Ότι δεν σέβεσαι και δεν εκτιμάς, σε εγκαταλείπει.

Γράφει η Μοσχούλα Σολάκη

Η ζωή μπορεί να μην έρχεται τυλιγμένη σε χρωματιστή συσκευασία με κορδέλες και φιογκάκια, δεν παύει όμως να είναι ένα ανεκτίμητο δώρο.

Ένα δώρο που δεν μπορείς να το σπαταλάς στην αδράνεια και να το χαραμίζεις μέσα στη μιζέρια από τη στιγμή που άλλοι παλεύουν μερόνυχτα γι’ αυτό!

Άνθρωποι με χίλια δυο προβλήματα και αρρώστιες ζουν καθημερινά στο έπακρο, εκτιμώντας το κάθε λεπτό της, γελούν παρά τον πόνο τους και βάζουν τα γυαλιά σε όλους μας με τη γενναία στάση τους.

Ίσως ο θάνατος τελικά να είναι μια ευκαιρία πρώτης τάξεως για να ταρακουνιούνται από τις θέσεις τους όσοι νομίζουν πως τις έχουν αγοράσει, να θυμούνται πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως τα πάντα μπορούν ν’ ανατραπούν ξαφνικά μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου!

Δεν υπάρχουν συμβόλαια ούτε με το Θεό, ούτε με το Χάρο όσο πιο γρήγορα το κατανοήσουμε τόσο καλύτερα για μας.

Η ζωή κυλά αστραπιαία, γλιστρά σαν νερό από τα χέρια μας και φεύγει, χάνεται…

Όμως τι κάνουμε όσο ζούμε;

Την αξιοποιούμε σωστά ή τη σκορπάμε σε καναπέδες, τηλεοράσεις και οθόνες κάθε είδους;

Τρώμε την ψυχή μας με γκρίνιες και παράπονα για την κακή μας τύχη ή αγωνιζόμαστε με το κεφάλι ψηλά παρά τις αντιξοότητες;

Όλοι περνάμε δύσκολα, όλοι πάνω-κάτω ζοριζόμαστε οικονομικά, επαγγελματικά και ψυχολογικά, δεν είσαι ο μόνος!

Αφού βλέπεις πως με τη θλίψη και τη γκρίζα μουτσούνα δε βγαίνει τίποτα, γιατί δε το παίρνεις και λίγο αλλιώς;

Έτσι όπως πας θα βρεις, τι δεν καταλαβαίνεις;

Πολλές φορές απορούμε λέγοντας πως είναι δυνατόν να μου πηγαίνουν όλα τόσο στραβά;

Μα και πώς να πάνε κι αυτά τα έρμα!

Όταν μένεις ακίνητος και απλά περιμένεις ν’ αλλάξει κάτι αυτόματα, λες και πατάς ένα κουμπί και «τσουπ», λύνονται όλα διά μαγείας.

Κλωσώντας αυγά στην πολυθρόνα κανείς δεν πέτυχε τίποτα!

Απλά πάρε μπρος, πάρε μπρος και δε θα χάσεις.

Δεν έχεις δικαίωμα να λες ότι βαριέσαι, ότι δεν μπορείς, ότι κουράστηκες , όταν άλλοι δίνουν αγώνα να επιβιώσουν, δίνουν αγώνα να σταθούν στα πόδια τους , ενώ εσύ απλώνεις τις ποδάρες σου στο τραπέζι κι αναστενάζεις από πλήξη.

Είναι ντροπή!!!

Δε χρειάζεται να βρεθείς προ δυσάρεστης εκπλήξεως, για να εκτιμήσεις το πραγματικό νόημα της.

Να χρειαστεί να πάθεις πρώτα κάτι και μετά ν’ αναρωτιέσαι κι από πάνω γιατί σε μένα;

Και γιατί όχι σε σένα;

Τι έκανες δηλαδή εσύ, όταν όλα ήταν εντάξει;

Βάραγες μύγες και κατηγορούσες όσους προχωρούσαν!

Αν δε θέλεις να σε ξυπνήσει καμιά σφαλιάρα , φρόντισε να ξυπνήσεις από μόνος σου.