Οι φιλίες δοκιμάζονται όταν κάνεις οικογένεια

Τη στιγμή, που όλα γύρω μας μπορεί να αλλάζουν –απ’ τα προσωπικά μας μέχρι και τα κιλά μας στη ζυγαριά– συνήθως μας πιάνουν οι τάσεις αυτοπραγμάτωσης κι αναζητούμε τις σταθερές της ζωής μας. Και δε χρειάζεται να παιδευτούμε πολύ. Η μοναδική –σχεδόν– σταθερά στη ζωή μας είναι οι φίλοι μας.

Φυσικά, δεν αναφέρομαι στις παρέες-γνωστούς, πόσο μάλλον σ’ αυτούς που έχουμε απλά αποθηκευμένους στις επαφές μας και μοιραζόμαστε μαζί τους καμιά έξοδο σε περίπτωση ανάγκης και μεγάλης μοναξιάς. Η φιλία απαιτεί συνήθως χρόνια γνωριμίας για να πετύχει. Βέβαια, υπάρχουν και κάποιοι, πιο τυχεροί, που την ανακαλύπτουν σε έναν άνθρωπο σχεδόν μόλις συναντηθούν, κάτι σαν τους καρμικούς έpωτες.

Όπως συμβαίνει με κάθε διαπροσωπική σχέση, έτσι κι η φιλία θέλει ισχυρά θεμέλια και καθημερινή επαφή για να επιβιώσει. Σε μία νεαρή ηλικία, κάτι τέτοιο δεν είναι ακατόρθωτο. Δεν υπάρχουν έννοιες –τουλάχιστον όχι τόσες όσο αργότερα– και μαζί φαντάζετε ατρόμητοι. Κανείς δε θα απειλήσει τη φιλία σας. Οι κατσάδες των γονιών σας να μαζευτείτε νωρίς στο σπίτι δε σας συγκινούν. Στο κάτω-κάτω και σπίτι να γυρίσετε, θα γυρίσετε μαζί. Η μαμά το ‘μαθε πλέον το χούι. Θα ‘χει στρώσει έξτρα σεντόνια και για τα φιλαράκια σου. Άλλωστε, δεν πρέπει να αφήσετε στη μέση εκείνη την ωραία κουβέντα.

Όλα καλά, λοιπόν, σε ‘κείνη τη φάση, και κυλάνε τα μαθητικά χρόνια και περνάνε και τα φοιτητικά και τίποτα δεν έχει αλλάξει μεταξύ σας. Κι αν πλέον –λόγω δουλειάς κι υποχρεώσεων– δεν είστε κάθε μέρα όλη μέρα μαζί, μιλάτε στο τηλέφωνο, τσατάρετε κι ανυπομονείτε να ‘ρθει η Παρασκευή να σας βρει στο καθιερωμένο σας στέκι. Έχεις μια σχέση στο μεταξύ, έχεις βρει έναν άνθρωπο που αγαπάς και, με τον καιρό, βλέπετε την κατάστασή σας πιο σοβαρά.

Με γάμο ή χωρίς, αποφασίζετε κάποια στιγμή να φέρετε στον κόσμο τον καρπό του έpωτά σας. Ανακοινώνεις στους φίλους σου το νέο και φυσικά όλοι ενθουσιάζονται, γελάνε, εύχονται τα καλύτερα, τσακώνονται κιόλας για το ποιος θα βαφτίσει το παιδί. Συγκίνηση κι ευτυχία.

Το εννιάμηνο κυλάει όμορφα αλλά σαν νεράκι. Οικογένεια και φίλοι ενδιαφέρονται συνεχώς, γεμίζει το σπίτι δώρα για το μωρό κι εσύ αναρωτιέσαι πού θα κρύψεις τόσα μπιμπερό, όταν μεγαλώσει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτές είναι οι μόνες σου έγνοιες, ώσπου φτάνει η μεγάλη μέρα και το μωρό σας που το περίμενες πώς και πώς. Και δεν αγωνιάς μόνο εσύ αλλά και τα κολλητάρια σου, εκεί κι εκείνα δίπλα σου, δε θα μπορούσαν να λείπουν απ’ το μαιευτήριο.

Μπροστά σε μια γέννηση μονιάζουν μέχρι κι οι εχθροί, είναι δυνατόν να μην παρευρίσκονται οι φίλοι; Ολοκληρώθηκε το κλίμα αγάπης, είναι όλοι εκεί, δίπλα σας, κι αυτό μοιάζει όνειρο. Κοίτα να δεις, λάθος έκανε τελικά η μάνα σου που σου ‘λεγε ότι ένα παιδί ταράζει όλες τις ισορροπίες. Η ισορροπία της παρέας πάντως δεν άλλαξε. Για την ώρα…

Και οι μήνες περνάνε, και το μωρό μεγαλώνει κι οι ανάγκες του όλο κι αυξάνονται. Κι εκεί που πίστευες ότι με λίγο γάλα πριν τον ύπνο θα είχατε ξεμπερδέψει, ξαφνικά δεν κοιμάται, κλαίει, θέλει αγκαλιές, κλαίει ξανά, απαιτεί και τους δύο γονιούς πάνω απ’ την κούνια και κλαίει πάλι. Άκυρο, λοιπόν, το πρόγραμμα, που ‘χατε διαμορφώσει με το ταίρι σου για τα ωράρια που θα ήταν σπίτι ο καθένας, έτσι ώστε κι οι δύο να μπορείτε να ‘χετε λίγο χρόνο για εσάς και τους φίλους σας. Κι εννοείται πως όσο κι αν κατανοούν όλοι τα νέα δεδομένα, μια συνεχόμενη απουσία για ένα μεγάλο διάστημα θα ‘χει και συνέπειες.

