Τη χωρισμένη με παιδιά βρήκες να πάρεις;

Αυτό ήταν ένα από τα σχόλια της παρ’ολίγον πεθεράς μου, στον (πρώην) σύντροφό μου, όταν η σχέση μου με τον γιο της σοβάρευε.

Όταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι ο γιος της μπορεί να πάρει μια διαζευγμένη με παιδιά. Συγνώμη “κυρία” μου που χώρισα με τον άντρα μου επειδή με έδερνε, δεν θα το ξανακάνω. Έπρεπε να κάτσω εκεί να τις τρώω για να μην μπλέξει ο γιος σου με τη χωρισμένη.

Δεν μας λες βέβαια αν η κόρη σου έτρωγε ξύλο κι έφευγε, πώς θα σου φαινόταν αν τα ίδια έλεγαν και για εκείνη αλλά τί ψάχνω να βρω; Ο ένας κοιτάει να βγάλει το μάτι του άλλου σήμερα και διαπιστώνω μέρα με τη μέρα πως η κρίση αντί για καλύτερους μας έκανε χειρότερους.

Ο άντρας μου με χτυπούσε και αποφάσισα να φύγω. Ένα ωραίο πρωί μάζεψα τα πράγματά μου, τα παιδιά μου και έφυγα για το σπίτι των γονιών μου.

Μεσολάβησαν πολλά δικαστήρια, πέρασαν τα χρόνια με τσακωμούς για τα πάντα, από το τί καραμέλα θα τρώνε τα παιδιά μέχρι τη διανυκτέρευση, αναγκαστικά κάποια στιγμή κουράστηκε και αυτός και τα βρήκαμε κάπου στη μέση. Τα παιδιά μου τώρα είναι 8 και 10 χρονών.

Δεν είχα σκεφτεί να κάνω σχέση με κάποιον, φοβόμουν τις ανασφάλειές μου και την εμπιστοσύνη που δυσκολευόμουν να δείξω στους άλλους ανθρώπους. Τον γνώρισα παραμονή Πρωτοχρονιάς σε ένα φιλικό σπίτι και τα έκανα όλα στην άκρη.

Ήταν λίγο μικρότερος αλλά δεν με ένοιαζε, ταιριάζαμε πολύ στις ιδέες. Στον τρόπο που σκεφτόμασταν. Τα παιδιά μου και όλος ο τρόπος ζωής μιας μητέρας δεν τον ενοχλούσε, αντιθέτως, έδειχνε κατανόηση και μια φορά ήρθε και με πήρε μέσα στη νύχτα για να πάμε τη μικρή μου στο κέντρο υγείας. Δεν μπορώ να πω ο άνθρωπος αυτός με νοιάστηκε, με φρόντισε. Μου φέρθηκε όπως δεν μου φέρθηκε ο άντρας μου. Αλλά…

…αλλά τα χρόνια πέρασαν. 3 χρόνια μαζί, έπρεπε να το αποκαταστήσω το παιδί. Δεν είχα αντίρρηση αλλά είχαν οι δικοί του. Κλειστή κοινωνία, τα νέα είχαν μαθευτεί από το πρώτο χρόνο αλλά η οικογένειά του πίστευε πως ήμουν η κάψα της στιγμής και θα του περνούσε. Έλα που δεν του περνούσε όμως.

Και έπρεπε να επιστρατεύσουν πιο ισχυρά επιχειρήματα όπως “Τη χωρισμένη με παιδιά βρήκες; Τόσες κοπέλες ελεύθερες κοίτα γύρω σου” ή “Αυτή ψάχνει πατέρα για τα παιδιά της και βρήκε εσένα το θύμα” ή “Ποιά παιδιά θα προσέξεις πρώτα; Τα δικά σου ή τα ξένα;” ή “Αυτή δεν θα θέλει να κάνετε παιδιά έχει τα δικά της” ή “Βρήκε θύμα να της ταίζουν τα παιδιά”.

Ήρθε εκείνος και μου τα είπε και υποσχέθηκε πως δεν θα παίξουν κανένα ρόλο στην επιθυμία του να είμαστε μαζί. Τον ρώτησα αν ήταν σίγουρος, του είπα πως μετά από τέτοια συμπεριφορά από τους γονείς του έπρεπε να είναι έτοιμος ακόμη και να τους απορρίψει και πως δεν ήξερα αν το άξιζα αυτό. Φαινόταν ανένδοτος και θυμωμένος μαζί τους. 6 μήνες μετά, μου ζήτησε να χωρίσουμε.

Τί να πω; Ότι είμαστε 50 χρόνια πίσω να πω; Ότι επειδή χώρισα για να μην τρώω άλλο ξύλο, από θύμα έγινα αρπακτικό που θέλει να “φορτώσει” τα παιδιά της στους άντρες και να τους τρώει τα λεφτά; Ότι παραπονιόμαστε για τη πρόνοια και το κράτος που δεν μας αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε άνθρωποι;

Τί να πω; Ότι αναγκάστηκα να φύγω από τη πόλη που μέναμε και να αλλάξω σχολείο στα παιδιά στη μέση της χρονιάς, για να μην στενοχωριόμαστε που τον βλέπουμε; Ότι δύο “γονείς” αποφάσισαν πως δεν ήμουν καλή για το παιδί τους επειδή δεν ήθελα άλλο να κακοποιούμαι από τον άντρα μου;

Ότι έκριναν πως θέλω να εκμεταλλευτώ τον γιο τους μόνο και μόνο επειδή στο πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης γράφει “Διαζευγμένη”; Δεν τα βάζω μαζί του, τον καταλαβαίνω. Δεν περίμενα ποτέ να διαλέξει εμένα αντί για τους γονείς του, ό,τι κι αν μου έλεγε. Δεν του θυμώνω.

Θυμώνω όμως με τη ταμπέλα. Με τη διαδικασία στην οποία πρέπει να μπαίνει κάθε τόσο η οικογένειά μου για να αποδεικνύει στους άλλους πως δεν θέλει να αρπάξει ή να εκμεταλλευτεί.

Πως ο γιος μου και η κόρη μου, δεν έχουν ανάγκη από ελεημοσύνη ή πατρική φιγούρα. Τα παιδιά μου “κυρία” μου έχουν πατέρα και κυρίως, έχουν μητέρα που σέβεται τις επιλογές τους και που εύχεται να μην γίνει ποτέ σαν εσάς….

Μαριαλένα