Σπίτι μας θα είναι πάντα το πατρικό μας, γιατί εκεί γίναμε αυτό που είμαστε τώρα

Σπίτι μας θα είναι πάντα το πατρικό μας. Όχι γιατί δεν αγαπάμε το νέο μας σπίτι, που είναι άλλωστε η πιο ολόδική μας φωλιά, ο μικρόκοσμος που φτιάξαμε, για να βάλουμε μέσα τα δικά μας κομμάτια ευτυχίας ούτε γιατί δεν κάνουμε όνειρα για όσα θα απολαύσουμε μέσα σε ‘κείνους τους άλλοτε άψυχους λευκούς χώρους, που τώρα μυρίζουν μέλλον, φιλίες, έρωτα, οικογένεια, αγάπη και χαμόγελα παντός τύπου.

Σπίτι μας θα είναι πάντα το πατρικό μας, γιατί μέσα σε ‘κείνο πρωτομάθαμε τι είναι η ζωή, γιατί μέσα σε ‘κείνο πρωτοδοκιμάσαμε όλες μας τις αισθήσεις και συγκεντρώσαμε αναμνήσεις που δε σβήνονται, δεν αλλοιώνονται, μόνο ίσως παραλλάσσονται με μια δόση υπερβολής στην προσπάθειά μας να τους αποδώσουμε και να τους διατηρήσουμε τη ζωντάνια και το φως που τους αξίζει.

Πρώτα βήματα σε αυτό το σπίτι που το ταβάνι έμοιαζε πάντα τόσο ψηλό, τόσο μακριά, πρώτα αρώματα μαμαδίστικης ή γιαγιαδίστικης κουζίνας, πρώτες λέξεις που μάθαμε δείχνοντας και ψελλίζοντας τα ονόματα των επίπλων του σπιτιού, πρώτα «δικό μου» που ξεστομίσαμε για το δικό μας κρεβάτι, για το δικό μας δωμάτιο, για εκείνον τον πρώτο μικρό πλανήτη που απλωνόταν στους χώρους που μεγαλώσαμε.

Αγάπες και τσακωμοί. Χοροί και γλέντια, λύπες και πένθος. Φωνές και σιωπές. Πολυκοσμία και μοναξιές. Όλο αντιθέσεις μέσα σε χώρους που άλλοτε θύμιζαν χαλαρωτικοί, γαλήνιοι κι άλλοτε μουντοί, ασφυκτικοί, όπως ακριβώς κι οι μέρες μας. Παιδικά πείσματα που μας οδηγούσαν κάτω απ’ την τραπεζαρία, μέσα στην ντουλάπα ή ξαπλωμένους στο πάτωμα κάτω απ’ το κρεβάτι, εκεί που κάποτε νομίζαμε πως κρυβόταν κάποιο τρομακτικό τέρας, παράνομοι νεανικοί έρωτες που τρύπωναν όπως όπως απ’ το παράθυρο για ένα μόνο φιλί ή για ένα ολόκληρο βράδυ, αϋπνίες που μας έβρισκαν να χαζεύουμε εκείνο το ταβάνι που το ξέραμε τόσο καλά.

Εκείνο το πατάρι κι η αποθήκη που ήταν τόσο δελεαστικά και μυστήρια, γιατί απαγορευόταν να πηγαίνουμε εκεί, ο τοίχος που πάντα ξέφτιζε κι έπιανε υγρασία, ο καθρέφτης μπροστά στον οποίο μας είδαμε να αποκτούμε τα πρώτα ίχνη από γένια, στήθος, ακμή, φακίδες κι ίσως και μικρές ρυτίδες έκφρασης.

Το πατρικό μας στο μυαλό μας πια θυμίζει αγάπη, στοργή, ασφάλεια, οικογένεια. Θυμίζει το «μαζί» που αφήσαμε πίσω για το «μόνοι» που έφερε το πλήρωμα του χρόνου. Το πατρικό μας σπίτι είναι οι ρίζες μας, οι αρχές μας, ο τρόπος που μάθαμε να ζούμε τη ζωή μας, οι λόγοι που κάναμε επανάσταση κι οι λόγοι που μείναμε πιστοί σε αξίες και στόχους.

Ακόμη κι αν δεν μένουμε πλέον εκεί, πάντα συναντάμε πράγματα και καταστάσεις που τόσο μας το θυμίζουν. Μια φωτογραφία ξεχασμένη μέσα στα βιβλία μας, μια κουβέντα σε μια ακόμη οικογενειακή συγκέντρωση που μας βρίσκει κάθε φορά και λίγο πιο μεγάλους, μια γεύση από ένα φαγητό που τρώγαμε τότε σε εκείνη την κουζίνα, ένα σεμεδάκι, ένα έπιπλο ή ένα διακοσμητικό που θυμόμαστε τη μαμά να το ξεσκονίζει κάθε τόσο.

Σπίτι μας θα είναι πάντα το πατρικό μας, γιατί εκεί γίναμε αυτό που είμαστε τώρα. Εκεί διαβάσαμε ή κρύψαμε ένα παιχνίδι μες στο βιβλίο και πήγαμε αδιάβαστοι στο σχολείο, εκεί πήραμε τα πρώτα μας χαρτζιλίκια και τα φυλάξαμε σαν κόρη οφθαλμού ή τα ξοδέψαμε μεμιάς, εκεί τσακωθήκαμε κι ανοίξαμε την πόρτα να φύγουμε ή μείναμε μέχρι να τα λύσουμε όλα, εκεί μάθαμε να βάζουμε όρια, γιατί εκεί για πρώτη φορά συνυπάρξαμε με ανθρώπους που δεν ήταν εμείς, με ανθρώπους με άλλο τρόπο σκέψης, άλλα «πρέπει» και άλλα «θέλω».

Εκεί φτάσαμε και στα όρια, είπαμε πράγματα που μετανιώσαμε, δεν είπαμε πράγματα που τόσο είχαμε την ανάγκη να ξεστομίσουμε, κάναμε λάθη και πήραμε αποφάσεις. Και πήγαμε παρακάτω. Σε εκείνο το παρακάτω που φέρει και θα φέρει αιώνια μυρωδιές από ναφθαλίνη, υγρασία, χλωρίνη, λιβάνι, βασιλικό κι αγάπη. Σπιτική αγάπη.