Οι πιο βαθιές πισώπλατες μαχαιριές γίνονται από φίλους «φίδια»

Έρχονται έρποντας σαν φίδια τις περισσότερες φορές οι ‘’φίλοι’’ στην ζωή μας και φεύγουν πάντα σκορπώντας το δηλητήριο τους στις αρτηρίες της καρδιάς μας .

Φοράνε τα καλά τους  ρούχα και καλοδέχονται μαζί μας τις επισκέψεις των ευχάριστων γεγονότων συν-οικοδεσπότες. Οδεύουνε συνοδοιπόροι στα δύσβατα μονοπάτια της μοίρας μας με την φιλάνθρωπη τους όψη. Στολίζονται με τα καλύτερα αξεσουάρ και μοιράζονται  τις  γιορτινές στιγμές μας. Μακιγιάρονται με ακριβά καλλυντικά και αλλάζουνε μορφή και όψη κρύβοντας τον σάπιο τους χαρακτήρα και μας απλώνουν τα βρώμικα και λερωμένα χέρια τους προσφέροντας μας στήριξη και βοήθεια στις δύσκολες και πονεμένες ώρες μας .

Εισβάλλουν στην ζωή μας όμορφοι και εντυπωσιακοί. Υπέροχοι και ανθρώπινοι. Φιλικοί και εγκάρδιοι. Μας τυφλώνουν τα φτασίδια τους. Εκστασιαζόμαστε απο την λαμπερή εικόνα της ιδιοσυγκρασίας τους που μας προβάλλουν. Πανυγυρίζουμε  για το όμορφο και πολύχρωμο περιτύλιγμα τους.  Κι όταν αυτό αρχίζει να σιγά σιγά να ξετυλίγεται μπροστά μας  αποκαλύπτωντας την σαθρώτητα της ύπαρξης τους που έκρυβαν καλά μέσα του είναι πλέον αργά.

Και πληρώνουμε το τίμημα μαθαίνοντας ότι το νόμισμα της φιλίας έχει πάντα δύο ή περισσότερες όψεις. Και η χειρότερη είναι απο αυτές είναι οι φίλοι – φίδια.

Αυτοί που μας πλησιάζουν χαμερπείς ακολουθώντας τα βήματα μας. Ακονίζουν τα δόντια τους έτοιμοι να επιτεθούν σε κάθε μας τρικλοποδιά. Κρύβονται κάτω απο την εμπιστοσύνη που τους χαρίσαμε. Καμουφλάρονται  πίσω απο την υποκρισία και την ψευτιά που τους διακατέχει. Καραδοκούν πάντα την κατάλληλη στιγμή για να εμποτίσουν το δηλητήριο τους στις ψυχές μας και κάνουν το ύπουλο σφύριγμα τους να ηχεί στα αυτιά μας σαν το τραγούδι των σειρήνων.

Ποτέ δεν καταλάβες μάτια μου ότι δεν είναι όλοι οι ανθρώποι ίδιοι. Ποτέ δενδέχτηκες ότι δεν είναι για όλους η φιλία το πιο ιερό και υπέρτατο αγαθό στην ζωή όπως είναι για μάς. Εμάς που πέφταμε στις φωτιές που ανάβαν οι ίδιοι να μας κάψουν για για να σώσουμε τα  τομάρια των φίλων μας.  Δίναμε την ψυχή μας βορρά στις σαρκοφάγες ορέξεις τους με αντάλλαγμα την δική τους σωτηρία.  Αναλώναμε το είναι μας προσπαθώντας να τους ελευθερώσουμε απο τους ιστούς της αράχνης που οι ίδιοι έφτιαχναν για να μας παγιδέψουν. Προτάσσαμε τα κορμιά μας στην πρώτη γραμμή πυρός υπερ πίστεως και φιλίας και δεν καταλάβαμε ποτέ ότι αυτοί κρύβονταν πίσω απο το πιστόλι που μας σημάδευε.

Μάθαμε ότι οι μεγαλύτερες και πιο βαθιές πισώπλατες μαχαιριές έρχονται πάντα μέσα απο τους φίλους σου. Γιατί μόνο αυτοί  είδαν μέσα απο την εμπιστοσύνη σου τα τρωτά και αδύνατα σου σημεία, τις αδυναμίες και τα πάθη σου. Μόνο μπροστά σ αυτούς ξεγύμνωσες την ψυχή,  σου ξεδίπλωσες το καταπονεμένο σου πνεύμα και μόνο αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά  πως και πότε να  να σε κτυπήσουν.  Μόνο αυτοί έχουν τα καταλληλότερα εφόδια για να σε αποτελειώσουν.

Και αφήσαμε την υπόσταση μας εκτεθειμένη στις άγριες διαθέσεις και την μισαλλοδοξία τους, απλώσαμε τις δικές μας πλάτες μας να στηριχτούν για να μπορούν να ανέβουν μόνοι και πρώτη στην κορυφή, κάναμε μαραθώνιους για να βρεθούμε δίπλα τους στις δύσκολες στιγμές τους.  Στερήσαμε χρόνο και χώρο απο τον εαυτό μας – και τους δικούς μας ανθρώπους,  για να καλύψουμε τα δικά τους κενά. Αγνοούσαμε τις δικές μας ανάγκες για να καλύπτουμε τις δικές τους.

Την προδοσία των φίλων που  έρχονται σέρνοντας σαν ερπετά στην ζωή σου  και φεύγουν δηλητηριάζοντας για πάντα την ύπαρξη σου, μπορεί κάποτε να την συγχωρέσεις. ‘Ισως και να καταφέρεις να την προσπεράσεις.

Αυτό όμως που δεν θα τους συγχωρέσεις ποτέ είναι που δεν θα είσαι ξανά ο ίδιος άνθρωπος. Θα χαμηλώνεις το βλέμμα σε κάθε νέα συνάντηση με τους ανθρώπους, θα δειλιάζεις, θα υποπτεύεσαι, θα αμύνεσαι, θα κλείνεσαι, θα οπισθοχωρείς, θα απομονώνεσαι, θα φοβάσαι, δεν θα εμπιστέυεσαι ποτέ πια.

Έρχονται έρποντας σαν  φίδια  τις περισσότερες  φορές οι ‘’φίλοι’’ στην ζωή μας.