Η παρέα σας σάς έχασε πλέον. Το κινητό μονίμως στο αθόρυβο, μην ταραχτεί ή ξυπνήσει το μωρό. Οι Παρασκευές σας δε σας βρίσκουν όλους μαζί να τσουγκρίζετε ποτήρια και να τσιμπάτε μεζέδες, γιατί το μωρό δεν μπορεί να κοιμηθεί ή είναι ανήσυχο για άλλη μια φορά κι αν το αφήσετε στους γονείς σας θα ‘χετε συνέχεια εκεί τον νου σας, επομένως κανείς δε θα χαρεί αυτή την έξοδο. Μέχρι που κάποτε σταματάνε να χτυπάνε τα τηλέφωνα, που κατά κανόνα κατέληγαν σε αναπάντητες κλήσεις, και κάπου εκεί παύουν κι οι φίλοι σου να σου ζητάνε να σε δουν, καθώς δε θέλουν να σε πιέσουν, ούτε να φανούν αναίσθητοι ή παρτάκηδες.

Σου λείπουν οι συναντήσεις σας, τα γέλια σας, η κοινωνικότητά σου, φτάνεις να απελπίζεσαι με αυτήν την κατάσταση κι αποφασίζεις να οργανώσεις μια μάζωξη σπίτι σου -μπας και τα βολέψεις όλα. Μάταιο, όμως. Δεν μπορείς να μιλάς με την παρέα σου λες κι είστε σε βιβλιοθήκη, βαριούνται να τους κόβεις το γέλιο κάθε φορά που ξεπερνούν κάποια ντεσιμπέλ κι η παρατήρηση «Κοιμάται το μωρό» έχει γίνει πλέον ατάκα που ξεστομίζουν μόνοι τους, όποτε σε βλέπουν έτοιμο-η να τους επιπλήξεις. Αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι κι ότι πλέον δεν έχετε, μάλλον, πολλά κοινά, κι έτσι ξεκινούν να απομακρύνονται.

Αυτές οι λέξεις μπορεί να σε βρίσκουν ανάμεσα σε πάνες, μπιμπερό, με ένα μωρό αγκαλιά ή κουρασμένο-η, γιατί καθάρισες για άλλη μια φορά το χάος που προκάλεσε αυτό το πλασματάκι. Μπορεί να σε βρίσκει ακόμα και με κάποια απελπισία, απογοήτευση και στεναχώρια και δεν μπορείς να συνδυάσεις τον ρόλο του γονιού και του φίλου και βλέπεις τους ανθρώπους σου να αποχωρούν λίγο-λίγο απ’ τη ζωή σου. Μήπως, όμως, ισχύει εδώ το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται»; Σκέφτηκες μήπως τελικά αυτά τα άτομα που βάφτιζες «κολλητούς σου» στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά επιφανειακοί φίλοι, που μόλις ζόρισαν τα πράγματα, αδιαφόρησαν;

Αυτό είναι το ένα σενάριο, γιατί ευτυχώς υπάρχει και το άλλο, εκείνο που σε βρίσκει πιο δεμένο από ποτέ με την παρέα σου, που αισθάνεται σαν οικογένεια του μωρού σου, που σου στέκεται σε όλα και σου δίνει διαρκώς δύναμη, που καταλαβαίνει και δεν παρεξηγεί, που σε καμαρώνει κι είναι περήφανη για ‘σένα. Γιατί ο αληθινός φίλος θα ‘ναι δίπλα μας σε κάθε χαρά μας και σε κάθε δυσκολία, σε κάθε βολική κι άβολη περίοδο, σ’ όλες τις μεταβάσεις μας. Πόσο μάλλον, όταν πρόκειται για μια τόσο σημαντική αλλαγή στη ζωή μας, την πρώτη φορά ως γονιός. Ποιος θα ήταν εκεί να σε συμβούλευε καλύτερα, να του λες τα παράπονά σου για τους μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια και το μπλέντερ που χάλασε, μετά από τόσα φρούτα που έπρεπε να μετατρέψει σε κρέμες; Μόνο εκείνος ο άνθρωπος, που αποκαλείς «κολλητάρι σου» κι έχει αποδείξει τόσες φορές πως τον αξίζει αυτόν τον τίτλο.

Αν, λοιπόν, δεις ότι στην πιο όμορφη περίοδο της ζωής σου δεν προσπαθεί να σε καταλάβει, δεν κάνει υπομονή, φέρεται εγωιστικά και δεν είναι σχεδόν ποτέ εκεί, δε χρειάζεται να ‘ναι και στις υπόλοιπες. Οι φίλοι είναι πάντα -και για τα πάντα!

Συντάκτης: Πέννυ Λουπάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη