Στον έρωτα, μάτια μου, δεν επιτρέπονται εκπτώσεις.

Της Στεύης Τσούτση.

Μετράς τους άνδρες που ήρθαν κι έφυγαν. Κακιώνεις και τους καταλογίζεις όσα έκαναν κι όσα δεν έκαναν ποτέ.

Σκληρή η απόρριψη, μεγάλος ο πόνος κάθε χωρισμού κι εσύ έχεις μια ιστορία για κάθε ανδρικό όνομα της ζωής σου.

Υπάρχει όμως κι ένα όνομα που ηθελημένα το ξεχνάς. Είναι ένα ανδρικό όνομα που ντρέπεσαι να το πεις. Γιατί δε σε εγκατέλειψε. Δε φέρθηκε σκάρτα. Αυτό το όνομα, αυτό το πρόσωπο, αυτόν τον άνδρα, ήσουν εσύ που τον εγκατέλειψες. Είχε όσα προαπαιτούμενα είχες τολμήσει ποτέ να θέσεις. Ήταν γλυκός, ήταν τρυφερός, ήταν δοτικός.‘Ηταν εκεί για σένα. Να σε στηρίξει, να σε συντρέξει, να σε κανακέψει. Ήταν κοινώς το δέκα το καλό τόσο για σένα όσο και για τον οποιονδήποτε τον γνώριζε.

Σε μακάριζαν. Κι όμως εσένα δε σου κούμπωνε κάτι. Μάλλον, εσύ δεν κούμπωνες μαζί του. Γιατί εκείνο το αντικειμενικά καλό παιδί, μπορούσε να γίνει φίλος σου. Αλλά έρωτας της ζωής σου δεν ήταν. Άκουσες κι εσύ τα στόματα να ουρλιάζουν να τον προτιμήσεις. Ένιωσες τα χέρια να σε σπρώχνουν προς το μέρος του. Κι έτσι απογοητευμένη, προδομένη, απελπισμένη όπως ήσουν για την αχρηστία όσων είχες μέχρι εκείνη τη στιγμή γνωρίσεις, ενέδωσες. Μόνο που έκανες λάθος. Δεν επιλέγεις τον έρωτα με το μυαλό αλλά με την καρδιά.

Κι αν η καρδιά σου σε πάει συνέχεια σε λάθη, τότε αλλάζεις ρότα και συνδυάζεις καρδιά και νου. Πότέ όμως μόνο με το μυαλό.Δεν μπορείς μάτια μου να νερώνεις συνέχεια το κρασί σου. Στο τέλος θα καταλήξεις να πίνεις σκέτο νερό εκεί που έχεις ανάγκη να γευτείς κρασί. Κι όταν θα συνειδητοποιήσεις τις γεύσεις που χάνεις θα πατήσεις φρένο στο μυαλό και θα τα κάνεις όλα μπάχαλο. Όπως και τα έκανες. Κι εκείνο το καλό παιδί…

Εκείνον τον καλό φίλο που τόσο σου στάθηκε, που σε ερωτεύτηκε και δεν του το ανταπέδωσες παρά μόνο σα φάρμακο που πρέπει να παίρνεις με συγκεκριμένη δοσολογία, το παράτησες. Ανακάλυψες της αλήθεια σου και τον άφησες. Εκείνος σου φέρθηκε καλά κι εσύ τον πλήγωσες. Γι’αυτό και τώρα αποφεύγεις το όνομά του. Το πιο άδικο όμως από όλα, είναι πως πέρα από μια στενοχώρια για εκείνο το γλυκό παιδί, δε μετανιώνεις.Γιατί εσύ δεν ήσουν για εκεί.

Εσύ την καρδιά σου την ήθελες ξυπνητή κι εκεί κοιμόταν. Άτιμο πράγμα ο έρωτας. Τον καλείς και δεν έρχεται. Τον διώχνεις και σε κυνηγά. Σε πληγώνουν και λες πως εσύ δε θα το κάνεις ποτέ. Κι όμως έρχεται η στιγμή που πληγώνεις κι εσύ. Το κάνεις γιατί δε γίνεται αλλιώς.

Το κάνεις γιατί δε γίνονται εκπτώσεις στον έρωτα όσο κι αν το μυαλό σου λέει να τις προτιμήσεις. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις μάτια μου. Κι εσύ πλέον το ξέρεις καλά. Και βαθιά μέσα σου δικαιολογείς και κάποιες από τις πληγές σου. Γιατί μπήκες στη θέση του άλλου και ξέρεις πώς είναι…