Θέλω να σας πω για τον πατέρα μου…

Αυτόν τον άντρα που στα δικά μου τα μάτια είναι ο πιο δυνατός στο σώμα και στην ψυχή από οποιονδήποτε άλλον.

Από την Μαργαρίτα Γεροχρήστου

Μηδέν βαθμούς έξω. Από χτες βράδυ έχω αποφασίσει να πάρω το laptop στη σχολή και στο κενό που έχω να γράψω για έναν Θανάση… Πατάω να ανοίξει το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου αλλά η πόρτα παραμένει κλειστή. Η υγρασία έχει γίνει πάγος και η πόρτα “σφραγίσει”. Ανοίγω τραβώντας δυνατά και τα χέρια μου παγώνουν. Μπαίνω στο αυτοκίνητο για να ζεσταθώ. Μετά από λίγη ώρα σταματημένη σε κάποιο φανάρι, χαζεύω τον ήλιο -κι ας είναι με δόντια- και τον καταγάλανο ουρανό μέσα από την ζέστη του αυτοκινήτου λες και θέλω να κρατήσω ενέργεια για τις γκρίζες μέρες. Νιώθω πως με όλες μου τις αισθήσεις “ρουφάω” τη στιγμή μιας και δεν ξέρω πότε θα έχει πάλι αυτόν τον καταγάλανο ουρανό.

Νομίζω ότι απολαμβάνω τον ήλιο περισσότερο εδώ. Όχι ως προς την συχνότητα αλλά ως προς την ένταση. Συνήθως έτσι συμβαίνει με όσα μας λείπουν. Την προηγούμενη φορά μου είχε ζητήσει ένας άλλος διαδικτυακός φίλος να γράψω για κείνους που έφυγαν. Πιστεύω έχει χάσει τον μπαμπά του. Έτσι λοιπόν συνειρμικά μιας και αύριο γιορτάζουν ο μπαμπάς και ο γιος μου σκέφτηκα να γράψω γι’ αυτόν. Τώρα που είναι ακόμα εδώ. Θέλω λοιπόν να σας πω για τον πατέρα μου. Αυτόν τον άντρα που στα δικά μου τα μάτια είναι ο πιο δυνατός στο σώμα και στην ψυχή από οποιονδήποτε άλλον. Τον μπαμπά μου.

Δεν ξέρω αν ο μπαμπάς μου είναι ο πιο σημαντικός άντρας στη ζωή μου και πως το μετράει κάποιος αυτό μιας και έχω και γιο. Ξέρω όμως ότι για εμένα είναι αυτός που έχει ορίσει το πρότυπο ως προς το τι θεωρώ εγώ σωστό άντρα, πατέρα, αρσενικό. Είναι αυτός που με τη στάση του έκανε την μητέρα μου και εμάς τα παιδιά του, πάντα να νιώθουμε σιγουριά. Αυτός ο μπαμπάς λοιπόν ξεκίνησε από το μηδέν. Αρνήθηκε δουλειές “ξεκούραστες” και “σίγουρες” για να μπορεί να δώσει στα παιδιά του μια ζωή πιο εύκολη από την δική του. Βρήκε αυτή την δουλειά που του άρεσε και έγινε από τους καλύτερους. Πήρε ρίσκα, τα έχασε όλα έχοντας τέσσερα παιδιά και τα έφτιαξε από την αρχή ξανά. Δημιούργησε για εκείνον και για εμάς. Είναι αυτός που ακόμα και με πυρετό ή διπλωμένος στα δύο από τη μέση του θα πάει στη δουλειά. Εργατικός. Είναι αυτός που με όσες δυσκολίες κι αν έρθουν δεν σταματά να γελά. Αυτός που για πλάκα στήνει γλέντι από το τίποτα. Γλεντζές. Είναι αυτός που μπορεί να μην έχει πει ποτέ κομπλιμέντο αλλά για αυτούς που νοιάζεται ή για όσους βρεθούν κοντά του είναι πάντα εκεί. Θα τους φροντίσει. Αυτός που έχει έννοια να φροντίσει ακόμα και τα εγγόνια του.

