Τώρα πια, μπορώ να διακρίνω τους ανθρώπους από τ’ ανθρωπάκια

Γράφει η Ελπίδα Γεωργακοπούλου
Συμβουλευτική Ψυχολόγος/ Ειδική Παιδαγωγός

Τώρα πια, κοιτώντας μέσα μου αντιλαμβάνομαι ότι σε όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μου, πέρασαν άνθρωποι και ανθρωπάκια που περπάτησαν στα δικά μου μονοπάτια, άλλοι άφησαν σκουπίδια και άλλοι φύτεψαν όμορφα λουλούδια.

Κάποιους τους χρειάζομαι γιατί με κάνουν και εμένα καλύτερο άνθρωπο και κάποιους άλλους απλά τους θυμάμαι.
Και σε αυτή τη λίστα έρχονται με λάβαρα στα χέρια οι “προστάτες” άντρες της ζωής μου, που με μεγάλη δύναμη πάτησαν όλες τις πτυχές της ευαισθησίας μου, να είναι καλά γιατί χάρη σε αυτούς τσιμέντωσα και ξεμούχλιασα το εγώ μου.

Τώρα πια χρειάζομαι αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου!

Εκείνους που νιώθω ότι θέλουν αληθινά το καλό μου.

Εκείνους που με αποδέχονται με τα θέλω μου.

Εκείνους που δεν απαιτούν από μένα να ικανοποιήσω τις ανάγκες τους, εκτός κι αν το θέλω εγώ.

Εκείνους που δεν με παραβιάζουν απαιτώντας να ανεχτώ καταστάσεις που κάνουν κακό σε μένα ή σε δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους, για να τα έχουν όλα δικά τους εκείνοι, αλλά με εκτιμούν και επομένως σέβονται το καλό για μένα.

Εκείνους που δεν επιθυμούν να με χρησιμοποιήσουν για τον εαυτό τους ή για άλλους, αλλά σέβονται τα όρια που βάζω για να αποτελεί κάποιος μέρος της ζωής μου.

Εκείνους που δεν με υπονομεύουν ή δεν με ζηλεύουν όταν εξελίσσομαι.

Εκείνους που κατανοούν τη σιωπή μου κι αυτό που εκτιμούν από μένα είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση που δείχνω κάθε φορά που επικοινωνούμε μαζί.

Εκείνους που δεν με πιέζουν να ανταποκριθώ σε ένα συγκεκριμένο ρόλο που μου φορούν, αλλά βλέπουν καθαρά αυτό που είμαι και αυτό εκτιμούν.

Εκείνους που είναι ικανοποιημένοι από τη δική τους ζωή και επομένως μπορούν να εκτιμήσουν την δική μου ικανοποίηση.

Εκείνους που ασχολούνται με τις δικές τους ανάγκες προσπαθώντας να τις ικανοποιήσουν και δεν με πιέζουν να πρωτοστατήσω εγώ για να πειστούν εκείνοι ότι μπορούν ή δεν μου επιτίθενται όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα ήθελα, από φόβο για το τι θα συμβεί σε εκείνους που δεν δικαιώνει τις ανάγκες τους η έκβαση της δικής μου προσπάθειας.

Εκείνους που λένε αλήθειες σε ό,τι αφορά στη σχέση μας και δεν προσπαθούν να αποκρύψουν τις αλήθειες που μας αφορούν.

Εκείνους που κατανοούν ότι μόνο με αγάπη «κερδίζεται» ο άνθρωπος.

Εκείνους που δεν απαιτούν τα πάντα από μένα αλλά ζυγιάζουν μέσα τους αν αυτό που τους δίνω ταιριάζει σε αυτό που επιθυμούν και με υπομονή και επιμονή καλλιεργούμε από κοινού την αγάπη μας.

Δεν τους χρειάζομαι όλους στη ζωή μου.
Μοναχά εκείνους που υποστηρίζουμε ο ένας το καλό του άλλου και νιώθουμε αμοιβαία ευγνωμοσύνη μεταξύ μας.
Εκείνους που ενδιαφερόμαστε να καλλιεργήσουμε μαζί τον κήπο της αγάπης μας, προστατεύοντας αυτό που νιώθουμε σε κάθε καιρική συνθήκη.

Και ακόμα μεγαλύτερη αξία θα δώσει σε αυτό το ξεκαθάρισμα, η ανάγκη να αγαπάω και να προστατεύω τον εαυτό μου.