Γιατί τα μωρά των γυναικών που ζητιανεύουν συνεχώς κοιμούνται;

Σερφάροντας στο διαδίκτυο πέσαμε πάνω σε ένα άρθρο  μέσα από το οποίο ο συγγραφέας προσπαθεί να πείσει τους αναγνώστες του να μην δίνουν χρήματα στις γυναίκες που επαιτούν κουβαλώντας στην αγκαλιά τους τα παιδιά τους, αλλά να τους δίνουν μόνο τρόφιμα και νερό.

Επειδή αυτά που διαβάσαμε είναι πραγματικά σοκαριστικά, προσπαθήσαμε να διασταυρώσουμε την γνησιότητα τους. Δεν θέλαμε να πιστέψουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει. Σύμφωνα με το hoaxorfact.com όμως, τα περισσότερα από αυτά που ακολουθούν είναι πραγματικά γεγονότα. Ίσως όχι όλη η ιστορία όπως την διηγείται ο αρθρογράφος. Αλλά αυτά που έχουν σημασία, είναι αληθινά.

Το περιστατικό δεν γίνεται κατανοητό από το κείμενο που ακριβώς συνέβη. Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι κάποιοι από Μπανγκόκ και Καμπότζη επικοινώνησαν μαζί του για να του επιβεβαιώσουν την ιστορία. Οπότε ίσως και να έχει συμβεί κάπου εκεί. «Κοντά στο σταθμό του μετρό κάθεται μια γυναίκα απροσδιορίστου ηλικίας. Τα μαλλιά της είναι μπερδεμένα και βρώμικα. Το κεφάλι της σκυμμένο από τη θλίψη.

Η γυναίκα κάθεται στο βρώμικο πάτωμα και δίπλα της βρίσκεται μια τσάντα. Σε αυτή την τσάντα ζητάει από τους περαστικούς να ρίξουν όσα χρήματα μπορούν. Στα χέρια της γυναίκας κοιμάται ένα παιδάκι δυο χρονών περίπου. Φοράει ένα βρώμικο καπέλο και βρώμικα, σκισμένα ρούχα.

Η εικόνα της «Μάνας με το μωρό» συγκινεί τους περαστικούς που δεν το σκέφτονται ιδιαίτερα να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να της δώσουν χρήματα. Κάποιοι και χαρτονομίσματα.

Άλλωστε όλοι μας πάντα αισθανόμαστε λύπη για τους λιγότερο τυχερούς. Είμαστε έτοιμοι να δώσουμε στους άτυχους ανθρώπους το τελευταίο μας πουκάμισο, τη τελευταία δεκάρα που κρύβεται στη τσέπη μας χωρίς να το σκεφτούμε δεύτερη φορά. Το  να βοηθάμε τους άλλους είναι κάτι καλό. Είναι ανθρωπιά..

Περνούσα μπροστά από τη συγκεκριμένη ζητιάνα για ένα περίπου μήνα. Δεν της έδωσα ποτέ χρήματα, γιατί ήξερα ότι υπάρχει μια συμμορία που μαζεύει όλα τα χρήματα που κερδίζουν οι ζητιάνοι της περιοχής.

Τα μέλη αυτής της συμμορίας έχουν στη κατοχή τους πολυτελή ακίνητα και αυτοκίνητα. Όσο για τους ζητιάνους; Αυτοί κερδίζουν «ένα μπουκάλι βότκα και ένα κεμπάπ την ημέρα».

Ένα μήνα αργότερα, έκανα πάλι την ίδια διαδρομή όταν ξαφνικά σκέφτηκα κάτι που με σόκαρε..

Ήμουν πάλι στο ίδιο σημείο και κοίταζα την ζητιάνα με το μωρό στην αγκαλιά της που ικέτευε την ελεημοσύνη των περαστικών. Πρόσεξα αυτή τη φορά λίγο καλύτερα το μωρό. Ήταν ντυμένο όπως πάντα με μια βρώμικη αθλητική φορμούλα. Κάτι όμως δεν μου πήγαινε καλά.

