε πράγματα που τους βαραίνουν και προσπαθούν να σου τα αποθέσουν στην πλάτη μπας και τους ξελαφρώσεις, ίσως απλά ψάχνουν έναν σάκο του μποξ για να επιβεβαιώσουν το εγώ τους κι εσύ έτυχε να βρεθείς στο λάθος μέρος τη σωστή (γι’ αυτούς) στιγμή.

Στέκεσαι λοιπόν δίπλα τους, όσο δίπλα τους σου επιτρέπουν να είσαι τα κέφια τους, κι απλά αναρωτιέσαι· ξαφνικά τους βλέπεις σπουδαίους και τον εαυτό σου μικρό, αλλάζεις συνήθειες για να τους αρέσεις περισσότερο κι ας μην ευχαριστιούνται ποτέ με τίποτα, ζεις μια διαρκή αγωνία σχετικά με το πώς θα ξυπνήσουν αύριο κι αν επιτέλους θα σου ρίξουν κανένα ψίχουλο ενδιαφέροντος για να γελάσεις τον εαυτό σου πως δεν είναι μαζοχισμός όλο αυτό, αλλά διαίσθηση πως όλα θα πάνε καλά.

Κι ας ξέρεις πως δεν είναι. Επειδή οι άνθρωποι, στην προσπάθειά μας να βρεθούμε κοντά με εκείνους που ορίζει η καρδιά μας ως «σημαντικούς», συνήθως χάνουμε τους εαυτούς μας, όχι καταλάθος, τους ρίχνουμε εκούσια βορά σε ξένους εγωισμούς, να τρέφονται στην υγειά του κορόιδου και να γιγαντώνονται. Και σαν να μην έφτανε αυτό, το όλο εγχείρημα δεν το ονομάζουμε καν θυσία, το βαφτίζουμε αγάπη και φερόμαστε ακολούθως, αρκεί να μην τους χάσουμε. Να χάσουμε τι; Έλα μου ντε.

Ξέρεις, μερικούς ανθρώπους όταν τους χάνεις, χάνεις στ’ αλήθεια. Στερείσαι στιγμές, γέλια, αγκαλιές, αφήνουν πίσω τους κενό γιατί όσο τους είχες τα χέρια σου, τα ένιωθες γεμάτα με πράγματα ουσιαστικά και την ψυχή σου τίγκα στο συναίσθημα, κι ας υπήρχαν καλές και κακές μέρες, άλλωστε πάντα υπάρχουν. Είναι κι άλλοι όμως που όταν τους χάνεις, κερδίζεις. Κερδίζεις την ησυχία σου, συνειδητοποιείς πως δεν έχεις πια να φοβάσαι για τίποτα, πως τη διάθεσή σου την ορίζεις ξανά εσύ και κανένας άλλος, πως η απουσία τους έκανε reboot στο εγώ σου, το οποίο επέστρεψε δριμύτερο από ποτέ.

Αν δε σου πετύχει το γλυκό λοιπόν, μπορεί να φταίνε τα υλικά, μα δουλειά σου ήταν να το τσεκάρεις αυτό από την αρχή. Μπορεί να φταίνε οι ικανότητές σου, να χρειάζεσαι περισσότερη εξάσκηση, πράγμα που επίσης λύνεται αρκεί να έχεις τη διάθεση. Αν όμως φταίει ο φούρνος, μην κάνεις ποτέ το λάθος να αναρωτηθείς τι δεν έκανες καλά, ούτε να διανοηθείς πως το ταλέντο σου στη ζαχαροπλαστική δε θα λάμψει ποτέ. Απλά άλλαξε φούρνο. Επειδή κάποιες φορές οι διαρκείς επισκευές κοστίζουν πολύ περισσότερο από μια καινούρια συσκευή. Το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους σου.