Η πολλή αγάπη μερικές φορές πνίγει

Το να σ’ αγαπούν είναι ευλογία κι όλοι ψάχνουμε στη ζωή μας εκείνο τον άνθρωπο που θα μας αγαπήσει ακριβώς έτσι όπως είμαστε, με όλα τα υπέροχα ελαττώματά μας. Κάθε μας έξοδος είναι μια ευκαιρία να συναντήσουμε το άλλο μας μισό κι όλο ρίχνουμε ματιές τριγύρω με την ελπίδα να το γνωρίσουμε απόψε.

Από τη ζωή μας θα περάσουν πολλοί. Άλλοι θα μας αγαπήσουν βαθιά, άλλοι ίσως καθόλου, κάποιοι θα μας πονέσουν και κάποιους θα τους πονέσουμε εμείς. Όμως όσο κι αν πληγωθούμε, πάντα θα γυρεύουμε τον έναν που θα μείνει στο πλευρό μας και θα μας χαρίσει την ευτυχία.

Όταν λοιπόν συναντήσουμε τον άνθρωπο που θα μας αγαπάει άνευ όρων, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να τον κρατήσουμε. Βασική προϋπόθεση φυσικά είναι τα αισθήματα να είναι αμοιβαία. Γιατί τίποτα δε συγκρίνεται με το αίσθημα του ν’ αγαπάς κι ν’ αγαπιέσαι.

Όμως κι η αγάπη έχει διακυμάνσεις. Δεν αγαπάς όλες τις μέρες με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια ένταση, ούτε εισπράττεις την αγάπη του άλλου με τον ίδιο τρόπο όλες τις ώρες. Ανάλογα με τη γενικότερη διάθεση άλλοτε πλημμυρίζουμε από συναισθήματα κι άλλοτε είμαστε τόσο κουρασμένοι, νευριασμένοι, αποδυναμωμένοι, που δεν επικοινωνούμε. Υπάρχουν όμως κάποιοι άνθρωποι που μ’ ένα μοναδικό τρόπο καταφέρνουν να δείχνουν πάντα την αγάπη τους, όσο δύσκολη κι αν ήταν η μέρα τους. Δεν ξεχνούν ν’ αγαπούν ό,τι κι αν έχει συμβεί κι αυτό είναι αξιοθαύμαστο.

Μα όπως συμβαίνει με όλα, έτσι και στην αγάπη μπαίνουν όρια. Αυτό δε μειώνει καθόλου τη δύναμή της, ούτε την υποτιμά. Απεναντίας, την προστατεύει και διασφαλίζει τη διάρκειά της. Διότι αν ξεφύγει, η αγάπη μπορεί να οδηγήσει σε αρρωστημένες καταστάσεις. Αν αγγίξει τα όρια της υπερβολής, η αγάπη μπορεί να κουράσει. Όταν νιώθεις τον άλλο να έχει αγγιστρωθεί πάνω σου, αυτό είναι ένα βάρος που δεν αντέχεις να κουβαλάς. Μοιάζει με κλοιό που σε σφίγγει και θέλεις να ξεφύγεις για ν’ αναπνεύσεις.

Όλες οι περιποιήσεις και το υπέρμετρο ενδιαφέρον του άλλου σου προκαλούν ασφυξία, καθώς αισθάνεσαι τη χωρίς όρια αγάπη να σε πνίγει. Χρειάζεσαι αέρα, λίγο χώρο μόνο για σένα.

Δυστυχώς όταν δεν υπάρχει μέτρο, ακόμη κι η πολυπόθητη αγάπη γίνεται θηλιά. Αν το έτερον ήμισυ σε παίρνει τηλέφωνο με την παραμικρή αφορμή, σου στέλνει συνεχώς μηνύματα λέγοντάς σου πόσο σε αγαπά, στο υπενθυμίζει όποτε σε βλέπει και θα έδινε και τη ζωή του για σένα, τότε φτάνεις στο σημείο να θέλεις ν’ απομακρυνθείς.

Δεν αντέχεις να σου το λέει πριν και μετά από κάθε σeξουαλική επαφή, ούτε εκτιμάς πλέον την προθυμία του να σου δίνει το φαγητό του αν δε χορτάσεις ή αν δε σ’ αρέσει το δικό σου.

Σίγουρα πάντως δεν ανέχεσαι να μείνετε άλλη μια ώρα κουλουριασμένοι αγκαλιά μόνοι οι δυο σας. Έχεις ανάγκη να βγεις λίγο, να περπατήσεις και να μιλήσεις και με κανένα φίλο σου, που έχεις να τους δεις από πέρυσι. Η υπερβολική αγάπη, βλέπεις, είναι κτητική και απαιτεί να έχει την αποκλειστικότητα και να μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου. Μα πόσο ν’ αντέξει κανείς τον κοινωνικό αποκλεισμό;

Κατά πάσα πιθανότητα πίσω από μια τέτοια συμπεριφορά κρύβονται ανασφάλειες, αλλά ίσως, αν ο άλλος είναι δεκτικός στο να συζητήσετε, προσπαθήσει ν’ αλλάξει συμπεριφορά και πάψεις ν’ αποτελείς το μοναδικό θέμα που τον ενδιαφέρει. Διαφορετικά ή θα φύγεις να σωθείς ή θα μείνεις να πνίγεσαι.

Συντάκτης: Μαρία Βαή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή