Πώς θα ήσουν εάν ήσουν η μητέρα που νόμιζες ότι θα είσαι πριν γεννήσεις

Όταν ήμουν έγκυος, άκουγα τη μαμά του απέναντι σπιτιού να απευθύνετε στα τρία της παιδιά με δυνατή φωνή, μήπως και ακουστεί από τον σαματά που επικρατούσε. Παιδικές κραυγές, γέλια και πειράγματα όλη μέρα και την γειτόνισσα να προσπαθεί να επιβληθεί. «Βάλτε παπούτσια επιτέλους, θα αργήσουμε για το σχολείο!» ή «Αν δεν μαζέψετε τα δωμάτιά σας, δεν θα πάμε πουθενά..». Όσο την άκουγα, χαμογελούσα με μία δόση υπεροψίας.

Χάιδευα την κοιλιά μου και καθησύχαζα το αγέννητο παιδί μου ότι εγώ δεν θα φωνάζω. Θα είμαι πάντα ήρεμη και χαμογελαστή. Ξεκούραστη και υπόδειγμα μητέρας. Εξάλλου, το δικό μου το παιδί θα έβαζε τα παπούτσια πριν χρειαστεί να του το πω. Θα είχε πάντα τακτοποιημένο το δωμάτιό του, δεν θα τσίριζε, θα έτρωγε τα πάντα, θα ήταν χαρούμενο κι ευγενικό και δεν θα θύμωνε ποτέ. Το δικό μου το παιδί θα είχε μια τέλεια μητέρα κι όλοι μαζί, θα ήμασταν η τέλεια οικογένεια.

Λίγους μήνες αργότερα γέννησα. Λίγα χρόνια μετά, είχα ξεχάσει τα πάντα περί τελειότητας, μέχρι που άκουσα την μαμά του απέναντι σπιτιού να διαπληκτίζεται με τον έφηβο, πλέον, γιο της. Θυμήθηκα τις προσδοκίες και τις αυταπάτες μου όταν η μητρότητα ήταν ακόμα κάτι θεωρητικό κι αναρωτήθηκα: άραγε πώς θα ήμουν ένα ήμουν η μητέρα που νόμιζα ότι θα είμαι πριν γεννήσω?

Θα είχα πάντα καθαρό σπίτι

Ναι, το σπίτι μου θα ήταν πάντα καθαρό και τακτοποιημένο. Η ενέργειά μου, θα περίσσευε για να ξεσκονίζω και να πλένω κάθε σπιθαμή των 70 τετραγωνικών μας για να μεγαλώνει το μωρό μουσε ένα περιβάλλον καλύτερο κι από παλάτι. Και πραγματικά, τον πρώτο χρόνο τα κατάφερα.

Από τον δεύτερο ξεκίνησαν οι εκπτώσεις και πλέον γίνονται τα βασικά ώστε να επικρατεί μια στοιχειώδης τάξη και ασφάλεια όπως και στην πλειονότητα των σπιτιών. Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος και προτιμώ να τον αφιερώνω στη θεμελίωση της σχέσης μου με το μικρό μου αγγελούδι και όχι τρίβοντας πατώματα όπως η Σταχτοπούτα.

Θα ήμουν πάντα ήρεμη και χαμογελαστή

Πριν γεννήσω, φανταζόμουν πως θα είμαι το υπόδειγμα μητέρας που δεν θα θύμωνε, δεν θα στεναχωριόταν και θα ήταν πάντα ήρεμη και χαμογελαστή. Κάτι σαν διαφήμιση βουτύρου, ή σαν ρομπότ. Τα όρια θα έμπαιναν από την αρχή και δεν θα βρισκόμουν ποτέ στην άβολη θέση να ακούω το μικρό μου να τσιρίζει ή να κλαίει. Δεν θα χτυπιόταν ποτέ στο πάτωμα για μία κούκλα, ούτε θα πασάλειβε την μπλούζα του με παγωτά ή αλεσμένα μπρόκολα. Θα ήμουν το πρότυπό του και όλα θα τα έκανε ήρεμα κι απλά.

Ευτυχώς, αυτό δεν έγινε ποτέ. Εκτός από μαμά είμαι και άνθρωπος με συναισθήματα. Κουράζομαι, θυμώνω, αρρωσταίνω και δίνω την ευκαιρία στο παιδί μου να συνειδητοποιεί ότι τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και πρέπει να εκφράζονται. Όσο καλή είναι η χαρά, τόσο ευεργετική είναι κι η θλίψη ή ο θυμός. Κανείς δεν είναι πάντα ήρεμος και χαμογελαστός κι αυτό είναι ένα μάθημα πολύτιμο για τα παιδιά. Κανείς, εκτός από την Πολυάννα…

Θα ακολουθούσα πιστά τις παιδαγωγικές μεθόδους που είχα διαβάσει

Κι όμως, έτσι νόμιζα. Όλα όσα διάβαζα περί διαπαιδαγώγησης, φαινόντουσαν απόλυτα λογικά και εύκολα να εφαρμοστούν στην πράξη. Τα όρια θα έμπαιναν από την αρχή και οι κανόνες θα υπήρχαν όχι για να σπάνε αλλά για να τους ακολουθούμε. Διάβαζα για την εύθραυστη ψυχολογία των παιδιών, διάφορα κόλπα για να πειθαρχούν, για επιπτώσεις αντί για τιμωρία, πώς θα μάθουν να διαβάζουν, να είναι δραστήρια, να μην βαριούνται.

Αφού γέννησα, αναρωτήθηκα πολλές φορές εάν όσοι έγραφαν εκείνα τα βιβλία είχαν παιδιά. Σύντομα κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλοι αυτοί οι μέθοδοι είναι πολύ βοηθητικοί και χρήσιμοι, αρκεί να μπορείς να προσαρμόζεις όσα διαβάζεις στα δικά σου πλαίσια και νόρμες. Κρατάς αυτά που σου ταιριάζουν, οριοθετείς την οικογένειά σου έτσι ώστε να είναι λειτουργική και φτιάχνεις τους κανόνες σου για υπάρχει τάξη κι ηρεμία. Όσο γίνεται…

Εκτός από τέλεια μαμά, θα ήμουν και τέλεια σύζυγος

Πριν γεννήσω, καθησύχαζα τον εαυτό μου και τον άντρα μου πως δεν θα άλλαζε τίποτε στη σχέση μας. Εμείς, δεν θα ήμασταν σαν τα υπόλοιπα ζευγάρια. Όλα τα προβλήματα θα λύνονταν έπειτα από συζήτηση και πάντα θα βρίσκαμε χρόνο για τους δυο μας. Η ευτυχία μου για το νέο μέλος της οικογένειλας μας θα ήταν τόση που ποτέ δεν θα ένιωθα κούραση ή αγανάκτηση. Δεν θα παραμελούσα την θηλυκή μου πλευρά, ούτε και θα αισθανόμουν απελπισία κάθε φορά που θα ακύρωνα μια έξοδο με τον σύντροφό μου.

Κι εκεί, όμως, έπεσα έξω. Μετά τη γέννηση του παιδιού άλλαξαν όλες μας οι ισορροπίες. Συχνά δεν είχα χρόνο για τον άντρα μου, παραμέλησα τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου, ένιωσα θυμό, απόγνωση κι απελπισία. Τα προβλήματα δεν λύνονταν ως δια μαγείας και ενίοτε κατέληγαν σε καβγάδες. Κι έπειτα απ’ όλα αυτά, λέω και πάλι ευτυχώς. Οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται στα δύσκολα και το δέσιμο του ζευγαριού χτίζεται μέρα τη μέρα όταν όλα μοιάζουν να διαλύονται. Γιατί μπορεί τα όμορφα να μας ενώνουν, αλλά τα δύσκολα μας φέρνουν πιο κοντά.

Με λίγα λόγια, εάν ήμουν η μαμά που νόμιζα ότι θα είμαι πριν γεννήσω, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά αλλά όχι απαραίτητα καλύτερα! Μόνο όταν γίνεσαι γονιός αντιλαμβάνεσαι ότι το τέλειο δεν υπάρχει διότι δεν είναι γοητευτικό, δεν έχει χαρακτήρα, ούτε προσωπικότητα. Και τότε ηρεμείς. Απολαμβάνεις τη ζωή με τα ατελή παιδιά σου, ούσα η καλύτερη μαμά που μπορείς να είσαι.