Ου μπλέξεις με συναισθηματικά ασταθή

Άπαξ και νιώσεις πεταλούδες να φτερουγίζουν στο στομάχι σου, ξέρεις ήδη ότι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για να χάσεις την όραση και την ακοή σου. Δε βλέπεις καν τη μύτη σου και πιο πιθανό είναι να ηχούν στα αυτιά σου τα καμπανάκια της Παναγίας των Παρισίων, παρά εκείνα που χτυπάνε προς τυχόν προειδοποίησή σου.

Κλείσε τα μάτια για λίγο και σκέψου πόσες φορές έχεις ξεδιπλώσει τα αληθινά κομμάτια του εαυτού σου και άφησες όλες εκείνες τις καλά χτισμένες άμυνες σου να πέσουν μπροστά σε έναν άνθρωπο, που δεν ήξερε πού παν’ τα τέσσερα γιατί το μέσα του ήταν αχταρμάς και δεν ήξερε τι ήθελε.

Τώρα που το σκέφτομαι μεταξύ των δέκα εντολών έπρεπε να συγκαταλέγεται και το «Ου μπλέξεις με συναισθηματικά ασταθή άνθρωπο»

Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με ένα αρκετά ενδιαφέρον άτομο. Οι απόψεις του, τα θέλω του, η στάση ζωής του περιβάλλονται από ένα σύννεφο αοριστολογίας. Σε μια συγκεκριμένη ερώτηση δεν πρόκειται ποτέ να πάρεις μια συγκεκριμένη απάντηση. Τα ναι μεν αλλά, τα ίσως και όλα τα συναφή είναι εκείνα που σε κάνουν να θέλεις να τραβήξεις κατεπειγόντως αυτό το πέπλο μυστηρίου από πάνω του για να δεις τι κρύβεται από κάτω.

Και η αλήθεια είναι ότι αρχικά, όλα αυτά τα τσαλίμια κρύβουν τη μαγεία τους κι αποτελούν ένα εξαιρετικά αφροδισιακό παιχνίδι ανακάλυψης. Εσύ θα ανταποκριθείς επάξια στο ρόλο του παίχτη προχωρώντας στο επόμενο level ενώ το συναισθηματικά ανισόρροπο αντικείμενο του πόθου σου δεν είναι διατεθειμένο να σε ακολουθήσει αν και σε έβαλε στο τριπάκι να παίξεις.

Παραμένει αμφιταλαντευόμενα στάσιμο και παραδόξως διακατέχεται από υπέρτατο εγωισμό, καθ’ ότι μπρος στην αυτοεπιβεβαίωση του καρφάκι δεν του καίγεται αν πληγώνει ή όχι.

Βρίσκεται πάντα κάπου εκεί τριγύρω σου όχι γιατί πραγματικά σε γουστάρει, αλλά για να καλύπτει το συναισθηματικό κενό του.

Πρόκειται για έναν άνθρωπο-μαριονέτα που καθοδηγείται από έλλειψη αυτοπεποίθησης και χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Μέσα από τα μάτια σου βλέπει τον εαυτό του σαν κάτι το ξεχωριστό. Σου δίνει το πολύ λίγο του, γαρνιρισμένο με μπόλικο καθόλου. Αν το δεχτείς αυτό ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα αλλάξουν στην πορεία και το λίγο θα γίνει πολύ, καλύτερα να εφοδιαστείς με δραμαμίνες γιατί η ταχύτητα των εναλλαγών θα σε ζαλίσει.

Αρκείται λοιπόν, στο να σου ρίχνει μερικά ψίχουλα για ορεκτικό κάνοντάς σε να θεωρείς ότι κάπου παρακάτω θα γευτείς και το κυρίως πιάτο. Κι εσύ σαν γνήσιος ερωτoχτυπημένος τύπος, περιμένεις με το κουτάλι στο χέρι.

Να εύχεσαι να σου σερβίρει χυλοπίτες. Μπορεί να μείνεις με την όρεξη αλλά ξεμπερδεύεις μια ώρα αρχύτερα και γλιτώνεις την βαρυστομαχιά σε περίπτωση που σου σερβίρει το αγαπημένο σου. Εκεί βέβαια αρχικά πετάς και τη σκούφια σου από την χαρά σου, αλλά μη χαίρεσαι. Δεν είναι για πολύ. Καθώς δε νιώθει βέβαιος αν έπρεπε να στο σερβίρει ή όχι, θα πηγαινοφέρνει το πιάτο μέχρι να σου βγάλει το φαγητό από τη μύτη. Τώρα αν εσύ το θεωρείς αυτό γεύμα, τι να πω;

Αλλά είπαμε. Ας όψεται ο έpωτας.

Πώς μπορείς άραγε να εμπιστευτείς τα όνειρα και τις προσδοκίες σου σε ένα άνθρωπο που η συναισθηματική του αστάθεια τείνει στο άπειρο; Πώς είναι δυνατόν να πιστεύεις πως μπορεί να σε αγαπήσει αληθινά όταν δεν είναι σε θέση να αντέξει και να αγαπήσει τον ίδιο τον εαυτό του;

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα δεις παρόμοιους τίτλους αρχής μην σπαταλήσεις τον χρόνο σου παρακολουθώντας την συνέχεια. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις, πέρα από μια κακή επανάληψη ενός έργου που έχεις ξαναδεί, παίρνοντας ακριβώς το ίδιο ηθικό δίδαγμα.

Στο τσίρκο της ζωής σου να δίνεις χώρο και χρόνο στους θηριοδαμαστές και όχι στους ακροβάτες.

Εκτός κι αν δεν πήρες το μάθημα σου.

Συντάκτης: Ειρήνη Τρίγκα
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά