Βαραίνει η μοναξιά του ανθρώπου στις γιορτές.

Της Γεωργίας Ανδριώτου.

«Ο μοναχός ο άνθρωπος όταν γλεντούν οι άλλοι, γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι», τραγουδά ο Παπάζογλου και οι στίχοι αυτοί βρίσκουν το πιο βαθύ αντίκρισμά τους τις μέρες των γιορτών.

Τι κι αν η ευτυχία των άλλων είναι για αρκετούς καμουφλαρισμένη με την χρυσόσκονη των ημερών; Τι κι αν τα συντροφικά χαμόγελα έχουν ημερομηνία λήξης; Ο μοναχός ο άνθρωπος τις γιορτές νιώθει ακόμα πιο μόνος.

Η μοναξιά μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα, αλλά δημιουργεί το ίδιο παγερό αίσθημα τις μέρες που πλησιάζουν. Χωρισμένοι που θα μοιράσουν τις στιγμές με τα παιδιά τους σε ημερολογιακές προθεσμίες… εκείνοι που έχασαν το γιορτινό φιλί του έρωτα… αυτοί που θρηνούν μια απώλεια… ακόμα κι εκείνοι που επέλεξαν τη μοναχικότητα ως τρόπο ζωής…

Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ζωές με μια κοινή μοναξιά που στερείται τη μυρωδιά και το άγγιγμα των Χριστουγέννων. Ναι, βαραίνει πολύ η μοναξιά του ανθρώπου αυτές τις μέρες…

Ίσως γιατί τα Χριστούγεννα έχουν καταγραφεί στη συνείδησή μας ως μέρες αγάπης… και νιώθεις την παγερή αγκαλιά της μοναξιάς να σου στερεί περισσότερο από ποτέ τις στιγμές της συντροφικής χαράς που ξέρεις ότι δικαιούσαι ως άνθρωπος.

Κι αν με ρωτήσεις αν υπάρχει λύση σ’ αυτή τη γιορτινή θλίψη που σε γεμίζει η απουσία της αγάπης, απάντηση δεν έχω να σου δώσω. Το μόνο που θα μπορούσες ίσως να κάνεις είναι να την γλεντήσεις τη μοναξιά σου. Να της προσφέρεις μικρές γουλιές ανακωχής… αλλά με το κεφάλι ψηλά.

Στο κάτω – κάτω μέρες είναι και θα περάσουν… όπως κάθε φορά… όπως κάθε χρόνο!