Αν όλες μπορούν να σε έχουν, εγώ τι να σε κάνω;

Τελικά τι μας κρατά σε έναν άνθρωπο;
Σίγουρα η στάση ζωής και η συμπεριφορά του.
Σε μια εποχή που όλα αποκτώνται με περισσή ευκολία, ποιος θα ήταν αυτός που θα επέλεγε να προσπαθήσει και να δυσκολευτεί;

Αλλαγές είναι το μότο τις εποχής. Ή μάλλον καλύτερα εναλλαγές και πάμε για αλλά.
Ολα έχουν καταλήξει να είναι αναλώσιμα.
Πράγματα και κυρίως άνθρωποι.
Έτσι κι εσύ.
Με τον αέρα και το ύφος του “γοη”, κυκλοφορείς και νομίζεις οτι όλα σου ανήκουν.
Ολα.

Ειδικά εαν ανήκουν στο ασθενές φύλο.
Και ποιός σου είπε άνθρωπε μου, ότι είμαστε όλοι ίδιοι;
Ποιος σου είπε ότι η μούρη του ζεν πρεμιέ είναι παντού αρεστή;
Νομίζεις ότι το να είσαι παντού και πουθενά ελκύει πάντα;
Θεωρείς ότι η ποσότητα και η ποικιλία σε ανεβάζουν ;
Άνθρωπο ψάχνουμε όχι χρηστικό εργαλείο και δη πολύ χρησιμοποιημένο.
Αν όλες μπορούν να σε έχουν, εγώ τι να σε κάνω;
Δεν θέλω πλαστικό ποτήρι μιας χρήσης.
Προτιμώ τα διάφανα και γυάλινα.
Ότι το ακουμπούν πολύ ή πολλοί χαλάει στο τέλος.
Χάνει και την ομορφιά και την ουσία του.
Φθείρεται σαν περσικό χαλί που στο τέλος ξεθωριάζει και γεμίζει κόμπους .
Από θεούς και θεές γεμίσαμε και μπουχτίσαμε, στα απλά και στα γήινα βρίσκεται η ομορφιά και η αλήθεια, αρκεί να μπορείς να τη δεις…..
Γράφει η Ελένη Τσακίρη