Τα παιδιά μου πάνω από όλα.(!!;;)

«Τα παιδιά μου είναι όλος μου ο κόσμος, είναι η αιτία που ζω κι αναπνέω, δεν αφήνω κανένα να μπει πάνω από τα παιδιά μου, είμαι μάνα και αυτό μου δίνει νόημα στη ζωή»

Ξαναδιαβάστε με προσοχή αυτές τις 3 γραμμές.

«Τα παιδιά μου είναι όλος μου ο κόσμος, είναι η αιτία που ζω κι αναπνέω, δεν αφήνω κανένα να μπει πάνω από τα παιδιά μου, είμαι μάνα και αυτό μου δίνει νόημα στη ζωή»

Εάν τις διαβάζετε και νιώθετε ωραία, εάν δεν σας ενοχλούν καθόλου, εάν τις βρίσκετε απολύτως φυσιολογικές, τότε λυπάμαι, αλλά έχετε πρόβλημα. Είστε μια μητέρα «περιπλεγμένη» με το παιδί της, a mother enmeshed with her child.

Ναι, σε σένα γράφω, σε εσένα μιλώ, που πίστεψες αυτό που σου υποβάλλει η κοινωνία, πως η ταυτότητα της μάνας είναι η πιο σημαντική σου ιδιότητα. Εσένα, που σε μεγάλωσε η δική σου μάνα γαλουχώντας σε με το ιδανικό να γίνεις μάνα. «Ο σκοπός της γυναίκας στη ζωή είναι να γίνει μάνα» σου είπε και το πίστεψες.

Και προχθές, ήταν η μέρα της μητέρας, δεύτερη Κυριακή του Μάη, και ανάρτησες στο fb ειδυλλιακά ευχολόγια για την τέλεια μάνα, την εξαγιασμένη, την μάνα που λόγω ρόλου και τίτλου αξίζει σεβασμού.

Είμαι ψυχολόγος. Για 20 χρόνια δούλεψα με νεαρούς και μεγαλύτερους ενήλικες. Έχω ακούσει κι έχω αφουγκραστεί χιλιάδες ιστορίες ανθρώπων που κατέληξαν στο γραφείο μου επειδή δεν λειτουργούσαν. Επειδή υπέφεραν από κρίσεις πανικού, επειδή η αυτοπεποίθηση τους ήταν στα πατώματα, επειδή δεν τα κατάφερναν με τις σχέσεις τους, επειδή δεν αγαπούσαν τον εαυτό τους, επειδή ήταν αυτοκαταστροφικοί. Κάποιες φορές είχα και την ευκαιρία να τους δω μαζί με την μητέρα τους. Κάποιες φορές επειδή το ζητούσα εγώ και κάποιες άλλες επειδή η μάνα τους εισέβαλλε απρόσκλητη στα ραντεβού τους.

Δεν ήταν όλες αυτές οι μητέρες περιπλεγμένες με τα παιδιά τους. Δεν ήταν όλες τοξικές. Δεν ήταν όλες επεμβατικές. Ευτυχώς. Επειδή τα παιδιά εκείνων των μητέρων που σέβονταν την αυτονομία τους και ήθελαν πραγματικά το καλό τους δεν στάθηκαν εμπόδιο στην ψυχοθεραπεία τους, κι ούτε τους μπουρδούκλωναν όταν πήγαιναν καλά, όταν έβρισκαν τον εαυτό τους και την δύναμη τους.

Αρκετές μητέρες όμως είναι άρρωστα προσκολλημένες στα παιδιά τους. Χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ζουν την ζωή τους διαμέσου των παιδιών τους. Ασχολούνται με τα θέματα της ζωής των παιδιών τους, πολύ περισσότερο παρά με τα θέματα της δικής τους ζωής. Κατ’ ακρίβεια, καταφέρνουν να «διαφύγουν» από την ευθύνη να βάλουν την δική τους ζωή σε τάξη, εισβάλλοντας στον προσωπικό χώρο των παιδιών τους.

Ένα κακόγουστο αστείο , από αυτά που ποστάρονται σε ιστοσελίδες κοινωνική δικτύωσης άκριτα, λέει:

«Παιδί: μητέρα, εισβάλλεις στον προσωπικό ΜΟΥ χώρο.

Μητέρα: παιδί μου, βγήκες έξω από τον δικό ΜΟΥ προσωπικό χώρο.»

Δεν είναι καθόλου αστείο, αντιθέτως είναι φοβιστικό. Μου θυμίζει τους άρρωστους δεσμούς κατά συρροή δολοφόνων όπως του πρωταγωνιστή στο θρίλερ «Ψυχώ» του Χίτσκοκ, με την μητέρα τους.

Μητέρα, που θεωρείς ότι το γεγονός ότι γέννησες το παιδί σου το κάνει κτήμα σου, γελιέσαι.

Τα παιδιά αποφασίζουμε εμείς οι ενήλικες να τα γεννήσουμε, και έχουμε την ευθύνη στη συνέχεια να τα σεβαστούμε, να τα προστατεύσουμε, ακόμη κι από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Ακόμη κι από τις δικές μας αδυναμίες και ψυχοπάθειες.

Δεν νιώθουμε καλά; Να πάμε σε ψυχολόγο ή και ψυχίατρο.

Μητέρες, αφήστε τα παιδιά ήσυχα.

Δεν σας φταίνε σε τίποτα, εάν εσείς δεν έχετε προσωπική ζωή ή την αποφεύγετε.

Με αγάπη,

Παρόλη την σκληρότητα μου

Θέκλα Πετρίδου

Η Θέκλα Πετρίδου είναι ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου «Χαρούμενη μαμά = Χαρούμενα παιδιά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.