Γιατί τα καλά παιδιά δεν κερδίζουν στον έpωτα;

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι κάνουν τα πάντα για τους άλλους. Κάνουν ό,τι πιστεύουν ότι ‘επιβάλλεται’ να κάνουν για τους εραστές τους.

Ωστόσο, συχνά δεν εισπράττουν εκείνο που δίνουν. *

Ο Dr Jeremy Nicholson M.S.W., αναφέρεται με ένα ενδιαφέρον άρθρο σ’ αυτό ακριβώς. Κάνοντας ένα flash back θυμάται :

“Ήμουν ένας συμπαθητικός τύπος. Νομίζω ότι ήμουν το καλό παιδί. Ο τύπος που κάνει ό,τι του υπέδειξαν να κάνει (τόσο η κοινωνία όσο και οι ρομαντικές κωμωδίες). Έδωσα τα πάντα και δυστυχώς έμαθα από πρώτο χέρι ότι μια τέτοια συμπεριφορά δεν έχει τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Τελικά οι καλοί ‘τερματίζουν’ τελευταίοι”.

Αν διαβάζετε το συγκεκριμένο άρθρο πιθανώς έχετε κάποια δική σας ανάλογη εμπειρία. Γιατί τελικά συμβαίνει κάτι τέτοιο;

Το ‘δόσιμο’ δεν σημαίνει απαραίτητα δέσμευση

Όταν κάνουμε ωραία πράγματα για τους άλλους, επενδύουμε σ’ εκείνους και στη σχέση. Με την πάροδο του χρόνου σταδιακά αρχίζουμε να νιώθουμε ότι τους αγαπάμε και είμαστε δεσμευμένοι στη σχέση αυτή.

Ωστόσο, δεν ισχύει απαραίτητα και το αντίστροφο. Ο δέκτης δεν αισθάνεται πάντα αγάπη. Στην πραγματικότητα, μπορεί να αισθάνονται ότι χειραγωγείται ή μπορεί απλώς να είναι γενικά αγνώμων. Εξάλλου η αγάπη δεν μπορεί να εξαγοραστεί.

Το πρόσωπο που επενδύει είναι εκείνο που αισθάνεται την αγάπη. Το άτομο που το εισπράττει όλο αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αισθάνεται το ίδιο.

Είναι χαρακτηριστική η συμπεριφορά εκείνων που μόνο απαιτούν. Οι σύντροφοί τους πασχίζουν συνήθως να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους κι έτσι μοιραία καταλήγουν να τους εpωτεύονται ακόμη περισσότερο και να αισθάνονται δεσμευμένοι.

Ηθικό Δίδαγμα : μην είστε “καλοί” και μην κάνετε τα πάντα για τον άλλον. Κάντε το σύντροφό σας να επενδύσει σε εσάς και στη σχέση. Να θυμάστε, όταν κάνουν οι άλλοι πράγματα για σας, τότε είναι που εpωτεύονται.

Οι καλοί άνθρωποι επιβραβεύουν την κακή συμπεριφορά

Όλοι μας μαθαίνουμε από τις συνέπειες της συμπεριφοράς μας. Όταν κάνουμε κάτι για το οποίο επιβραβευόμαστε, έχουμε την τάση να το ξανακάνουμε. Αντίθετα, αν κάνουμε κάτι για το οποίο εισπράττουμε κριτική ή τιμωρία, έχουμε την τάση να το αποφεύγουμε. Πολύ απλά …

Οι καλοί άνθρωποι τείνουν να αντιμετωπίζουν τις ημερομηνίες και τους συντρόφους τους με επιείκεια. ΑΚΟΜΗ κι όταν δεν το αξίζουν. Δεν έχει σημασία πώς συμπεριφέρεται ο σύντροφος, εκείνοι συνεχίζουν να φέρονται με καλοσύνη και επιείκεια, θεωρώντας πως αυτή η στάση τους κάποια στιγμή θα πρέπει να αναγνωριστεί.

Ότι θα συγκρατηθεί ο σύντροφος και θα αλλάξει τη δική του απαξιωτική ή λανθασμένη συμπεριφορά απέναντί τους. Δυστυχώς όμως δεν αντιλαμβάνονται τι ‘διδάσκουν’ τελικά στον σύντροφό τους. Στην ουσία, τον ανταμείβουν για την κακή συμπεριφορά.

Οι όχι-τόσο-καλοί άνθρωποι θέτουν πιο ξεκάθαρα όρια, είναι μάλλον πιο δίκαιοι στην ‘ανταμοιβή’ των συντρόφων. Επίσης, τους αγνοούν όταν είναι αγενείς ή απαξιωτικοί απέναντί τους. Έτσι ‘διδάσκουν’ τι ανέχονται και τι όχι. Αυτό επιτρέπει να γνωρίζουν τι αναμένεται από εκείνους.

Τελικά καλοί άνθρωποι ‘ποδοπατούνται’. Με το να είναι καλοί συνχώς ενθαρρύνουν πραγματικά τους άλλους να τους μεταχειρίζονται άσχημα, επιβραβεύουν εκείνους που τις κακομεταχειρίζονται. Αν αντίθετα ήταν επιλεκτικοί στην απόδοση ‘ανταμοιβής’ θα τύχαιναν καλύτερης μεταχείρισης σε αντάλλαγμα. Θα κέρδιζαν επίσης τον σεβασμό των άλλων.

