Όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν, ελάχιστοι όμως ζουν

Για ποιον χτυπά η καμπάνα; Τα πρώτα χρόνια στις σπουδές, ζεις το παραμύθι κι ύστερα όλες εκείνες οι κοινωνικά ορισμένες νόρμες που οριοθετούν τη σταθερότητα σπάνε τη φούσκα σου. Να βρεις μια δουλειά, να αρχίσεις να εξοικονομείς λεφτά και να απομακρυνθείς από εκείνες τις στιγμές των μικρών προσωπικών σου αποδράσεων.

Κι ο χρόνος κυλούσε. Περνούσαν μέρες, περνούσαν μήνες, περνούσαν χρόνια. Στο χείλος μιας ενδεχόμενης προαγωγής εκλογίκευσες όλες τις αναβολές των ονείρων σου, κάνοντας εκείνες τις νόρμες της σταθερότητας τελικά ασφαλιστική δικλείδα. Το πάθος και η νιότη σου ξεθωριάζουν, η δουλειά καταλαμβάνει κάθε κομμάτι της ύπαρξής σου. Και βάζεις στην άκρη τα όνειρα, για ένα γεμάτο πορτοφόλι δίχως αισθήματα.

“Μακάρι να είχα το κουράγιο να ζήσω τη ζωή μου όπως τη θέλω κι όχι όπως την προσδοκούν οι άλλοι για εμένα.”

Λίγο πριν πεθάνουν, όλοι οι άνθρωποι κάνουν αυτή τη σκέψη, το έχει πει και η Bonnie Ware, μια νοσοκόμα ασθενών σε τελικό στάδιο θανατηφόρων ασθενειών.

Η ζωή που δεν ζούμε μας κάνει να μετανιώνουμε ακόμα περισσότερο.

Οι άνθρωποι ζουν σε μια μεταβατική κατάσταση συνεχώς, μια συνήθεια που απέκτησαν με χρόνια ρουτίνας, την οποία συγχέουν με τη σταθερότητα και η οποία οδηγεί σε ψευδαισθήσεις, ενώ ο κόσμος γύρω μας παραμένει ρευστός. Η ποικιλία στη ζωή μας διεκδικεί το ρόλο της μόνο με τη μορφή ζάπινγκ στην τηλεόραση ή με κουτσομπολιά για πολιτικά σκάνδαλα και εξωσυζυγικές σχέσεις διασημοτήτων.

Τα περισσότερα όνειρα παραμένουν ανεκπλήρωτα γιατί δεν διαλέγουμε να τα κυνηγήσουμε. Ο υπερβολικός ζήλος στην εργασία μας αποσυνδέει από τα παιδιά μας. Μεγατόνοι μετάνοιας και πικρίας γεμίζουν τις ζωές μας γιατί  δεν βρίσκουμε το κουράγιο να εκφράσουμε όσα πραγματικά νιώθουμε. Βολευόμαστε στα μέτρια και αφήνουμε τις πραγματικές μας αξίες και αξιώσεις να ξεθωριάσουν.

Πολλοί λαχταρούν την ευτυχία στην ουσία της, αλλά ο φόβος της αλλαγής μας κρατάει πίσω.

Φιλίες και σχέσεις ζωής ξεγλιστράνε από τα χέρια μας μόλις αναλάβουν τα ηνία οι οικονομικές υποχρεώσεις και οι επαγγελματικές δραστηριότητες. Βρίσκουμε χαμένους φίλους μετά από χρόνια και ίσως πολύ αργά, μόνο και μόνο για να μετανιώσαμε που δεν επενδύσαμε το χρόνο που έπρεπε μαζί τους όταν ήταν ακόμα νωρίς.

Η θλίψη προέρχεται από όσα δεν κάναμε κι όχι από όσα κάναμε.

Το ταξίδι της ψυχής μας είναι μια τεράστια μάζα από παλιρροϊκά κύματα εμπειριών ζωής, με την καταιγίδα να μαίνεται, τη θύελλα να λυσσομανάει. Στα 20 μας νιώθουμε ότι όλος ο κόσμος είναι ένας απύθμενος ωκεανός ευκαιριών και δυνατοτήτων, θέλουμε να τον κατακτήσουμε και νιώθουμε πως μας ανήκει. Η αναζήτηση και η περιέργεια δεν έχει όρια.

Για να ζήσεις τη ζωή στον απόλυτο βαθμό, πρέπει να επιτρέψεις αλλαγές στο παρόν σου.

Αποφάσισε τί είναι σημαντικό και συγκεντρώσου στον εαυτό σου κι όχι σε αυτό που θέλουν οι άλλοι από σένα. Όλοι έχουν μια άποψη, η ίδια η κοινωνία μπορεί να επιβάλλει τις φιλοδοξίες της πάνω σου, κι όμως κάθε αναπνοή που παίρνεις είναι δική σου και μόνο δική σου στιγμή. Μόλις το συνειδητοποιήσεις, όλα τα κομμάτια του παζλ θα μπουν στη θέση τους.

Οι φιλοδοξίες σου μετράνε, μην στοχεύεις στη σταθερότητα από νωρίς. Πάρε τα ρίσκα που χρειάζεσαι και μην αναβάλλεις τα όνειρά σου. Μπορεί τα ρίσκα να έχουν κινδύνους, αλλά έχουν και ανταμοιβές. Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν κοιτάζουν πίσω, μετανιώνουν για τα ρίσκα που δεν πήραν και τις προκλήσεις που δεν αποδέχθηκαν.

Το παρελθόν είναι ένα κουβάρι που το νήμα του οδηγεί στα μαθήματα που θα έπρεπε να πάρεις από όσα έζησες και να τα αξιοποιήσεις στο παρόν και το μέλλον σου. Σχεδίασε το μέλλον σου, μάθε από τα λάθη που έκανες στο παρελθόν, αλλά ζήσε το παρόν σου. Το άγχος και ο φόβος για το μέλλον, αλλά και η προσκόλληση στο παρόν δεν σε αφήνουν να ζήσεις τη ζωή όπως θα έπρεπε. Ζήσε στο τώρα για να μην αναρωτιέσαι αργότερα γιατί δεν το έκανες όσο μπορούσες.

Πάντα θα υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι που θα μας υπενθυμίζουν τις αποτυχίες μας. Αλλά η επιτυχία έρχεται μέσα από αυτές. Λάβε δράση, δημιούργησε και εμπιστεύσου τις ιδέες και το ένστικτό σου προσεκτικά.

Και μην ξεχνάς: αν αγαπάς τους ανθρώπους σου, να το λες και να το αποδεικνύεις. Προτού γίνουν φωτογραφίες στον τοίχο.