Το τέλος έρχεται πρώτα μέσα μας

Κρύα νύχτα, λίγο ουίσκι, ένα παλιό τραγούδι μαλακώνει την ψυχή μου απόψε..

απόψε μωρό μου που όλα γυρίζουν γύρω από ένα μικρό κουτί αναμνήσεων.

Παλιές φωτογραφίες ντυμένες με αρώματα μιας εποχής που ήμουν μικρός για να την καταλάβω.. φοβάμαι πως το τέλος θα με βρει μόνο..

Είσαι μακριά μου.. χρόνια τώρα μακριά μου.. γεμίζω το ουίσκι και ξορκίζω από πάνω μου μάγισσες και ξωτικά, πριγκίπισσες και θλιμμένες νεράιδες..

Ο βούρκος μου είναι ΕΔΩ.. πάντα εδώ ήταν μωρό μου.. κάποιες φορές νομίζουμε πως ξεφεύγουμε.. πως βγαίνουμε από τα μαύρα νερά καθαροί και κινούμαστε προς τις φυλλωσιές.. αλλά όλα αυτά είναι μια οφθαλμαπάτη.. μια λάθος διαίσθηση.. μια μικρή στιγμή ελευθερίας σε μια ψυχή φυλακισμένη να ζει πάντα ΕΔΩ..

«Ωραία είναι εδώ» κάποιοι σου λένε.. καλά περνάς..

Καλά περνάς πως;

Δίχως Αγάπη;

Δίχως Συναισθήματα;

– Η Αγάπη πονάει Δικέ μου!

– Καλά κάνει..

– Η Ζωή πονάει δικέ μου.. η γαμημένη η ζωή.. σε γεμίζει με φορτία που ποτέ σου δεν διάλεξες..

– Κουβάλα!

Κουβάλησε ανθρωπάκο το φορτίο σου.. μεγάλωσε, πόνεσε, νιώσε την απώλεια, νιώσε τις χαρές και τις λύπες μια ζωής που δεν ζήτησες.. πολλές φορές μια βόλτα στους δρόμους κάνει την ψυχή μου να δακρύζει.. ο πόνος είναι γύρω μου.. πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα στο τσιπουράδικο της γειτονιάς μέχρι το κουρέλι εκείνο που ψάχνει για λίγο τροφή μέσα στα σκουπίδια δυο στενά παρακάτω..

Όλοι οι άνθρωποι δικέ μου είναι ΙΣΟΙ!

Όλοι οι άνθρωποι δικέ μου έχουν δάκρυα στα μάτια.. σε όλους χτυπά μια καρδιά..

Φοβάμαι πως το τέλος έρχεται πρώτα μέσα μας.. μηχανές άχρωμες, ανδρείκελα μιας μεταμοντέρνας εποχής βαδίζουμε σε συντεταγμένες γραμμές, προγραμματισμένοι με το ημερήσιο μας πρόγραμμα…

Θα φορτώνουμε στο τσιπάκι μας όλες τις δουλειές τής επόμενης μέρας και στον κώλο μας έναν μεγάλο φορτιστή..

Καλέ μου i-man πόση μπαταρία έχεις;

Δεν ξέρω δικέ μου τι να σου πω, πολλές φορές το ουίσκι γεμίζει το μυαλό μου με μια θολούρα γλυκιά, παστίλια για τον πόνο, κρύβομαι στο τσιμεντένιο κουτί μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι σε στάση εμβρυακή..

Δυο σκυλιά γαβγίζουν έναν μετανάστη και η Μαρισούλα φωνάζει από την πείνα.. ίσως αν την έκανα αλκοολική θα ήταν πιο απλά τα πράματα για εκείνη..

Η Ζωή για μένα δικέ μου.. φαντάζει σαν τον τροχό που το ποντίκι μέσα του κάνει την καθημερινή γυμναστική του..

Η Ζωή για μένα δικέ μου είναι αυτή η γαμημένη επανάληψη που μου σκοτώνει το μυαλό.. αυτή η απέραντη μετριότητα που ποτίζει κάθε μέρα τις τελευταίες δημιουργικές εκλάμψεις..

Η Ζωή θέλει δημιουργία!

Για να δημιουργήσεις πρέπει να αισθάνεσαι ΛΕΦΤΕΡΟΣ!

Λέφτερος όπως η μαύρη θάλασσα που απλώνει μπροστά σου,

Λέφτερος όπως οι γλάροι που πετούν πάνω από αυτήν,

Λέφτερος όπως η ψυχή που βράζει στα στήθια ενός μικρού παιδιού.