Οι καλοί άνθρωποι είναι μονίμως διαθέσιμοι

Όλοι έχουμε κάποιες τεχνικές και κάποιους κανόνες που βοηθούν στη λήψη αποφάσεων. Ένας από αυτούς είναι ο κανόνας της σπανιότητας. Γενικά, πιστεύουμε πως ό,τι είναι σπάνιο ή απαιτεί κόπο, είναι και πολύτιμο. Το εύκολο ή κοινότυπο είναι μάλλον και φτηνό.

Αν και αυτό δεν είναι πάντα αλήθεια, δυστυχώς συν τω χρόνω, γίνεται πεποίθηση, ασυνείδητη παραδοχή … ακόμη και για τους ανθρώπους.

Δυστυχώς οι καλοί άνθρωποι δεν σπανίζουν. Είναι πάντα πρόθυμοι, πάντα έτοιμη να εγκαταλείπουν τη ζωή για χάρη του συντρόφου τους. Εξσφαλίζουν χρόνο για τον άλλον, τον λατρεύουν, συναινούν, και προσπαθούν να είστε όσο το δυνατό πιο βολικοί και συγκαταβατικοί.

Η ελπίδα τους είναι ότι με αυτή η συμπεριφορά θα αποσπάσουν ευγνωμοσύνη και σεβασμό. Θέτοντας τον εαυτό τους στη διάθεση του συντρόφου, ελπίζουν ότι ο έpωτας θα γίνει ευκολότερη υπόθεση. Αντ’ αυτού, όμως καταλήγουν να θεωρούνται δεδομένοι, κάθε άλλο παρά ‘σπάνιοι’. Έτσι συνολικά θεωρούνται άτομα χαμηλής αξίας ή άνευ αξίας.

Το ‘κακό’ αγόρι ή η ‘ντίβα’, αντίθετα, είναι πάντα “δύσκολοι”. Ποτέ δεν είναι διαθέσιμα, συνήθως ακυρώνουν τα σχεέδια, και πετυχαίνουν οι σύντροφοί τους να κάνουν εκείνα που οι ίδιοι επιθυμούν ακόμη και με τον τρόπο που επιθυμούν.

Δεν κάνουν τίποτα, παραμέλούν και  ταλαιπωρούν τους συντρόφους τους, οι οποίοι όμως τους βρίσκουν ποθητούς, ελκυστικούς.

Παρ’ όλα αυτά, τα κακά αγόρια και οι ντίβες σπανίζουν. Η σπανιότητα αυτή τους κάνει πολύτιμους και δυσεύρετους. Η μη διαθεσιμότητα, η ακύρωση σχεδίων ή ραντεβού δίνει την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, τους κάνει σημαντικούς.

Βάζοντας του άλλους στη διαδικασία να διεκδικήσουν χρόνο μαζί τους, δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι ο χρόνος τους είναι πολύτιμος. Το να είναι εξαιρετικά “ακριβοθώρητοι” και μονίμως μη διαθέσιμοι, κάνει τους άλλους να εκτιμήσουν ως πολύτιμο τον χρόνο που κανονικά είναι δεδομένος. Έτσι κάπως δημιουργείτα η ψευδαίσθηση της έλλειψης.

Άρα καλό θα ήταν μάλλον να μην είμαστε διαθέσιμοι συνεχώς, πρόθυμοι να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες του άλλου. Έτσι θα γινόμασταν ίσως πιο ‘πολύτιμοι’.

Συνοψίζοντας, ο διαφορετικός τρόπος αντίληψης συντελεί συχνά ώστε οι οι νικητές να μοιάζουν χαμένοι και οι χαμένοι μοιάζουν νικητές.

Και τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να είναι κάποιος ‘κακό παιδί’ ή ντίβα για να βρει τον έpωτα και την αγάπη; Όχι. Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να είναι επιλεκτικός ως προς το πού και πώς διαθέτει τον χρόνο του, την προσοχή του και την καλή συμπεριφορά.

Αυτό σημαίνει ότι δε μπορεί να είναι πάντα πρόθυμος, διαθέσιμος και καλός. Για μια σχέση που θα βασίζεται στην αγάπη και τον σεβασμό θα πρέπει να γνωρίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού … και να τους τηρούν.

Άρα, μπορούμε να “μάθουμε” από τα ‘κακά παιδιά’ και τις ντίβες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι κακό να τους μιμηθούμε πλήρως, αλλά να επιδιώκουμε οι σύντροφοί να επενδύουν σε μας όπως επενδύουμε εμείς σ’ εκείνους. Να ισορροπούμε ανάμεσα στην ανταμοιβή και την αδιαφορία ανάλογα με τη συμπεριφρά τους.

Επίσης, να διεκδικήσουμε ‘χώρο’ στη δική τους ζωή και όχι να περιστρέφομαστε αποκλειστικά γύρω από εκείνους, κεδρίζοντας τον σεβασμό και το ενδιαφέρον τους.

*(Στη γλώσσα μας, η λαϊκή σοφία αναφέρεται με πολύ χαρακτηριστική διατύπωση στο “ποιες” έχουν τις τύχες τις καλές…).