Προτιμώ αυτές τις γυναίκες

Εκείνες που όταν σου χαμογελούν με τα χείλη δεν αφήνουν παγωμένο το βλέμμα τους.

Τις έχω δει.

Το ανεξήγητο ρεύμα που σε διαπερνά νιώθοντας το ψύχος τους ακόμη κι αν έχουν απεγνωσμένα προσπαθήσει να το καμουφλάρουν με γυναικεία τερτίπια. Ακόμη κι αν ισορροπούν πάνω σε ψηλοτάκουνα.

Προτιμώ τις γυναίκες που είναι όμορφες πρώτα στην ψυχή και έχουν τη γενναιότητα να το δείχνουν.

Εκείνες που δεν ξεχνούν να αναγνωρίζουν τους υπέροχους κόσμους των άλλων.

Προτιμώ όσες προσπερνούν τα σκοτάδια ανάβοντας ένα κερί.

Χωρίς σταματημό ονειρεύονται πως μια σταλιά φλόγας μπορεί να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί σε πηγαίο απέραντο φως – ακόμη κι αν δεν το καταφέρουν ποτέ.

Τις αγαπώ και τις θαυμάζω.

Οι γυναίκες αυτές μπορεί κάποτε να έχασαν το παιδί μέσα τους, αλλά δεν το άφησαν να ξεψυχήσει.

Το πήραν από το χέρι, του γιάτρεψαν τις πληγές και το ανάστησαν ξανά. Γυναίκες σαν σμήνη που ζουν ανάμεσά μας.

Γυναίκες που τρέφουν και τρέφονται ανάλογα με τις επιλογές τους.

Προτιμώ τις γυναίκες που έχουν δυναμικότητα και ευαισθησία. Συνυπάρχουν μέσα τους οι δυο τους φιλενάδες.

Όταν η μια σκύβει το κεφάλι, αναλαμβάνει η άλλη το κουρνιαχτό της πόλης τους. Απλώνουν τη καρδιά τους σαν καλοσιδερωμένο σεντόνι στο χώμα κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο.

Μια θυσία για τους άλλους. Μια γαλήνη για τις ίδιες.

Φανερώνουν όρθια μπροστά σου τη λογική της αξιοπρέπειας, ακόμη και στην σιωπή.

Η χειραψία μαζί τους δεν μοιάζει με ξεψυχισμένο κρύο πουλί στην χούφτα σου.

Δεν μιλούν προτού ακούσουν τις μυρωδιές, αγγίξουν τους απέναντι χτύπους, γευτούν τα ίχνη του πόνου και της χαράς σου.

Βουτούν στην αποδοχή της διαφορετικότητας, προτού κοινωνήσουν.

Προτιμώ αυτές τις γυναίκες.

Μακάρι κάποτε να τους μοιάσω.

Γράφει η Αιμιλία Πανταζή