Το μεγάλο μυστικό που καμία μαμά δεν έχει το θάρρος να παραδεχτεί

Οι περισσότερες μαμάδες νιώθουν ότι δεν πρέπει να μιλούν ποτέ για τις δυσκολίες που περνούν με τα παιδιά τους και για το πόσο δυσάρεστα νιώθουν μερικές φορές. Αυτή η μαμά-blogger αποφασίζει να σπάσει την σιωπή και να μιλήσει για το μεγάλο μυστικό που όλες οι μαμάδες έχουν, λίγο έως πολύ, μέσα τους.

Υπάρχουν ψεματάκια που όλοι οι γονείς λένε. Υπάρχουν πράγματα που λέμε ότι δεν θα κάνουμε ποτέ με τα παιδιά και μετά… τα κάνουμε. Υπάρχουν μύθοι περί μητρότητας.

Υπάρχουν, όμως, και ΜΥΣΤΙΚΑ.

Λίγο αφού γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, έμαθα ότι υπάρχουν πράγματα που ως γονείς (ιδιαίτερες οι γυναίκες ως μαμάδες) δεν πρέπει ποτέ να λέμε. Σε ένα σεμινάριο για νέες μαμάδες που είχα πάει, όταν η εισηγήτρια ζήτησε να μιλήσουμε για τις πρώτες μας εμπειρίες με το μωρό άκουγα τις άλλες γυναίκες, τη μία μετά την άλλη, να λένε πόση συγκλονιστική αγάπη ένιωθαν για τα μωρά τους, ότι δεν φανταζόντουσαν ποτέ η καρδιά τους να μπορεί να αγαπήσει τόσο πολύ, ότι είχαν εpωτευτεί με την πρώτη ματιά τους γιους τους (σας θυμίζει κάποια;).

Εγώ μάλλον δεν έδωσα την σωστή απάντηση όταν ήρθε η σειρά μου, γιατί όταν είπα ότι «τα πάντα είναι τόσο παραπάνω από όσο περίμενα», με τρόμο και ελαφρύ τρέμουλο στη φωνή μου, όλες οι μαμάδες σώπασαν και το βλέμμα τους χάθηκε στον ορίζοντα.

Την ημέρα εκείνη, και για τα επόμενα 8 χρόνια, έμαθα ότι υπάρχουν πράγματα που οι γονείς νιώθουν και απλά δεν λένε. Υπάρχουν, δηλαδή, μυστικά που πιστεύουν πως πρέπει να κρατούν.

Εγώ αποφάσισα πως ΑΡΚΕΤΑ με αυτή τη σιωπή. Κουράστηκα να προσποιούμαι. Κουράστηκα να είμαι μόνη μου. Βαρέθηκα να λέω πως τα πάντα είναι υπέροχα όταν έχεις παιδί. Βαρέθηκα τα μυστικά.

Κι αν δεν το λέει κανένας άλλος θα το πω εγώ -γιατί αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο μυστικό απ’όλα: Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι κάνω!

Πριν αποκτήσω παιδιά πίστευα πως το να είναι κανείς γονιός -αν και δύσκολο ορισμένες φορές- «βαίνει» στον άνθρωπο φυσικά. Είμαι μορφωμένη γυναίκα και έχω άτομα να με βοηθούν. Πίστευα, λοιπόν, ότι ενστικτωδώς θα ξέρω τι πρέπει να κάνω και, στις σπάνιες στιγμές που δεν θα ξέρω, απλά θα ζητάω συμβουλές από μεγαλύτερες μαμάδες. Ή θα βρίσκω τις απαντήσεις σε ένα καλό βιβλίο. Και υπάρχουν τόσα πολλά βιβλία και άρθρα με πληροφορίες για νέους γονείς που με όλη αυτή την διαθέσιμη γνώση θα έπρεπε να είμαστε όλοι καταπληκτικοί γονείς.

Πού να φανταστώ ότι θα έρχονταν νύχτες που θα έμενα ξάγρυπνη για ώρες, να σκέφτομαι κάποιο πρόβλημα ή κάποια ανησυχία μου. Ότι θα έρχονταν στιγμές, έχοντας διαβάσει αμέτρητα άρθρα με συμβουλές για γονείς, έχοντας συζητήσει με φίλους και συγγενείς, έπειτα από εξαντλητικές συζητήσεις με τον άνδρα μου, αναζητώντας το απών μητρικό μου ένστικτο, που θα συνέχιζα να μην ξέρω τι πρέπει να κάνω. Που σχεδόν τα πάντα -από τον θηλασμό και τις δυσκολίες με τον ύπνο, έως τα ξεσπάσματα των παιδιών και την πειθαρχία τους- θα τα αντιμετώπιζα με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους, σωστούς και λάθος.

