Τη γυναίκα να την διεκδικείς ακόμα κι όταν την έχεις

Όλες οι όμορφες ιστορίες, έτσι κι οι σχέσεις, ξεκινάνε με τα αισθήματα να παίρνουν φωτιά και την προσοχή που σε περικυκλώνει να μοιάζει άθικτη ασπίδα για σένα. Μα τι γίνεται όταν αυτή η ασπίδα χαθεί; Όταν αυτά που λάτρεψες σε έναν άνθρωπο, αυτά που αγάπησες κι ερωτεύτηκες πάρουν πλέον δρόμο; Δρόμο χωρίς επιστροφή.

Κάθε ερωτευμένος άνθρωπος –ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας κι απόψεων– αυτό που αναζητάει εν τέλει στη σχέση του, πέρα απ’ την αγάπη που είναι το κυριότερο, είναι η σημασία κι η προσοχή. Ή με άλλα λόγια η επικοινωνία και το ενδιαφέρον αντίστοιχα.

Τρεφόμαστε από αυτά τα λόγια, τα μικρά και τα μεγάλα. Δεν είναι τυχαίο που λένε ότι οι γυναίκες ερωτευόμαστε με τα αφτιά. Αποζητάμε όμως κι αυτές τις μικρές αυθόρμητες πράξεις που μας εκπλήσσουν. Δε ζητάμε ουρανούς και άστρα. Μονάχα όσα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Δε ζητήσαμε έpωτες τρελούς κι ονειροπαρμένους, αλλά τι πειράζει να ζήσουμε αυτό που εμείς προσδιορίζουμε σαν όνειρο;

Ήθελε, που λες, να της μιλάς, να την κάνεις να γελά, όπως κάποτε που ξεκαρδιζόσασταν παρέα. Έψαχνε σε σένα αυτόν που γνώρισε εξαρχής. Κι αν τίποτα δε μένει όπως στην αρχή, εσύ έμεινες για καιρό, μέχρι που κάποια στιγμή της τα πήρες όλα πίσω. Χωρίς να τη ρωτήσεις. Χωρίς να αναρωτηθείς πόσο αγάπησε όλα αυτά σε σένα.

Ο άνθρωπός σου σε θέλει παρών σε όλα τα γεγονότα της ζωής του. Στα καλά, στα κακά, στις χαρές και στις λύπες, στα εύκολα και στα δύσκολα. Ήθελε την προσοχή σου. Να νοιάζεσαι και να το δείχνεις. Να λες αυτά που σ’ αρέσουν πάνω της, αλλά να μιλάς και γι’ αυτά που μισείς.

Δεν είναι παιδικό καπρίτσιο το να ζητάς την προσοχή του συντρόφου σου, είναι ο άνθρωπος που εσύ ο ίδιο επέλεξες να βάλεις στη ζωή σου. Η γυναίκα που αγάπησες και σε αγάπησε. Τώρα της λείπει αυτός που την κατέκτησε με την ετυμολογία του, το πάθος του και τη συνεχή περιέργειά του να μαθαίνει γι’ αυτήν.

Περίμενε από σένα μικρές πράξεις. Μια εκδρομή, μια αφιέρωση, μια έκπληξη. Όπως τον παλιό, καλό καιρό, που όλα αυτά ήταν δεδομένα κι αναπάντεχα ταυτόχρονα. Γιατί είχες τον τρόπο πάντα να την πιάνεις απροετοίμαστη.

Πριν σε ερωτευτεί, είχε θαυμάσει αυτά που την άφηναν έκπληκτη. Αυτά που την έκαναν να σε ξεχωρίσει ανάμεσα στους πολλούς. Κι έπειτα τα ερωτεύτηκε, μαζί και σένα. Δεν έψαχνε λεπτομέρειες, όσα έβλεπε της ήταν αρκετά, για πρώτη φορά μετά από καιρό. Όλα όσα ζητούσε ήταν η προσπάθεια που έκανες για να της δείχνεις πως την αγαπάς, την ξεχωρίζεις, τη νοιάζεσαι, την ψάχνεις και κυρίως πως τη θες στη ζωή.

Πίστεψε σε σένα απ’ την αρχή και σε αυτά που την έκανες να ζήσει. Πίστεψε πως όλα αυτά θα κρατούσαν για πάντα. Τα λόγια σου, οι πράξεις σου, η προσοχή σου κι η σημασία σου και το χαμόγελο στο πρόσωπό σου –που έδειχνε πως κι εσύ τα ήθελες εξίσου– ήταν ο λόγος για να προσπαθεί κι εκείνη. Ήταν ώθηση και κίνητρο να γίνεται καλύτερη για σένα. Δε ζητούσε πολλά. Ζητούσε;

Όταν το ενδιαφέρον παγώσει οι βάσεις καταρρέουν. Όσα χτίσατε χάθηκαν απ’ τη μια μέρα στην άλλη και το χειρότερο είναι πως δεν προσπαθήσατε να σώσετε το καράβι που βούλιαζε, ή δεν είδες καθόλου πως όλα γύρω σου έχουν πια αλλάξει.

Και τι να σου έλεγε; Την προσοχή και το ενδιαφέρον δεν μπορείς να τα ζητήσεις. Μετράνε μόνο όταν δίνονται αυθόρμητα. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς ανταλλάγματα. Όταν υπάρχουν γιατί δεν μπορείς να τα ελέγξεις.

Έχεις, όμως, την επιλογή όταν χάσεις την μπάλα να προσπαθήσεις να τη βρεις ξανά -αν και μόνο το θες πραγματικά. Διαφορετικά, άσε το καράβι να βουλιάξει κι ας πάρει ο καθένας τον δρόμο προς τη δικιά του Ιθάκη.

Όταν κάτι τελειώνει, πάντα κάτι καλύτερο αρχίζει, μα τα καλύτερα είναι πάντα στο τώρα. Ούτε μπροστά ούτε πίσω μας.

Συντάκτης: Άντρια Χατζηθωμά Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη