Πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου για να μπορέσεις να τον βρεις

Τα πιο φωτεινά χαμόγελα τα κουβαλούν συνήθως τα πιο τσακισμένα πρόσωπα. Στα μάτια τους με ένα φευγαλέο κοίταγμα θα διαβάσεις θλίψη μα αν επιμείνεις πιο βαθιά, θα δεις σπίθα και λάμψη, δίψα για ζωή, δύναμη κι αντοχή. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι με το δύσκολο και μεγάλο παρελθόν, με τα πολλά τσιρότα και τις ακόμα ανοιχτές πληγές.

Κι όμως δεν καταριούνται κι ούτε μετανιώνουν, χωρίς αυτό θα ήταν κάποιοι άλλοι, κάπως αδύναμοι, λίγο δειλοί και σίγουρα αρκετά συμβιβασμένοι.

Να πιάσεις πάτο, να φτάσεις εκεί που δεν πάει πιο χαμηλά, τότε που η διαδρομή είναι πια μονόδρομος κι οδηγεί μόνο προς τα πάνω. Να χάσεις την ψυχή σου, να πονέσεις, να απογοητευτείς, να απελπιστείς, να γκρεμίσεις ελπίδες και προσδοκίες. Να τις σπάσεις σε κομμάτια, μόνο τότε θα μπορέσεις να χτίσεις νέες, μεγαλύτερες, να ανοίξουν τα σπασίματα χαραμάδες μέσα σου να μπει το φως.

Μη φοβάσαι το σκοτάδι. Μη σε τρομάζει ο βυθός ούτε αυτός που πέφτει, θα βρει τον τρόπο να ανέβει με νύχια και με δόντια, με πάθος και συναίσθημα. Αυτός που μένει στάσιμος κάπου στη μέση θα έπρεπε να σε ανησυχεί, αυτός που δεν έχει κανένα περιθώριο εξέλιξης, που τον νίκησε η αδράνεια και τον κατάπιε η συνήθεια.

Να ρισκάρεις, να τσακιστείς, να πέσεις με τα μούτρα και να τα σπάσεις. Να φτάσεις στο σημείο που θα πεις πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις και να μπορέσεις, να δείξεις σε όλους μα κυρίως σε ‘σένα πως έχεις ακόμα πολλή δύναμη κι ας πίστευες πως είχες στερέψει. Να βάλεις φωτιά μέσα σου γιατί αν δεν καείς, πώς θα σκορπίσεις φως;

Να γκρεμιστούν τα όνειρα σου για να ονειρευτείς ξανά, χωρίς φόβο και περιορισμούς αυτή τη φορά, χωρίς αμφιβολίες. Όνειρα μεγάλα μα δικά σου που δε σε τρομάζει τίποτα πια παρά μόνο η εγκατάλειψή τους. Που είσαι έτοιμος να θυσιαστείς για να τα κερδίσεις, με όποιο κόστος. Μόνο πάνω σε άλλους δε θα πατήσεις για να ανέβεις, η ηθική σου είναι ο μόνος σου περιορισμός.

Μόνο τότε θα γνωρίσεις τον εαυτό σου, όταν θα τον έχεις πια χάσει, θα τον χτίσεις απ’ την αρχή με ελπίδα κι όχι παράπονο, με κουράγιο κι όχι απόγνωση. Μόνο όταν τα χάσεις όλα θα μπορέσεις να καταλάβεις τι είναι αυτό που πραγματικά θες, χωρίς περιττά φτιασίδια και κορδέλες, καθαρές επιθυμίες, αγνά όνειρα, ζωηρά χρώματα, βαμμένα με αγώνα και προσπάθεια, με πείσμα και πόνο.

Γιατί ο πόνος είναι ό,τι πιο δημιουργικό και παραγωγικό θα συναντήσεις στη ζωή σου. Γιατί μέσα απ’ αυτόν θα γνωρίσεις τον εαυτό σου, θα ενώσεις τα σπασμένα σου και θα συμπληρώσεις το παζλ απ’ την αρχή κομμάτι-κομμάτι, πληγή-πληγή. Γιατί πάντα θα βγαίνεις καλύτερος, όσο τσακισμένος κι αν ένιωσες, όσο καιρό κι αν σου πάρει για να σηκωθείς.

Γιατί οι άνθρωποι που έχασαν την ψυχή τους δεν έχουν τίποτα να φοβούνται πια. Οι άνθρωποι εκείνοι που πληγώθηκαν και πόνεσαν, που έφαγαν μαχαιριά απ’ τα ίδια άτομα που τους χάρισαν την πλάτη τους για να στηριχτούν, έχουν μάθει να επιβιώνουν, έχουν μάθει να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις, έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους γιατί ακόμα κι αυτόν τον έχασαν και τον έχτισαν απ’ την αρχή.

Μόνο αν αδειάσεις, από ανθρώπους κάλπικους και συναίσθημα γιαλαντζί, θα γεμίσεις με ό,τι αξίζει. Μόνο αν χάσεις την τσακισμένη σου ψυχή, θα μπορέσεις να τη βρεις. Να τη δημιουργήσεις απ’ την αρχή, να μηδενίσεις για να αρχίσεις να μετράς πάλι, ανθρώπους, στιγμές κι εμπειρίες.

Συντάκτης: Πωλίνα Πανέρη