Ο μπαμπάς μου. Αυτός που εκεί που κάθεται ξαφνικά αρχίζει δυνατά το τραγούδι έτσι γιατί του κάνει κέφι. Που όλο κάνει πειράγματα. Είναι αυτός που ενώ με μεγάλωνε με κάτι παλιομοδίτικα του στυλ “εσύ είσαι γυναίκα” -δικαιολογία που χρησιμοποιούσε συχνά ως απάντηση σε απαγορεύσεις – μου είπε στα δεκαοχτώ ότι θα παίρνω το αυτοκίνητο για να μην έχω ανάγκη να με γυρίζει σπίτι κανείς. Να είμαι ανεξάρτητη. Είναι αυτός που δεν πέφτει ποτέ χαμηλά. Δεν ασχολείται με μικροπρέπειες. Αυτός που δεν λέει πολλά με λόγια αλλά με πράξεις. Αυτός που δεν μπέρδεψε ποτέ τον ρόλο του. Που ακόμα και τώρα σε αυτή την ηλικία ότι και να μου συμβεί νιώθω ασφαλής όσο είναι εκεί. Αυτός που είτε έχει πολλά είτε λίγα στην τσέπη του, έχει την ίδια αρχοντιά.  Είναι όλα αυτά που πρέπει να είναι ένας άντρας.

Αυτός είναι ο μπαμπάς μου. Που όσα λάθη κι αν του βρίσκω, όσο και να του θυμώσω για παλιές ή καινούριες χαζές διαφωνίες, πάντα ο “λογαριασμός” με βγάζει να του οφείλω. Να του οφείλω για όλα όσα με έμαθε μόνο και μόνο με την παρουσία του. Για την ασφάλεια που μου παρείχε και μου παρέχει. Για όλα όσα μου έχει προσφέρει. Για όλα όσα κατάφερα να γίνω και τον έκανα να νιώθει υπερήφανος. Του οφείλω για όλα όσα δεν έχω καταφέρει να γίνω ακόμα αλλά το προσπαθώ γιατί μου έδειξε το δρόμο. Αυτόν που του οφείλω συγγνώμη για πολλά αλλά δεν χρειάζεται να του την πω γιατί είναι ο μπαμπάς μου. Αυτόν που δεν έχει δακρύσει για θάνατο αλλά κλαίει σαν μωρό κάθε φορά που παίρνω τα εγγόνια του μακριά. Αυτός είναι ο μπαμπάς μου.

Κοιτάζω έξω από τα τζάμια τον ήλιο και το γρασίδι όσο κάθομαι και γράφω. Αυτό που βλέπω με κάνει να σκεφτώ την εικόνα που σκέφτομαι όταν μου λείπει ο μπαμπάς μου. Στο κρεβάτι του ξαπλωμένη δίπλα του κι αυτός έχει ανοιχτό το ένα του χέρι για να ακουμπάω το κεφάλι μου. Νιώθω ότι τίποτα και κανείς δεν μπορεί να με αγγίξει. Θυμάμαι την μυρωδιά του. Την αίσθηση ασφάλειας και την ηρεμία. Αύριο λοιπόν γιορτάζει ο μπαμπάς κι ο γιος μου. Εύχομαι να είσαι γερός για πολλά χρόνια ακόμα μπαμπά μου. Εύχομαι ο γιος μου να σου μοιάσει και να είσαι εδώ να το δεις. Εύχομαι σε όλους τους μπαμπάδες να είναι καλά και να τους λένε πόσο τους αγαπούν τώρα που είναι εδώ.

Οι υπόλοιποι που τους λείπει…εύχομαι να έχουν συνειδητοποιήσει πόσο τυχεροί ήταν που είχαν έναν τέτοιο μπαμπά… Γιατί τελικά για εμάς τις κόρες -και όχι μόνο- ο μπαμπάς μας είναι ο φάρος που μας γλυτώνει από την σύγκρουση. Είναι το πρότυπο για τον άντρα που θα διαλέξουμε. Είναι το παράδειγμα προς μίμηση ή αποφυγή. Είναι αυτό που έχουμε κατά νου για τον γιο που μεγαλώνουμε. Είναι όλα αυτά και πολλά ακόμα… Χρόνια πολλά μπαμπά.

Με αγάπη

Μαργαρίτα