Όποιος νοιάζεται δεν προδίδει

«Άσ’ το πια, μου το χάλασες». Έβαλα το αγαπημένο σου ποτό και στρίβω άλλο ένα τσιγάρο. Πρέπει απόψε να σε σβήσω. Πρέπει απόψε να αφήσω πίσω όλες τις αναμνήσεις. Να τις διαγράψω γιατί άξιζαν καλύτερο μέλλον. Με πρόδωσες με τον χειρότερο τρόπο κι απόψε γιορτάζω γι’ αυτό.

Σ’ ευχαριστώ που όλους αυτούς τους μήνες με έμαθες πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, δεν εκτιμούν, δε σέβονται και δεν αγαπούν πραγματικά. Κι όταν μιλάω για αγάπη εννοώ αληθινή. Στη δικό μου λεξικό περί αγάπης δεν υπάρχει η λέξη «προδοσία» με όλα τα επακόλουθα συναισθήματα.

Σ’ ευχαριστώ που μου έμαθες ότι οι άνθρωποι κοιτούν μόνο την πάρτη τους και προς την κατεύθυνση που έχουν μόνο κάτι να κερδίσουν. Κάπως έτσι έκανες κι εσύ∙ ήρθες, τα πήρες όλα κι έπειτα έκανες όπισθεν, αναστροφή κι άντε γεια. Με τσάκισες, με ισοπέδωσες, με ξαναπάτησες να δεις ότι με τελείωσες και συνέχισες την πορεία σου.

Είμαι εδώ, όμως, στα πόδια μου ξανά και σε κοιτώ στα μάτια. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες πως οι άνθρωποι πληγώνουν και δε διστάζουν στο βωμό της προσωπικής τους ευχαρίστησης να θυσιάσουν ό,τι χτίζουν μέρες ολόκληρες, μήνες ή και χρόνια. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες πως η προδοσία έρχεται πάντα από μέσα κι από ανθρώπους που τους έδωσες τον έpωτά σου στο πιάτο.

Σε ευχαριστώ που πέταξες όσα σου έδωσα χωρίς δεύτερη σκέψη για πολλές φτηνές εμπειρίες, που θα επιβεβαίωναν το εγώ σου. Σε ευχαριστώ που με έκανες να καταλάβω πως περίμενα το τρένο της ευτυχίας σε λάθος σταθμό. Έβαλα τη ζωή μου στον πάγο για σένα. Το ήθελα και το έκανα, αλλά δεν το εκτίμησες στιγμή. Ακόμα και στο τέλος πώς να μου δώσεις ευθύνες κοιτούσες.

Μάθε, λοιπόν, ότι εγώ τις δικές μου ευθύνες τις είχα πάρει από καιρό -για έμενα κυρίως. Για αυτό σου συγχωρούσα τα πάντα. Εγώ είχα πάρει στις αδύναμες πλάτες μου το φορτίο των συναισθημάτων μου. Δεν το πέταξα και δεν το μετέθεσα αλλού. Σε εμένα και μόνο σε εμένα. Κατάλαβες; Μη μου πετάς τις δικές σου, λοιπόν. Κράτα τις για σένα.

Κι αν τώρα είμαι εδώ και τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί απόψε θέλω να σε σκοτώσω από μέσα μου. Ό,τι κι αν μου έκανες, όπως κι αν μου φέρθηκες, τις αναμνήσεις μας δεν μπορώ να στις δώσω πίσω. Ίσως και να μη θέλω. Η τελευταία πράξη του δράματός μας, της σχέσης μας, της αγάπης μας –ή όπως στο διάολο σε κάνει πιο ελεύθερο άνθρωπο πες το– φρόντισες να χαραχθεί μέσα μου. Άλλο ένα «ευχαριστώ» κι εδώ. Το να βλέπεις τον άνθρωπό σου –που αγαπάς και ζεις μαζί του– να σε προδίδει μπροστά στα μάτια σου είναι το μεγαλύτερο σοκ που βίωσα ως τώρα στη ζωή μου.

Δε μου έκανε κακό το τσιγάρο που μου τραβούσες απότομα απ’ το στόμα για να το καπνίσεις. Εσύ μου έκανες κακό. Το μεγαλύτερο. Με έκανες να βιώσω την πιο εξευτελιστική στιγμή της ζωής μου και να αντικρίσω παγωμένος το πιο άσχημο θέαμα. Ήταν κι αυτό στις εμπειρίες που μου είχες υποσχεθεί πως ήθελες να ζήσεις μαζί μου; Αλήθεια, απάντησέ μου λίγο. Καθόλου ντροπή; Δε νιώθεις λίγη ταπείνωση για τη θέση στην οποία με έφερες;

Απόψε θα σε σκοτώσω από μέσα μου. Η διορία σου τελείωσε. Μη μου μιλάς για συναισθήματα. Μη μου μιλάς για αγάπη όταν εσύ την πρόδωσες δίχως δεύτερη σκέψη. Το μεγαλύτερο λάθος είναι πως έπρεπε να είχα ακούσει τη λογική μου την πρώτη φορά κι όχι την καρδιά μου. Το μεγαλύτερό μου μάθημα είναι αυτή η στιγμή που στέκομαι μπροστά στον καθρέπτη, μιλάω στο είδωλό μου παραδέχοντας «Δε σε αγάπησε» κι είμαι άδειος, κενός, παγωμένος. Το εννοώ, όμως.

Τώρα βλέπω τα πράγματα καθαρά. Όποιος αγαπά, δεν προδίδει. Όποιος αγαπά, προσπαθεί. Όποιος αγαπά, μπορεί να ξεχάσει κι απόψε ο χρόνος σου τελείωσε. Ούτως ή άλλως, όσο κι αν σου έδωσα δεν τον εκτίμησες.

Μη μου μιλάς άλλο για αγάπη, όταν ακόμη και τώρα βάζεις τον εαυτό σου πάνω από όλα. Μη μου μιλάς άλλο για την αγάπη. Δεν την καταλαβαίνω. Δε μιλάμε την ίδια γλώσσα. Το τρένο της ευτυχίας μου κορνάρει γιατί φεύγει. Πρέπει να τρέξω να το προλάβω, δε μένω άλλο σε λάθος σταθμό.

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη