Εσύ τι θα διάλεγες; 10 εκατομμύρια ευρώ ή την ευκαιρία να φτιάξεις ξανά την ζωή σου;

Κυριακή πρωί. Χαζεύω για λίγο στο Facebook πίνοντας τον καφέ μου. Μία αγαπημένη ηλεκτρονική φίλη ανεβάζει μια φωτογραφία με ένα κόκκινο κι ένα μπλε χάπι. Το μπλε χάπι αν το πάρεις υποτίθεται θα βρεθείς με 10.000.000 δολάρια. Το κόκκινο σε γυρνάει πίσω στο χρόνο και διορθώνεις όλα σου τα λάθη. Τα σχόλια κάτω από την φωτογραφία απολαυστικά. Οι περισσότεροι προτιμούν το μπλε με πολύ χιούμορ φυσικά. Εγώ κλασσικά ως ανάποδη διαλέγω κόκκινο.

Διαβάζω τα σχόλια γελώντας κι αρχίζω τις σκέψεις σχετικά με το τι έχει σημασία τελικά: το χρήμα ή η ζωή ακόμα και χωρίς χρήμα; Δεν υποτιμώ φυσικά την δύναμη του χρήματος (μόνο ένας ανόητος θα το έκανε), αλλά ούτε την υπερτιμώ γιατί υπάρχουν αρκετά πράγματα που δεν μπορείς να αγοράσεις και μάλιστα πολύ σημαντικά. Επίσης πιστεύω πως το χρήμα παίρνει πολύ από την δύναμη του ανάλογα με την αξία που του δίνεις. Πόσο δηλαδή είσαι εξαρτημένος από υλικά αγαθά πέρα από αυτά που σου είναι απαραίτητα και άλλα τέτοια. Πόσο έχεις “εναποθέσει” την ευτυχία σου -όπως λέει κι ένας φιλόσοφος- σε πράγματα που δεν είναι στο χέρι σου αν θα χάσεις. Αν για παράδειγμα είσαι ευτυχισμένος γιατί έχεις καινούργιο αυτοκίνητο, δεν είναι στο χέρι σου αν θα παραμείνεις ευτυχισμένος γιατί και ατυχήματα συμβαίνουν κάθε μέρα και κλοπές. Άρα μας σώζει το μέσα μας. Αυτά που νιώθουμε. Το πώς ζούμε.

Ο λόγος όμως που εγώ θα διάλεγα το πρώτο δεν είναι για να σβήσω λάθη μου. Είναι για το προνόμιο του να είχα άλλη μία ζωή. Η ζωή από μόνη της δεν αγοράζεται με όσα χρήματα. Είναι το πολυτιμότερο όλων. Κι όταν λέω ζωή, εννοώ αυτό όλο με τα συναισθήματα. Για μένα αυτό είναι ζωή. Οι χαρές, οι λύπες, ο έpωτας (ναι, αυτός που δεν πιστεύω και πολύ), οι αγκαλιές και τα φιλιά με αυτούς που αγαπάς, τα ηλιοβασιλέματα, οι μυρωδιές, η χαρά να μαθαίνω, τα ταξίδια τα βιβλία. Οι στιγμές.

Παλιά θαύμαζα πολύ όλους αυτούς που ακολουθούν πιστά το πρόγραμμα που έχουν φτιάξει, που ζουν έτσι όλη τη ζωή τους. Που βάζουν στόχους και δεν ξεφεύγουν λεπτό. Αντίθετα δεν εκτιμούσα και πολύ αυτούς που έχαναν το μυαλό τους με διάφορα όπως για έναν έpωτα για παράδειγμα. Πλέον έχω σε μικρότερη εκτίμηση τους πρώτους και σε περισσότερη τους δεύτερους. Γιατί μερικές φορές αυτό που κάνουν οι πρώτοι γίνεται από φόβο, εμμονή ή εξαναγκασμό. Γιατί φτάνουν στον στόχο και πολλές φορές έχουν χάσει τη ζωή. Γιατί πολλές φορές το τίμημα είναι πολύ “βαρύ” και γιατί κάποιες φορές κάνουν ότι κάνουν για να αποδείξουν κάτι στους άλλους. Ενώ αντίθετα οι δεύτεροι κάποιες φορές είναι πολύ γενναίοι διαλέγοντας να ζήσουν αυτό που εκείνοι θέλησαν ακόμα κι αν είναι κόντρα σε όλα. Διάλεξαν να ακολουθήσουν την καρδιά τους και ίσως κοιμούνται με χαμόγελο στα χείλη. Στην πραγματικότητα όμως κανέναν δεν θαυμάζω πολύ γιατί θέλω και τα δύο. Οι αντιθέσεις άλλωστε είναι αυτό το κάτι που ορίζει όλο μου το είναι. Όλα έχουν ένα τίμημα και προτιμώ να το σκεφτώ. Δεν χάνω τους στόχους μου κι ας ενθουσιάζομαι σαν παιδί με διάφορα. Τους κρατώ μέσα στο μυαλό μου χωρίς να γίνονται εμμονές. Κάνω ένα διάλειμμα και ξαναβρίσκω το δρόμο μου.

Δεν βάζω πολλούς στόχους όμως, μόνο αυτούς τους λίγους που θα με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη. Θέλω και να ζω. Να νιώθω. Να γελάω και να ξεφεύγω από τα όρια μου καμιά φορά. Να ενεργοποιώ όλες μου τις αισθήσεις γιατί αυτό για μένα είναι ζωή. Δεν βάζω τους στόχους πάνω από την ίδια την ζωή γιατί δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει και το σημαντικότερο γιατί οι στόχοι μας είναι το μέλλον και δεν θέλω να χάσω το παρόν.

Γι’ αυτό λοιπόν θα διάλεγα ζωή. Γιατί αγαπώ τη ζωή πιο πολύ από όλα. Αυτήν που δεν είναι γεμάτη από ασπίδες προστασίας και στόχους, προγράμματα και πρέπει. Αυτήν που έχει και χιούμορ, ανατροπές και τρέλα. Που βγαίνει και λίγο από το πρόγραμμα, ξεχνάει για λίγο τον “στόχο” και απλά ξαπλώνει στο γρασίδι και κοιτά τον ουρανό. Αυτήν τη ζωή που την ζεις για σένα κι όχι για τους γύρω.

Γιατί στο τέλος κανείς δεν θυμάται “πρόγραμμα” και γιατί οι αναμνήσεις μας έχουν πάντα μια τρέλα, ένα έντονο χρώμα και ένα έντονο άρωμα. Κανείς δεν θυμάται τη χλιαρή αγκαλιά. Όλοι τη σφιχτή θυμούνται. Κανείς δεν θυμάται το όνομα του στρατιώτη στο τέλος παρά μόνο του ήρωα. Αυτού του τρελού που ρίσκαρε ακόμα κι αν έχασε. Και τελικά αν δεν έχει τρέλα η ζωή είναι βαρετή και τρέλα δεν πουλάνε πουθενά να αγοράσεις. Ούτε και ζωή πουλάνε.

Γιατί πολλοί την ύστατη ώρα θα έδιναν όλα τους τα λεφτά για λίγο παραπάνω ζωή αλλά σχεδόν κανείς δεν θα συμφωνούσε να κρατήσει τα λεφτά του και να φύγει εκείνη την ώρα. Κόκκινο χαπάκι λοιπόν δαγκωτό!