Την ζωή την ορίζουν οι παρουσίες και την στοιχειώνουν οι απουσίες

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Μεγάλωσα φίλη.. Μεγάλωσα και δεν με θυμώνει πια η προδοσία. Συνήθισε η πλάτη μου τις μαχαιριές και μου παίρνει μόνο μια στιγμή να βγάλω το μαχαίρι και να καθαρίσω την πληγή. Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, το σημάδι θα μείνει και κάθε που θα σηκώνει αέρα θα με πονά.

Μεγάλωσα φίλη.. Μεγάλωσα και δεν με θυμώνουν πια οι περαστικοί από τη ζωή μου. Τους φιλεύω τα καλύτερα γλυκά μου, τους δίνω νερό να ξεδιψάσουν, και μετά ανοίγω την πόρτα για να μπορούν να φύγουν ανενόχλητοι. Έμαθα με τα χρόνια πως ότι και να κάνω, ο άπληστος, δεν θα αλλάξει.

Μεγάλωσα φίλη.. Κι έμαθα πως οι άνθρωποι δεν σου συγχωρούν το να μπορείς να τους βοηθήσεις. Δεν σου συγχωρούν το να μην τους έχεις ανάγκη, να μην τους ζητήσεις τίποτα. Δεν σου συγχωρούν το να στέκεσαι απέναντί τους και να τους κοιτάς στα μάτια. Δεν σου συγχωρούν το να έχεις πέσει ξανά και ξανά και ξανά και κάθε φορά να ξανασηκώνεσαι και να στέκεσαι όρθιος μπροστά τους. Δεν σου συγχωρούν την γεναιοδωρία, οι τσιγκούνικες ψυχές.

Μεγάλωσα φίλη.. Κι έμαθα πως την οικογένεια, δεν την ορίζουν οι δεσμοί αίματος. Οικογένεια είναι οι άνθρωποι που επιλέγεις να μείνουν όταν η πόρτα σου κλείσει. Όταν βρεθείς στο πάτωμα. Είναι εκείνοι που δεν θα σε βάλουν σε κανένα κουτάκι και θα σε αποδεχτούν χωρίς όρους κι όρια.

Μεγάλωσα φίλη.. Κι έμαθα πως την ζωή την ορίζουν οι παρουσίες και την στοιχειώνουν οι απουσίες.

Μεγάλωσα φίλη.. Και το ταξίδι μου το θέλω μόνο με εκείνους που σιγοτραγουδάμε στον ίδιο ρυθμό κι ας είμαστε φάλτσοι.. Με εκείνους που τα χειμωνιάτικα πρωινά της Κυριακής μας βρίσκουν στη θάλασσα.. Με εκείνους που δεν χρειάζεται να κρύψω τα δάκρυά μου και να βάλω λέξεις στις σιωπές μου για να μην τρομάξουν. Με εκείνους που είδαν την χειρότερη πλευρά μου κι έμειναν γιατί ήξεραν πως είναι μια στιγμή.. Με εκείνους που γουστάρει η ψυχή μου κι απορρίπτει το μυαλό μου.

Μεγάλωσα φίλη μου.. Κι αν δεν είναι έpωτας, δεν θέλω να είναι τίποτα. Κι αν δεν είναι αγάπη, δεν θέλω να είναι τίποτα. Κι αν δεν είναι πίστη, δεν θέλω να είναι τίποτα. Γιατί από το περίπου, προτιμώ το τίποτα..

Μεγάλωσα φίλη μου κι όχι στα χρόνια. Μεγάλωσα μέσα από τις απώλειες. Μεγάλωσα μέσα από τις λέξεις που δεν μπορώ πια να αρθρώσω.. Μεγάλωσα μέσα από την φυγή του.. Μεγάλωσα και τώρα πια, έκανα το λύκο κολλητό μου κι έστειλα στο καλό τους τις κοκκινοσκουφίτσες..

Και τώρα στέκω εδώ. Σημαδεμένη, αλλά όρθια. Δεν χαρίζομαι, δεν δίνομαι, δεν παραδίνομαι. Μπορείς μόνο να με κερδίσεις.. ή τίποτα!