Η περήφανη γυναίκα, θα φύγει μόνο μια φορά!

Την περήφανη γυναίκα, δεν μπορείς ποτέ να τη διώξεις από τη ζωή σου.
Φεύγει μόνη της.
Φεύγει τη στιγμή που όλα γίνονται ξεκάθαρα κι απλά στα μάτια της.
Φεύγει τη στιγμή που θα νιώσει πως δεν χωράει στη ζωή, στα όνειρα και στην αλήθεια σου.
Δεν έχει σημασία αν σε αγαπάει, αν πεθαίνει για σένα, σημασία έχει πώς θα την κάνεις να νιώσει.

Η περήφανη γυναίκα ξέρει να αγαπά, ξέρει να συγχωρεί, ξέρει να παλεύει, όμως δεν ξέρει να εγκαταλείπει.
Ξέρει να δίνει μάχες μέχρις εσχάτων για τον άνθρωπό της.
Ξέρει να παλεύει για δύο, να πονάει για δυο, να ζει για δυο αλλά πεθαίνει μόνη της.
Η περήφανη γυναίκα ξέρει να στέκεται πάνω από τα λάθη της και να ζητά συγγνώμη.
Ξέρει να κρατάει το κεφάλι της ψηλά ακόμα και τις στιγμές που μέσα της έχουν γίνει όλα κομμάτια.
Ξέρει όχι να καμουφλάρει τον πόνο της αλλά να τον φοράει στην ψυχή της κι ακόμα κι αυτόν, τον κατακτά.
Είναι παράξενη, η περήφανη γυναίκα σου λέω..

Ξέρει να σε παίξει, ξέρει χίλια κόλπα κι άλλες τόσες πονηριές, κι όμως, σε εσένα, δεν χρησιμοποίησε τίποτα από αυτά.
Σε κέρδισε στο δικό σου γήπεδο, σε ένα παιχνίδι στημένο από την αρχή.
Την έχασες, σε ένα παιχνίδι που νόμιζες πως σου ανήκει.
Γιατί την μπέρδεψες με ότι είχες γνωρίσει μέχρι σήμερα.
Γιατί εκείνη, σε έπαιξε καθαρά.

Και τώρα που φεύγει, πάλι με το δικό της τρόπο θα το κάνει.
Ήρεμα, αθόρυβα, χωρίς υποτιμητικά σχόλια, χωρίς κραυγές και ανάθεμα.
Δεν θα σε γκρεμίσει από μέσα της..
Δεν θα σε κατεβάσει για να σε πονέσει.
Θα σε κοιτάξει κατάματα, πάλι, θα σου χαρίσει δυο δάκρυα και το πιο ήρεμο χαμόγελό της και θα σου ευχηθεί “καλή ζωή”.
Γιατί αυτό θέλει από εσένα. Γιατί αυτό θέλει για εσένα.

Γιατί για εκείνη, υπήρχε κάτι που δεν έμαθες ποτέ.
Τον τρόπο που φεύγει.
Βλέπεις, ήξερε να μένει μα όταν ήταν η ώρα να φύγει, το έκανε με τρόπο απόλυτο και ολοκληρωτικό.
Έβαλε φωτιά στις γέφυρες πίσω της και έσβησε προσεκτικά τη διαδρομή από το χάρτη.

Δεν είναι πως δεν θέλει να γυρίσει, δεν θα το κάνει ούτως ή άλλως, όσο κι αν της λείπεις.
Είναι πως πια, δεν πιστεύει πως θα το κάνεις εσύ.
Κι αν το κάνεις, θα πρέπει να χαράξεις εσύ έναν καινούριο δρόμο.
Έναν δρόμο που δεν θα έχετε περπατήσει ποτέ ξανά.
Έναν δρόμο που θα έχει χαραχθεί μόνο για εκείνη.
Όπως της άξιζε. Επειδή της άξιζε.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου