Όταν φεύγεις, μην αφήνεις γέφυρα για να γυρίσεις..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Να αγαπάς και να αφήνεσαι. Να δίνεις ό,τι έχεις κι ας μοιάζει με ελεύθερη πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας.
Στον έpωτα κανείς δεν σου υπόσχεται πως στο τέλος, θα βγεις αλώβητος..

Να αγαπάς, να αφήνεσαι και να είσαι πάντα έτοιμος να πάρεις τα κομμάτια σου και να φύγεις.
Να είσαι πάντα έτοιμος να βάλεις φωτιά σε κάθε γέφυρα που σε δένει με την ζωή σου και να τα ξανακατακτήσεις όλα όσα αξίζουν, κολυμπώντας μέχρι την άλλη πλευρά.

Να φοβάσαι κάθε λεπτό που απομακρύνεσαι, αλλά να συνεχίζεις να προχωράς. Να ξέρεις πως έμεινες, προσπάθησες, πάλεψες, έδωσες, κι όταν ήταν πια η ώρα, άρχισες να περπατάς χωρίς να κοιτάς άλλο πίσω σου.
Δεν είναι λύση το φευγιό, είναι όμως η λύτρωση και η μόνη σου επιλογή όταν η ιστορία επαναλαμβάνεται και κανείς δεν μαθαίνει από αυτή.

Ξέρω πως φοβάσαι. Ξέρω πως είναι δύσκολο. Έχει ζεστασιά και οικειότητα το παλιό. Έχει την αυταπάτη της ασφάλειας και την ψευδαίσθηση μιας περίπου ευτυχίας που έχει χάσει από καιρό το δρόμο της.
Είναι δύσκολος δρόμος ο καινούριος που χαράζεις, και όταν ξεκινήσεις, δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, γιατί θυμάσαι; Φεύγοντας, έκαψες όλες τις γέφυρες.

Να μάθεις να φεύγεις.

Γιατί η ψευδαίσθηση της ευτυχίας, δεν είναι ευτυχία. Γιατί το περίπου χαμόγελό σου, δεν φωτίζει τα μάτια σου. Γιατί όσα σου αξίζουν, τα ξεχνάς παλεύοντας για τα μισά, τα περίπου, τα χλιαρά και τα από καιρό χαμένα..
Κι αυτό είναι ένα βάρος που δεν μπορείς να βγάλεις από μέσα σου αν δεν φύγεις, κι αν δεν μάθεις περπατώντας να αφήνεις κι ένα ένα από τα βάρη που σε έπνιγαν τόσο καιρό.

Τα “πρέπει” που δεν ήθελες, οι λέξεις που δεν έλεγες, τα όριά σου που δεν τα θυμάσαι πια γιατί έγιναν τόσο ελαστικά για να χωρέσουν οι επιθυμίες όλων, τα θέλω όλων..

Και τώρα πονάς..

Φεύγεις, αλλά πονάς. Και δεν μπορώ να σου πω πότε θα τελειώσει ο πόνος. Δεν έχει ημερομηνία παραγωγής, δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν φεύγει όταν φεύγεις.. δεν πονάς λιγότερο, δεν σκέφτεσαι λιγότερο, όμως τώρα πια, ο πόνος σου είναι δικός σου και τις πληγές σου μαθαίνεις να τις φροντίζεις.

Μαθαίνεις να σε φροντίζεις, μαθαίνεις να σε αγαπάς, ξανασυστήνεσαι με τον ίδιο σου τον εαυτό..
Ξανασυστήνεσαι με τα όνειρά σου.. και δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο γιατί τόσο καιρό, είχες ξεχάσει! Είχες ξεχάσει τον εαυτό σου. Είχες χαθεί τόσο πολύ στο “εμείς”, που είχες ξεχάσει!
Και τώρα θυμάσαι. Θυμάσαι τα πάντα. Θυμάσαι το πριν. Θυμάσαι… κι αρχίζεις να αναπνέεις.. Αρχίζεις να κλαις.. Αρχίζεις να φωνάζεις.. Αρχίζεις να νιώθεις.. Ξυπνάς από τον λήθαργο και νιώθεις τα πάντα.

Και τώρα ξέρεις.
Ξέρεις πως φταις κι εσύ.
Φταις γιατί ξέχασες να σε προσέχεις, και το άφησες ολοκληρωτικά πάνω στους άλλους να το κάνουν για εσένα.
Φταις γιατί πρώτα εσύ σε ξέχασες, πρώτα εσύ σε έχασες, πρώτα εσύ σε παραμέλησες κι επέτρεψες να γίνει κι από τους άλλους.
Σε έχασες, σε ξέχασες, κι είχες της απαίτηση από τους άλλους να σε έχουν για προτεραιότητα όταν εσύ δεν σε είχες καν στη λίστα!

Και τώρα ξέρεις πως δεν έφυγες από εκεί που δεν ήσουν ευτυχισμένος.

Έφυγες από το φάντασμα του εαυτού σου.. έφυγες από τα απομεινάρια σου και έβαλες φωτιά σε αυτό που έμοιαζε με εσένα, αλλά δεν ήσουν εσύ.
Και τώρα, σαν άλλος φοίνικας, μπορείς να ξαναγεννηθείς.. γιατί τώρα, ξέρεις πως δεν ήταν ποτέ λάθος του άλλου.
Έγινε, αυτό που επέτρεψες να γίνει..