Το αποχαιρετιστήριο γράμμα μιας γιαγιάς στην εγγονή της

Μια γιαγιά στο αποχαιρετιστήριο γράμμα στην εγγονή της γράφει:

…Και θα μπορέσεις να με καταλάβεις, αν θα έχεις διατρέξει τη μυστηριώδη διαδρομή που οδηγεί από την αδιαλλαξία στη συμπόνια. Στη συμπόνια, πρόσεξε, όχι στη λύπηση. Αν νιώσεις λύπηση, θα κατέβω όπως εκείνα τα πονηρά καλικαντζαράκια και θα σου σκαρώσω χίλιες σκανταλιές. Το ίδιο θα κάνω αν, αντί για μετριόφρων, θα είσαι μέτρια, αν μεθάς με κούφιες φλυαρίες αντί να μένεις σιωπηλή. Οι λάμπες θα σπάζουν, τα πιάτα θα πέφτουν από τα ράφια, τα κιλοτάκια θα καταλήγουν πάνω στους πολυελαίους, από το χάραμα ως τη βαθιά νύχτα δεν θα σε αφήνω ούτε στιγμή σε ησυχία.

Όχι, δεν είναι αλήθεια, δεν θα κάνω τίποτε από αυτά! Αν βρίσκομαι κάπου, αν έχω τρόπο να σε δω, θα είμαι μόνο θλιμμένη, όπως θλίβομαι κάθε φορά που βλέπω μια ζωή πεταμένη στα σκουπίδια, μια ζωή όπου η πορεία της αγάπης δεν κατόρθωσε να πραγματοποιηθεί. Φρόντιζε τον εαυτό σου. Κάθε φορά που, μεγαλώνοντας, θα έχεις την επιθυμία να μεταβάλεις τα στραβά πράγματα σε σωστά, να θυμάσαι ότι η πρώτη επανάσταση που πρέπει να γίνει είναι αυτή που γίνεται μέσα μας, η πρώτη και η πιο σημαντική. Αν αγωνιζόμαστε για μια ιδέα χωρίς να έχουμε αποκρυσταλλώσει μια ιδέα για τον εαυτό μας, αυτό είναι από τα πιο επικίνδυνα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε.

Κάθε φορά που θα νιώθεις χαμένη, μπερδεμένη, να σκέφτεσαι τα δέντρα, να θυμάσαι τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνουν. Να θυμάσαι ότι ένα δέντρο με πλούσια φυλλώματα και λίγες ρίζες ξεριζώνεται με το πρώτο φύσημα του αέρα, και σ’ ένα δέντρο με πολλές ρίζες και ισχνά φυλλώματα η λέμφος κυλάει με δυσκολία. Ρίζα και φυλλώματα πρέπει να αναπτύσσονται με το ίδιο μέτρο, πρέπει να μένεις μέσα στα πράγματα και πάνω από αυτά, μόνο έτσι θα μπορέσεις να προσφέρεις σκιά και καταφύγιο, μόνο έτσι θα μπορέσεις να γεμίσεις με λουλούδια και καρπούς την κατάλληλη εποχή.

Κι όταν θ’ ανοιχτούν μπροστά σου τόσοι δρόμοι και δεν θα ξέρεις ποιον να διαλέξεις, μην ακολουθήσεις ένα στη τύχη, αλλά κάθισε και περίμενε. Πάρε βαθιές, γεμάτες εμπιστοσύνη ανάσες, όπως την ημέρα που ήρθες στον κόσμο, χωρίς ν’ αφήσεις τίποτα ν’ αποσπάσει την προσοχή σου. Περίμενε, περίμενε κι άλλο. Μείνε ασάλευτη, σιωπηλή κι άκουσε στην καρδιά σου. Κι όταν σου μιλήσει, πήγαινε όπου σε πάει εκείνη.

Σουζάννα Ταμάρο, «Όπου σε πάει η καρδιά», Ωκεανίδα – Το απόσπασμα επέλεξε η Αγγελική Μπολουδάκη