Στη ζωή επιλέγουμε εκείνους που μας σκέφτονται όχι εκείνους που μας θυμούνται…

Μας θυμούνται όταν η ανάγκη ή η μοναξιά ή η απόρριψη από ένα άλλο πρόσωπο τους πληγώνει και ζητούν ένα λιμάνι προστασίας μέχρι να βρουν ξανά το δρόμο προς τον απωθημένο ουρανό τους.

Κι ας ξέρουν πως δεν έχουν μέλλον… Κι εσύ όλο αυτό το δέχεσαι στωικά και γίνεσαι το υποκατάστατο, το placebo μέχρι να αναρρώσει και εσύ να βρεθείς ξανά με το γόνατο τσακισμένο και να σου αρκεί η δική του χαρά σε βάρος της δικής σου.

Και ύστερα έρχεται το πρώτο και μόνο λάθος σου… Ένα ψέμα για να σώσεις μια νοσηρή σχέση και αντί να προστατεύσεις τον εαυτό σου, τον μεταμορφώνεις σε κτήνος και το ένα ψέμα φέρνει το άλλο και δεν είσαι πια ο άνθρωπος που ήσουν αλλά ένας δόλιος άνθρωπος που πρώτα τρώει τις σάρκες του και μετά τον άλλο.

Και όταν όλο αυτό αποκαλύπτεται βρίσκεσαι γuμνή μπροστά στο βασιλιά με βλέμμα θόλο σαν του τρελού και με απόγνωση…
Και η συγχώρεση δε θα ‘ρθει γιατί τίποτα από το παρελθόν δεν σε διασώζει…
Γιατί τίποτα από το παρελθόν δεν εκτιμήθηκε όπως σου άξιζε… Κι εσύ ζητάς μια εξιλέωση που ίσως και να μη σου αξίζει αλλά όσο χρόνος σου απομείνει μακάρι να ‘ναι αρκετός για να σώσεις το παιδί που κρύβεις μέσα σου κι ας έχει ματωμένο γόνατο από την απόρριψη.

Σε μια άλλη ζωή θα ξέρεις…

Επιλέγουμε αυτούς που μας σκέφτονται και όχι αυτούς που μας θυμούνται…
Οι μίζεροι άνθρωποι που δε γνωρίζουν αγάπη, δε συγχωρούν.
Τώρα το ξέρεις καλά.

Μαρίας Σιαμαντούρα