Τελικά σου λείπω ή απλά με θυμάσαι όταν βαριέσαι;

Της Στεύης Τσούτση.

Έρχεσαι εκεί που έχω πάψει πια να περιμένω. Μου πετάς ψίχουλα έννοιας κι ενδιαφέροντος. Κι εκεί που αρχίζω να ελπίζω, φεύγεις πάλι. Όλο έρχεσαι κι όλο φεύγεις. Κι εγώ απομένω μόνη να αναρωτιέμαι τι διάολο κάνω λάθος και δε μένεις. Τι σου έκανα; Πόσο λίγη είμαι για σένα για να αξίζω όλο αυτό; Με νοιάζεσαι λες. Με εκτιμάς, με θέλεις. Λόγια φουσκωμένα που έρχονται να αναθαρρύνουν τις ελπίδες μου. Λόγια που ξεφουσκώνουν όταν εσύ ξαναφεύγεις. Με φοβάσαι; Μα δεν είμαι τρομακτική. Είμαι απλά εγώ. Δυο χέρια, δυο πόδια και μια καρδιά. Καρδιά μεγάλη που σε χωράει ολόκληρο μέσα. Και που αποφάσισα να σε κλειδώσω μέσα της. Γιατί σ’αγαπάω. Γιατί εσύ είσαι για μένα. Βασικά κι εγώ είμαι για σένα κι απορώ που δεν το βλέπεις. Κι αν το βλέπεις, γκρινιάζω που δεν το δείχνεις.

Θα χάσουμε πολύ χρόνο; Πως το σκέφτεσαι, θα μου πεις; Πάει καιρός που σε περιμένω κι εσύ επιμένεις στο πήγαινε – έλα σου. Κι εγώ αποδιώχνω κάθε τι άλλο που εμφανίζεται στον ορίζοντα γιατί απλούστατα δεν είναι εσύ. Κι εγώ θέλω μόνο εσένα. Μόνο που μου κάνεις νερά. Κι είναι τα βράδια της μεγάλης μου απαισιοδοξίας που λέω πως δε θα έρθεις. Πως τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Κι αμέσως μετά, σαν η σκέψη μου να κινεί κάτι τεράστια γρανάζια, εσύ εμφανίζεσαι. “Τι κάνεις;” μου λες. Κι εγώ λιώνω λες και μέσα σε αυτές τις δύο λέξεις κρύβεται η πιο τρυφερή εpωτική εξομολόγηση του κόσμου. Τρελαίνομαι έτσι; Ναι, μάλλον.Άλλωστε τρέλα είναι ο έpωτας κι εγώ δηλώνω στα πατώματα. Όσο για σένα, πολύ αμφιβάλλω. Ή μήπως δεν αμφιβάλλω; Δεν ξέρω. Και το κακό είναι πως ούτε εσύ ξέρεις.

Πάρε μια απόφαση ματάκια μου πριν γίνουμε παππούδες. Μην αφήνεις άλλη ζωή να περνάει. Μαζί ή χώρια, αποφάσισε. Και δήλωσέ το. Πήξαμε στα μισόλογα, δεν το αντέχω. Πας, έρχεσαι, εμφανίζεσαι και μετά πάλι απών. Τελικά σου λείπω ή απλά με θυμάσαι όταν βαριέσαι; Δεν είμαι στάση λεωφορείου για να έρχεσαι και να φεύγεις βάσει δρομολογίου. Είμαι άνθρωπος με αισθήματα. Κι είναι κι αυτή η ρημάδα η καρδιά μου που γράφει το όνομά σου.

Τελικά τί είμαι για σένα, θα μου πεις; Καβάτζα ή κάτι άλλο; Να μου το πεις τέλος πάντων να το ξέρω γιατί δεν την πολυπαλεύω, στο ομολογώ. Κρίμα νέος άνθρωπος να δαγκώνω τα σίδερα για πάρτη σου. Κι αν τα σίδερα είναι εδώ κι εγώ απ’ έξω, πάει κι έρχεται.Αν είναι τα σίδερα εδώ κι εγώ από μέσα τους, μάλλον υπάρχει πρόβλημα…

Της Ε. που φλερτάρει με τα σίδερα…