Και πες πες, μάθαμε στο λίγο τελικά…

Γράφει η Κατερίνα Κυπρίου

Και πες πες, μάθαμε στο λίγο τελικά.
Μην αγαπάς πολύ, θα πληγωθείς.
Μην εμπιστεύεσαι, θα προδοθείς.

Μην πιστεύεις σε ότι βλέπεις, κράτα μια πισινή.
Δεν υπάρχουν φιλίες, μόνο δήθεν φίλοι που σου σκάβουν το λάκκο.
Δεν υπάρχουν αξίες, ούτε ιδανικά.
Μη μιλάς για ηθική, δεν βλέπεις γύρω σου;
Μην πίνεις, θα καταστραφείς.
Μην καπνίζεις, θα πεθάνεις.
Μη βγαίνεις βόλτα, κράτα τα λεφτά σου.
Μη γυρνάς αργά, τι θα πει ο κόσμος;
Και πες πες, μάθαμε στα λίγα τελικά.
Μάθαμε να αγαπάμε λιγότερο, από φόβο μην πληγωθούμε.
Μάθαμε να μην κάνουμε όνειρα, από φόβο μήπως δε βγουν αληθινά.
Μάθαμε να μη δινόμαστε, από φόβο μήπως μας εκμεταλλευτούν.
Μάθαμε να δουλεύουμε περισσότερο και να αμοιβόμαστε με ψίχουλα.
Μάθαμε να μη βάζουμε στόχους, από φόβο μην αποτύχουμε!

Και πες πες, μάθαμε στο λίγο τελικά….
Λίγο αναπνέουμε, με ανάσες που δεν φτάνουν στα πνευμόνια μας.
Λίγο στεκόμαστε στα πόδια μας, γιατί τρέμουν από κούραση.
Λίγο βλεπόμαστε με τους ανθρώπους μας και ο χρόνος μας όλο και λιγοστεύει.
Λίγο αγαπάμε και πιο λίγο αγαπιόμαστε.
Λίγο γελάμε, λίγο γλεντάμε, λίγο τραγουδάμε κι αυτό από συνήθεια!

Και πες πες, τα καταφέραμε τελικά…
Καταφέραμε να σωπαίνουμε, ενώ θέλουμε να φωνάξουμε.
Καταφέραμε να μένουμε, ενώ όλα φωνάζουν να φύγουμε.
Καταφέραμε να αντέχουμε, χωρίς να’χουμε το δικαίωμα να λυγίσουμε.
Καταφέραμε να μας αρκεί το λίγο, ενώ το πολύ επιθυμούσαμε.
Καταφέραμε να πεθαίνουμε, ενώ θέλαμε να ζήσουμε!

Και τώρα που καταφέραμε να κρύβουμε καλά αυτό που νιώθουμε, τώρα που μπορέσαμε να είμαστε άψυχες μαριονέτες σε μια κακή παράσταση, τώρα που η επιθυμία κρύφτηκε πίσω από δειλές σιωπές, τώρα μωρέ ας ζήσουμε!
Ας ζήσουμε να μας θυμόμαστε….