Όσο δυνατά αγάπησες τόσο δυνατά θα μισήσεις

Υπάρχει τρόπος να γνωρίζεις από την αρχή μιας σχέσης την κατάληξή της; Σίγουρα όχι. Στην πορεία, όμως, καθώς η σχέση εξελίσσεται, βλέπεις, ακούς, εισπράττεις από τον άλλο· ή δεν εισπράττεις. Μέσω της αλληλεπίδρασης των μελών μιας σχέσης γεννιούνται τα συναισθήματα, που στη συνέχεια εξελίσσονται σε κάτι ευχάριστο ή δυσάρεστο.

Ποια συναισθήματα θα μπορούσαν να χαράξουν την πορεία ενός ιδανικού σεναρίου σχέσης; Έλξη, έpωτας, ειλικρίνεια, σεβασμός, εκτίμηση, αγάπη. Και το φινάλε; Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορείς να γνωρίζεις την τελευταία λέξη, που θα γράψει το «the end» της ιστορίας σας.

Ο καθένας μας πιστεύει, ότι μια ισορροπημένη σχέση βασίζεται στην αλήθεια, την αγάπη και την αμοιβαιότητα. Αυτές είναι και κάποιες από τις βαθύτερες επιθυμίες μας. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη σχέση δύο ανθρώπων μ’ ένα μωρό. Ένα μωρό, που από τη στιγμή της γέννησής του δέχεται τη φροντίδα των γονέων του, ώστε να μεγαλώσει σωστά και να γίνει ένας καλός, δυνατός κι ολοκληρωμένος άνθρωπος. Το ίδιο ακριβώς πρέπει να κάνουμε για τις σχέσεις μας. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και τα δύο μέλη μιας σχέσης· να τη φροντίζουν, ώστε αυτή να δυναμώσει, να ανθίσει και να εξελιχθεί.

Τι γίνεται, όμως, όταν στη σχέση προσφέρει και δίνεται μόνο ο ένας; Στην αρχή δεν μπορείς να διακρίνεις κάτι μεμπτό στην πράξη αυτή. Επειδή, ίσως, νιώθεις εpωτευμένος. Επειδή τον αγαπάς. Και θέλεις να του προσφέρεις ολοένα και πιο πολλά· ολόκληρο τον εαυτό σου. Επιθυμείς, όμως, παράλληλα να σου δοθεί κι εκείνος· οι δυο σας να γίνετε ένα. Η σχέση σας προχωρά και κάπου αρχίζεις να διακρίνεις ότι η επιθυμία σου δεν εκπληρώνεται. Νιώθεις σιγά-σιγά ν’ αδειάζεις. Όμως επιμένεις, ψιθυρίζοντας μέσα σου «τον αγαπάω και δε θέλω να τον χάσω».

Γι΄ αυτό και ξεκινάς να τον δικαιολογείς, επειδή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες σου. Βέβαια υπάρχουν φορές που ο άλλος δε θέλει να χάσει τη βολή του και την ασφάλεια που βιώνει μαζί σου. Και ξεστομίζει ένα σωρό δικαιολογίες, τρέφοντας τις αυταπάτες σου. Σε πείθει εύκολα, επειδή εσύ θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου. Και συνεχίζεις να του δίνεσαι και να επενδύεις στο μέλλον σας. Όμως η διαίσθησή σου δείχνει την πραγματικότητα, αλλά δεν την ακούς κι εξακολουθείς να τον δικαιολογείς. Συνεχίζεις να του προσφέρεις, ελπίζοντας σε μια συναισθηματική δικαίωση, που δε θα έρθει ποτέ. Το μόνο που τελικά συμβαίνει, είναι να παίρνει πάντα εκείνος από εσένα.

Στο σημείο αυτό περιπλέκουν τα πράγματα. Επειδή είσαι τόσο εpωτευμένος με τον άλλον και δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις την αληθινή εικόνα της σχέσης σας. Ή έστω επιλέγεις να μην τη βλέπεις. Και φτάνει εκείνη η τυχαία στιγμή, που η αποτυπωμένη στο μυαλό σου εικόνα για εσάς, καταρρέει. Η αθέατη πλευρά αυτού που θεωρούσες αγάπη, σχέση ζωής, αποκαλύπτεται. Οι αμφιβολίες σου διαλύονται. Η διαίσθησή σου επαληθεύεται. Τα αναπάντητα ερωτήματά σου λαμβάνουν την απάντησή τους. Εκμετάλλευση, απιστία, προδοσία, βόλεμα· και πολλά άλλα. Τότε τι κάνεις;

Όταν είσαι τόσο εpωτευμένος και λες ότι τον αγαπάς δυνατά. Όταν έχεις επενδύσει τον εαυτό σου σ’ αυτή τη σχέση και αισθάνεσαι ότι έχεις προσφέρει τόσα πολλά. Όταν διψάς για να εισπράξεις από εκείνον το αντίτιμό τους. Αναγνωρίζεις τελικά την αλήθεια που κρυβόταν μέσα σου, αλλά επέλεγες να την αγνοείς; Την αποδέχεσαι; Ή πάλι εθελοτυφλείς, ενώ γνωρίζεις ότι οφείλεις να τρέξεις μακριά από αυτόν τον άνθρωπο. προσπαθείς κι άλλο; Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είσαι κάτι διαφορετικό γι’ εκείνον; Ότι ακόμη και τώρα θα υπάρχει μια πειστική δικαιολογία; Εύχεσαι ότι η αγάπη σου αρκεί, για ν’ αλλάξει τη σχέση σας κι εκείνον; Επιμένεις κι άλλο; Υπομένεις; Σαμποτάρεις τον εαυτό σου, βαφτίζοντάς τον θύμα; Έχεις σκεφτεί τη καθημερινή φθορά, στην οποία υποβάλλεις τον εαυτό σου και τα συναισθήματα που σου προκαλεί; Μόνο πόνο και πίκρα· θλίψη, απογοήτευση, θυμό, οργή κι επιθυμία για εκδίκηση. Νιώθεις ότι όσο δυνατά τον αγάπησες κάποτε, τόσο δυνατά τον μισείς τώρα.

Είναι δυνατόν αυτό που εσύ βαφτίζεις αγάπη, να προκαλέσει τόσο αρνητικά συναισθήματα; Ασφαλώς η αληθινή αγάπη δεν τροφοδοτεί δυσάρεστες ψυχικές καταστάσεις. Ίσως τελικά αυτό που επέλεγες να ζεις, ήταν μια σχέση εξάρτησης. Μία σχέση όπου ο ένας κυριολεκτικά διψά να εκπέμψει αγάπη, δίνοντάς τη με κάθε τρόπο· ο άλλος όμως την αποφεύγει, κυριευμένος από τη φοβία του να δεθεί συναισθηματικά.

Ας αναλογιστούμε τη διαφορά. Στην αγάπη δεν υπάρχουν όροι, ούτε κι όρια. Αφήνεσαι απλώς να σε παρασύρει ο ρυθμός της στο χορό της αληθινής ένωσης δύο ανθρώπων. Ο πόνος κάποια στιγμή τελειώνει. Ο θυμός το ίδιο. Η θλίψη, η απογοήτευση, η οργή, οι τάσεις εκδίκησης τελειώνουν. Όλα τα άσχημα κάποια στιγμή φτάνουν στο τέλος τους. Το μόνο που δεν έχει τέλος, γιατί δεν έχει όρια, είναι η αγάπη.