“Οι αληθινοί μπαμπάδες, δεν φεύγουν ποτέ!”

Είμαι πολύ αναστατωμένος αυτή τη στιγμή ύστερα από μία έντονη συζήτηση που είχα και κάπου θέλω να ξεσπάσω. Είμαι και εγώ μόνος μπαμπάς και σας φωνάζω:  Επιτέλους, οι μπαμπάδες σταματήστε να εγκαταλείπετε τα παιδιά σας!

Βαρέθηκα τους άντρες που βλέπουν το πρόβλημα και το προσπερνούν. Βαρέθηκα τον κόσμο που πρέπει να περιστρέφεται γύρω από τα αισθήματα αυτών των μπαμπάδων. Βαρέθηκα την κοινωνία που φέρεται σαν αυτή η συμπεριφορά, να είναι αναμενόμενη ή αποδεκτή. Βαρέθηκα τα σχόλια και τα email άπειρων μαμάδων που εγκαταλείφθηκαν και αυτές και τα παιδιά τους, αλλά περισσότερο βαρέθηκα τους μπαμπάδες που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και αρνούνται να πάρουν σοβαρά, τον ρόλο τους.

Από ότι έχω διαπιστώσει, υπάρχουν τρία είδη μπαμπάδων, που εγκαταλείπουν τα παιδιά τους.

Ο πρώτος απλά φεύγει. Μαζεύει τα πράγματά του, εξαφανίζεται και δεν θέλει να έχει καμία σχέση ούτε με τα παιδιά του ούτε με τη μητέρα τους. Αυτός ο άντρας για μένα δεν είναι άντρας. Είναι απλά ένα δειλό τεμπέλικο και εγωκεντρικό κ@λόπαιδο, που δεν το νοιάζει για αυτούς που ανέλαβε να φροντίζει και να προστατεύει.

Δυστυχώς δεν θα καταλάβει ποτέ τι άφησε. Οι δικαιολογίες και η προσωπική του εκλογίκευση δεν τον αφήνουν να δεί τίποτα άλλο παρά μόνο το πόσο καλά έκανε. Δεν θα ζήσει ποτέ τις Κυριακάτικες βόλτες και τα παιχνίδια του Σαββάτου, που θα μπορούσαν να είναι δικά του.

Δεν θα δεί ποτέ τις ζωγραφιές του παιδιού του, φτιαγμένες με τόση αγάπη για εκείνον, κάθε φορά και διαφορετικές μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Δεν θα καταλάβει ποτέ ότι άφησε αξέχαστους περιπάτους στο πάρκο, ονειρεμένες διακοπές με βουτιές στη θάλασσα, πύργους στην άμμο και ψάρεμα που θα τον γέμιζαν με όλη την ευτυχία του κόσμου.

Δεν θα καταλάβει ποτέ ότι το εγώ του, τον καταδίκασε να ζεί χιλιόμετρα μακριά από τις ιστορίες για καληνύχτα, τα πρωινά με γάλα και κορν φλέικς και τις βόλτες με ποδήλατο!

Ακόμη χειρότερα, δεν θα καταλάβει ποτέ ότι άφησε πίσω ένα μικρό πλάσμα που θα τον έβλεπε σαν ήρωα για μια ζωή. Που θα τον εμπιστευόταν και θα τον αγαπούσε όσο κανένας άλλος. Που θα έκανε τα πάντα για να μοιάζει σε αυτόν, να είναι ίδιος ο μπαμπάς του.

Δεν θα καταλάβει και δεν θα πάρει ποτέ την ευθύνη για την τεράστια τρύπα που άνοιξε στην καρδιά του παιδιού του, που δεν θα κλείσει ποτέ. Δεν θα καταλάβει ποτέ τον θυμό και τα δάκρυα του παιδιού του όσο προσπαθεί να καταλάβει έναν πατέρα που εξαφανίστηκε.

Δεν θα καταλάβει ποτέ πόσο πιο δύσκολη έκανε  τη ζωή του παιδιού του με την εξαφάνισή του. Μπαμπάδες σαν αυτόν, δεν αντιλαμβάνονται και δεν καταλαβαίνουν.Δεν μπορούν.

