Ένα τυφλό αγόρι κρατά μια πινακίδα που λέει «είμαι τυφλός, παρακαλώ βοηθήστε με»

Ένα τυφλό αγόρι είχε καθίσει στα σκαλιά ενός κτιρίου με ένα καπέλο κοντά στα πόδια του. Η ταμπέλα που κρατούσε στα χέρια του έλεγε “Είμαι τυφλός. Παρακαλώ βοηθήστε με.”

Ελάχιστα χρήματα είχαν μαζευτεί μέσα στο καπέλο του. Ένας άντρας έτυχε να περνάει από μπροστά του. Στάθηκε κι έβγαλε μερικά ψιλά από την τσέπη του και τα έριξε στο καπέλο του αγοριού. Έπιασε την ταμπέλα που κρατούσε το αγόρι και άλλαξε τα λόγια. Του ξαναέδωσε την ταμπέλα.

Μετά από λίγη ώρα, το καπέλο είχε ήδη γεμίσει. Το απόγευμα ο άντρας εκείνος πέρασε από το ίδιο σημείο να δει πώς τα πήγαινε το αγόρι. Το τυφλό αγόρι αναγνώρισε τη φωνή του και του μίλησε. “Εσύ ήσουν που μου άλλαξες αυτό που έγραφε η ταμπέλα; Τί έγραψες;”

Κι ο άντρας του απάντησε “Την αλήθεια έγραψα. Ό,τι είχες γράψει κι εσύ πριν, αλλά με άλλο τρόπο.”

Αυτό που είχε γράψει ο άντρας ήταν “Σήμερα είναι μια όμορφη μέρα και δεν μπορώ να τη δω.”

Και οι δυο ταμπέλες έλεγαν στον κόσμο το ίδιο πράγμα, ότι το αγόρι ήταν τυφλό. Μόνο που στη δεύτερη περίπτωση, η ταμπέλα υπενθύμιζε στον κόσμο ότι ήταν τυχεροί που μπορούσαν να δουν την όμορφη μέρα που το τυφλό αγόρι δεν ήταν σε θέση να δει.

Ηθικό Δίδαγμα της ιστορίας: Πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε. Πρέπει να είμαστε καινοτόμοι και δημιουργικοί. Να σκεφτόμαστε διαφορετικά και θετικά. Κι όταν η ζωή μας δίνει 1000 λόγους για να κλάψουμε, πρέπει να δείξουμε εμείς στη ζωή ότι έχουμε άλλους χίλιους για να χαμογελάμε.