Ένα μικρό παιδί σε ένα βρώμικο υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό, από το πρωί μέχρι το βράδυ.. δεν είναι κάτι που το συναντάς κάθε μέρα. Το πιο περίεργο; Το μωρό πάντα κοιμόταν. Ποτέ δεν το είδα με ανοιχτά μάτια, ποτέ δεν το άκουσα να φωνάζει ή να κλαίει. Ήταν πάντα με το πρόσωπό του κρυμμένο πίσω από το γόνατο της μαμάς του.

Εάν έχετε παιδιά τότε ξέρετε πόσο συχνά κοιμούνται όταν είναι ενός, δυο, τριών ετών. Δυο τρεις ώρες τα απογεύματα (όχι συνεχόμενες) και μετά ξυπνούν. Είναι συνεχώς σε κίνηση.

Για έναν ολόκληρο μήνα, κάθε φορά που περνούσα από μπροστά της, ποτέ δεν είδα το παιδί ξυπνητό.

Κοίταξα το μικροσκοπικό ανθρωπάκι που είχε το πρόσωπό του θαμμένο στο γόνατο της μητέρας του, στη συνέχεια κοίταξα τη μητέρα του και η υποψία μου άρχισε σταδιακά να διαμορφώνεται.

– «Γιατί κοιμάται όλη την ώρα;» Πλησίασα και τη ρώτησα δείχνοντας το μωρό.

Η γυναίκα έκανε πως δεν με άκουσε. Κατέβασε τα μάτια της και έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στο γιακά του άθλιου μπουφάν της. Επανέλαβα την ερώτηση. Η γυναίκα εξακολούθησε να μη με κοιτάζει. Σήκωσε τα κουρασμένα μάτια της και τα κάρφωσε στο βάθος πίσω από την πλάτη μου.

– «Άντε …», μουρμούρισαν τα χείλη της.

– «Γιατί κοιμάται συνέχεια;» Τη ρώτησα πάλι πιο δυνατά. Λίγο έλειψε να αρχίσω να κλαίω.»

Πίσω μου, κάποιος έβαλε το χέρι του στον ώμο μου. Γύρισα το βλέμμα μου. Ήταν κάποιος ηλικιωμένος που με κοίταζε επικριτικά:

– «Τι θέλετε από αυτήν; Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάει;  … Εεεε …»

Έβγαλε μερικά κέρματα από την τσέπη του και τα πέταξε στην βρώμικη τσάντα της ζητιάνας. Εκείνη τον κοίταξε και έκανε μια κίνηση με τα χέρια της. Σαν να τον ευλογούσε. Μια κίνηση γεμάτη ταπεινότητα και θλίψη. Ο ηλικιωμένος άφησε τον ώμο μου και πέρασε έξω από το σταθμό του υπόγειου σιδηρόδρομου. Σίγουρα, μόλις φτάσει στο σπίτι του θα έχει να διηγηθεί στη γυναίκα του πως υπερασπίστηκε μια φτωχή, άτυχη γυναίκα από έναν τρελό, άψυχο άντρα στον σταθμό του μετρό.

Την επόμενη μέρα βρέθηκα με ένα φίλο μου τσιγγάνο. Ήταν ένα αστείος άνθρωπος με μάτια σαν ελιές που παλιότερα ζούσε στην Ρουμανία. Από αυτόν έμαθα ότι η γυναίκα με το μωρό δεν ήταν τόσο αθώα όσο πίστευα. Το αντίθετο μάλιστα. Ανήκε σε ένα καλοστημένο κύκλωμα που χρησιμοποιεί παιδιά τα οποία «ενοικιάζει» από οικογένειες αλκοολικών ή απλά τα κλέβει.

Του ζήτησα να μου πει αν ξέρει γιατί το παιδί κοιμάται συνέχεια. Η απάντηση του με σόκαρε. Η φωνή του ήταν εντελώς ήρεμη, πολύ φυσιολογική σαν να έλεγε το δελτίο καιρού στην τηλεόραση, καθώς μου έλεγε:

– «Τα παιδιά είναι υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών ή έχουν πιει βότκα.»

Έμεινα εμβρόντητος.

«Ποιος έχει πάρει ναρκωτικά; Ποιος έχει πιει βότκα;». Δεν ήθελα να το πιστέψω.

