Προσπαθώ να συνηθίσω..

Προσπαθώ να συνηθίσω τα δυνατά γέλια της υποκρισίας. Τον καθωσπρεπισμό και την υποτακτικότητα. Τον μικροαστισμό και την ιδιωτεία. Την προχειρότητα και την πονηριά της αβλεψίας. Το εύκολο και το απαραίτητα χρηματικά προσοδοφόρο.

Την ημιμάθεια, την επιμονή και τη φασαρία των στρατιωτών της.

Την επιτηδευμένη και την ανεπιτήδευτη ανοησία. Την ηθελημένη ή αθέλητη ανικανότητα να βλέπεις κάτι διαφορετικό πέρα από αυτό που (θες να) πιστεύεις. Τις συζητήσεις που δεν περιέχουν προσωπική ευθύνη και τις επιτακτικές νουθεσίες.

Την ιδιοτέλεια πίσω από κάθε «καλή» πράξη.

Την καχυποψία απέναντι στα όμορφα λόγια.

Την αυτολογοκριμένη συναισθηματική έκφραση ανάλογα με την ηλικία, το φύλο και την ιδιότητα του άλλου, και όχι απλά, ξεκάθαρα και ουσιαστικά, βάσει της ανάγκης της ανθρώπινης φύσης να αισθάνεται και να εκδηλώνεται. Ελεύθερα.

Προσπαθώ να συνηθίσω.

Βρίσκομαι πάντα στο ίδιο σημείο σιωπηλής αδυναμίας να τα καταφέρω.