Πού να φανταστώ πόσο συχνά θα ούρλιαζα μέσα μου ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ!

Να θηλάσω ή να δώσω ξένο γάλο; Να πάρω το μωρό στο κρεβάτι μου ή να το αφήσω να κλαίει; Να βάλω στο παιδί παραπάνω δραστηριότητες ή θα εξαντληθεί; Να το μεγαλώσω με αυστηρά όρια ή λίγο πιο ελεύθερο; Να το βάζω τιμωρία ή να το αφήνω να σκεφτεί τα λάθη του; Να κάνει ποδόσφαιρο ή πιάνο; Να το αφήσω να πάει εκεί ή να μην το αφήσω; Να του αγοράσω ένα δώρο για τους καλούς βαθμούς που πήρε ή όχι; Να γυρίσω στη δουλειά ή να σταματήσω για μερικά χρόνια; Πόση ώρα πρέπει να βλέπει τηλεόραση; Πόσο να το βοηθάω με τα μαθήματα του σχολείου;

Και ο μεγάλος μου γιος είναι μόλις 8 ετών. Τρέμω να σκεφτώ τι άλλες ανησυχίες θα έχω στα επόμενα χρόνια…

Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης και, ακόμα κι αν έρχονταν, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με ασφάλεια για το κάθε παιδί ξεχωριστά, το οποίο μεγαλώνει από συγκεκριμένους γονείς, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Το κάθε παιδί είναι μια περιοχή που δεν έχει «χαρτογραφηθεί». Για τον κάθε γονιό. Και μαθαίνουμε καθώς προχωράμε. Και τις περισσότερες φορές δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε.

Κι όμως, αντί να το παραδεχόμαστε, ότι απλά δεν ξέρουμε, το κρατάμε μέσα μας! Συνεχίζουμε να έχουμε αμφιβολίες με ό,τι κάνουμε. Δίνουμε αυθαίρετες συμβουλές σε άλλες μαμάδες με παιδιά, ελπίζοντας πως έτσι θα πάρουν αξία οι δικές μας επιλογές. Ή γινόμαστε επιθετικές, επικριτικές ή και αμυντικές όταν μια μαμά κάνει κάτι διαφορετικά από εμάς, και όχι με τον «σωστό» τρόπο.

Το πιο σοκαριστικό που έχω νιώσει εγώ ως μητέρα είναι η απόλυτα σκληρή και αποκαρδιωτική μοναξιά που σε πιάνει μερικές φορές. Όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος είχα σοκαριστεί από το πόσο μόνη ένιωθα, παρόλο που στην πραγματικότητα δεν ήμουν ποτέ πραγματικά μόνη. Ούτε στην τουαλέτα δεν πήγαινα μόνη. Κι όμως, τέτοια μοναξιά δεν είχα νιώσει άλλοτε στην ζωή μου. Σαν να ήμουν παγιδευμένη σε ένα απομακρυσμένο νησί και δεν είχα τρόπο να γυρίσω. Σαν μην υπήρχε κανείς, πέρα ίσως από τον άνδρα μου, ο οποίος να μπορούσε να καταλάβει πόσο δύσκολο ήταν ή πώς ένιωθα ή τι περνούσα. Σαν να τα ένιωθα όλα αυτά μόνο εγώ.

Όμως η μητρότητα δεν χρειάζεται να είναι ένα τόσο μοναχικό ταξίδι. Δεν χρειάζεται καμία μαμά να νιώθει μόνη. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να προσποιούμαστε. Ας μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ας προσφέρουμε το χέρι η μία στην άλλη. Ας αντιμετωπίσουμε μαζί ό,τι μας δυσκολεύει. Ας μιλήσουμε για την άσχημη αλλά ειλικρινή αλήθεια. Ας σταματήσουμε να φοβόμαστε να μιλάμε για όσα όλες έχουμε νιώσει κατά καιρούς.

Ας μοιραστούμε τα μυστικά μας.

Γιατί, ξέρετε κάτι; Παρόλο που μερικές φορές μπορεί να νιώθουμε ότι δεν έχουμε ιδέα τι κάνουμε, τα παιδιά μας είναι μια χαρά. Για την ακρίβεια, τα παιδιά μας είναι ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΑ.

Και αυτό είναι το καλύτερο μυστικό μας.