– «Τα παιδιά. Έτσι δεν ουρλιάζουν και κάθονται ήσυχα όλη μέρα με τις γυναίκες. Σκέψου τι θα έκαναν αν έπρεπε να μείνουν ξυπνητά όλη μέρα στο ίδιο σημείο.»

Προκειμένου να είναι ήσυχο το μωρό στην αγκαλιά της γυναίκας, το ποτίζει με ουσίες και με βότκα. Φυσικά, τα όργανα των παιδιών δεν είναι σε θέση να αντέξουν ένα τέτοιο σοκ. Και έτσι τα παιδιά συχνά πεθαίνουν.

Το πιο φοβερό.. πολλές φορές τα παιδιά πεθαίνουν κατά τη διάρκεια της «βάρδιας». Όταν το καταλαβαίνει η «μητέρα» του, δεν φεύγει από το σημείο. Κάθεται εκεί, με το νεκρό παιδί στην αγκαλιά της, μέχρι να τελειώσει η μέρα της. Αυτός είναι ο κανόνας.

Και οι περαστικοί περνώντας της αφήνουν χρήματα γιατί αυτό πιστεύουν ότι είναι ηθικό. Να βοηθήσουν μια μόνη, άρρωστη μητέρα που προσπαθεί να φροντίσει το παιδί της.

Την επόμενη μέρα πήγα πάλι στον ίδιο υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό. Αυτή τη φορά είχα πάρει μαζί μου και τη δημοσιογραφική μου ταυτότητα. Ήμουν έτοιμος για μια σοβαρή συζήτηση. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν πήγε καλά.

Η γυναίκα καθόταν στο πάτωμα, στο ίδιο σημείο και στα χέρια της κρατούσε ένα παιδί. Όχι όμως το ίδιο παιδί με τις προηγούμενες μέρες. Τη ρώτησα που είναι τα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι το παιδί είναι δικό της αλλά και που είναι το παιδί που είχε τις προηγούμενες μέρες. Απλά με αγνόησε.

Αυτοί που δεν με αγνόησαν όμως ήταν οι περαστικοί. Με πλησίασαν διάφοροι και μου είπαν ότι είμαι τρελός που φωνάζω έτσι σε μια δύστυχη, φτωχή μάνα. Σε λίγα λεπτά ήρθαν και άντρες της ασφάλειας του μετρό και με συνόδευσαν με τη βια έξω.

Η επόμενη μου κίνηση ήταν να καλέσω την αστυνομία. Όταν έφτασε όμως η γυναίκα με το παιδί είχαν εξαφανιστεί. Στάθηκα για λίγο για να ηρεμήσω. Σκέφτηκα: «Προσπαθώ απλά να πολεμήσω τους ανεμόμυλους».

Την επόμενη φορά που θα δείτε στο μετρό γυναίκες με παιδιά που επαιτούν, σκεφτείτε το καλά πριν βάλετε το χέρι σας στην τσέπη για να τους δώσετε χρήματα. Σκεφτείτε πόσα παιδιά πεθαίνουν καθημερινά σε αυτή την καλοστημένη «επιχείρηση». Μην βλέπετε ένα παιδί που κοιμάται με στοργή.

Δείτε τη φρίκη. Αν θέλετε να βοηθήσετε δώστε τους τρόφιμα, ρούχα, μπουκάλια με νερό. Να είστε αρκετά σοφοί για να καταλάβετε ποιον θα πρέπει να βοηθήσετε και πώς θα τον βοηθήσετε. Πάρτε την απόφασή σας με βάση την κατάσταση που αντιμετωπίζετε.»

Υ.Γ. Αν αντιγράψετε αυτό το άρθρο στον τοίχο σας ή το μοιραστείτε με τους φίλους σας, θα το διαβάσουν περισσότεροι. Και όταν αποφασίσετε να ανοίξετε ξανά το πορτοφόλι σας για να δώσετε ένα κέρμα σε μια γυναίκα που ζητιανεύει με το μωρό της αγκαλιά, να θυμάστε ότι αυτή η όμορφη πράξη καλοσύνης  θα μπορούσε να έχει αρνητικές συνέπειες για το παιδί.»