Τώρα που φεύγω μην με ψάχνεις, ήρθε το τέλος

Ζορίστηκες που την έχασες; Θυμήθηκες ξαφνικά, ότι τη θέλεις πίσω; Αυτό το άρθρο είναι για σένα, που πιστεύεις ότι η υπομονή της γυναίκας είναι απύθμενη, και θα δέχεται εσαεί εσένα και τις ιδιοτροπίες σου.

Πρωτίστως, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν είναι όλη η ευθύνη δική σου φίλτατε. Φταίει κι εκείνη. Βρήκες και τα έκανες. Εκείνη σου πρόσφερε το έδαφος για να πατήσεις πάνω της, σαν τους αμπελουργούς τα σταφύλια μετά τον τρύγο. Παρατηρείς ότι εκτός από κυνική είμαι και δίκαιη, έτσι; Ας όψεται όμως που είμαστε συναισθηματικές υπάρξεις και πέσαμε σαν ώριμα σύκα μπροστά στη γοητεία σου. Θεώρησες πως θα είναι εκεί για σένα no matter what. Σου στάθηκε μία, σου στάθηκε δύο, πρόσφερε με ανιδιοτέλεια τον γυμνό της ώμο για να κουρνιάσεις στα δύσκολα. Για πόσο όμως; «Για όσο χρειαζόταν», θα σου απαντήσω. Αρκεί εσύ να έδειχνες μια υποτυπώδη εκτίμηση.

Κανείς δεν σου ζήτησε να πεις «ευχαριστώ». Αλλά είμαστε ενήλικες απόγονοι του Νεάτερνταλ, κι ένας τρυφερός λόγος δεν βλάπτει πού και πού. Αντ’ αυτού εσύ, θεώρησες ότι ήταν υποχρεωμένη να το κάνει, επειδή ήταν εpωτευμένη. Λάθος. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος, να κάνει τίποτα. Ήθελε απλά και λιτά, να σου δείξει ότι σε νοιάζεται και περίμενε απ’την πλευρά σου, τουλάχιστον σεβασμό. Άραγε, την σεβάστηκες ποτέ;

Καλό το σeξ, δεν λέω, μόνο που δεν είμαστε κουνέλια σε φάση αναπαραγωγής. Ενδιαφέρθηκες πραγματικά για τη ζωή της; «Ναι, πώς, ενδιαφέρθηκα» θα μου πεις. «Μόνο που να, η δική μου ζωή ήταν πιο ενδιαφέρουσα, γι’αυτό και την κρατούσα ξύπνια μέχρι τις τρεις αξημέρωτα με ιστορίες απείρου κάλους από το στρατό, και για το πώς ο Τασούλης το’παιξε διπλό και κέρδισε τρία κατοστάρικα».

Κι εκείνη τι έκανε; Σε άκουγε με προσοχή αντίστοιχη με εκείνης όταν χαλβαδιάζει τις βιτρίνες σε περίοδο εκπτώσεων. Επειδή ενδιαφερόταν. Καλά εντάξει, δεν είσαι τόσο αναίσθητος. Κανείς δεν σε κατηγόρησε για αδιαφορία. Την γούσταρες κι εσύ. Με τον εντελώς δικό σου, μοναδικό τρόπο βέβαια. Της το έδειχνες. Με τα δικά σου σταθμά βέβαια. Το εξέφρασες ποτέ; Δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου, αν της δείξεις πώς αισθάνεσαι. Δεν αρκεί μόνο να το δείχνεις περιστασιακά, οδηγώντας την σε μάταιες υπεραναλύσεις και μικρές καθημερινές απογοητεύσεις. Δεν έχεις να κάνεις με τον Τειρεσία, αλλά με γυναίκα.

Κι αυτή η γυναίκα έχει ανάγκη κατά περιόδους (βλέπεις πως δεν χρησιμοποίησα το «πάντα» αν και θα έπρεπε) να ξέρει πόσο σημαντική είναι για σένα. Φοβάσαι να το ξεστομίσεις γιατί πιστεύεις ότι θα σε εκμεταλλευτεί; Νομίζεις ότι θα είσαι λιγότερο αρσενικό; Το αντίθετο. Εκεί θα φανεί όλο σου το αντριλίκι. Αυτή η γυναίκα λοιπόν, που ερχόταν πάντα δεύτερη στη ζωή σου, μετά τις ανασφάλειες και τις άλλες σου προτεραιότητες, κουράστηκε. Τελικά, τώρα που το ξανασκέφτομαι μόνο καημένη δεν ήταν. Ο καημένος δυστυχώς είσαι μόνο εσύ, που δεν εκτίμησες όσα σου πρόσφερε. Γιατί στον έpωτα, δεν χωράνε αλληλένδετοι Νόμοι Οικονομίας περί Προσφοράς και Ζήτησης.

Σου έδειξε όλη της την αγάπη και το ενδιαφέρον, μόνο που κάποια στιγμή απηύδησε. Έφυγε σεμνά και ταπεινά, όπως σου συμπεριφέρθηκε όσο καιρό στεκόταν δίπλα σου. Βαρέθηκε τα Σκωτσέζικα ντους, που ξέπλεναν όλα σου τα κόμπλεξ. Κουράστηκε να προσπαθεί μόνο εκείνη. Έπαψε να βολεύεται με τα ψίχουλα που την τάιζες, και που είχες «βαφτίσει» ως ενδείξεις αγάπης. Γιατί από ενδείξεις χόρτασε. Τώρα πάει για τις αποδείξεις. Περαστικά σου. Γράφει η Μαίρη Βασιλοπούλου.