Σε κανέναν δεν λείπει κάτι που ποτέ δεν ήξερε ό,τι είχε!

Μπορεί να είναι λάθος μου αλλά δεν έχω κανένα ψίγμα κατανόησης για αυτούς τους ανθρώπους. Όχι μόνο δεν τους συμπονώ αλλά στην «καλύτερή» μου απόπειρα να «κατανοήσω» τις αποφάσεις τους, το μόνο που αισθάνομαι για εκείνους, είναι θυμό.

Υπάρχει βέβαια και ένα άλλο είδος πατέρα που φεύγει «συγκεκαλυμμένα». Είναι ο μπαμπάς που ενώ λείπει, κάνει ό,τι μπορεί για να φαίνεται πως δεν λείπει καθόλου.

Όπως ο πρώτος τύπος μπαμπά, έτσι και αυτός εκλογικεύει την απόφασή του να απέχει. Εμφανίζεται τόσο όσο χρειάζεται για να δηλώνει την παρουσία του και τα βράδια κοιμάται ήσυχος. Μιλάμε για το είδος αυτό του διαζευγμένου μπαμπά που, από επιλογή, μετατρέπεται σε μπαμπά των καλοκαιρινών διακοπών ή του Σαββατοκύριακου!

Για έναν τέτοιο μπαμπά είναι εντάξει να είναι μπαμπάς κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο και μερικές εβδομάδες το καλοκαίρι. Είναι εντάξει να περνάει τόσο λίγο χρόνο με το παιδί του.

Είναι εντάξει να αφήνει στην πρώην γυναίκα του σχεδόν ολόκληρη την ανατροφή του παιδιού τους και πολλές φορές όταν η πρώην γυναίκα του ξαναπαντρεύεται, δεν έχει πρόβλημα να βλέπει έναν άλλον άντρα να φιγουράρει στις οικογενειακές φωτογραφίες σαν την κύρια πατρική φιγούρα για το παιδί του.

Δεν προσπαθεί καν να είναι με ή κοντά στο παιδί του, παρ’ όλο που ισχυρίζεται ότι το κάνει. Συνήθως ξοδεύει ατελείωτες ώρες από τη ζωή του, για να εξηγεί στους φίλους του ότι έκανε και κάνει το καλύτερο για εκείνο. Έχει φτιάξει μια εικόνα τόσο όμορφη που έχει αρχίσει και ο ίδιος να την πιστεύει!

Συνήθως αυτοί οι μπαμπάδες κρύβονται πίσω από τηλέφωνα και μηνύματα. Πιστεύουν πως ένα γρήγορο check-in στη ζωή των παιδιών τους, είναι αρκετό για να δηλώσουν την παρουσία τους. Κοροιδεύουν τον εαυτό τους, κοροιδεύουν τους άλλους, κοροιδεύουν και τα παιδιά!

Αλλιώς ονομάζονται και «μπαμπάδες της Ντίσνευ»! Βλέπουν τα παιδιά τους τόσο αραιά που όταν συναντιούνται μαζί τους, το μόνο που κάνουν είναι να τα διασκεδάζουν, χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά γονείς. Ένας τέτοιος μπαμπάς πείθει τον εαυτό του ότι όσο κακομαθαίνει και κάνει χαρούμενο το παιδί του έστω και για λίγο, τότε είναι καλός.Κάνει το καθήκον του και το παιδί τον αγαπάει έτσι κι αλλιώς…

Παραδόξως υπάρχει και ένα τρίτο είδος μπαμπά που φεύγει. Είναι ο μπαμπάς που απέχει χωρίς να λείπει. Είναι ο μπαμπάς που ενώ είναι παντρεμένος με τη μητέρα των παιδιών του και ζούν όλοι μαζί κανονικά, δεν έχει καμία πρόθεση να συμμετάσχει ενεργά στο μεγάλωμά τους.

Αυτοί οι μπαμπάδες απέχουν συναισθηματικά. Θέτουν σε προτεραιότητα τα πάντα εκτός από τα παιδιά τους. «Πετάνε» στις γυναίκες τους όλο το μερίδιο των ευθυνών τους, από το πρωινό ξύπνημα και το ντύσιμο των παιδιών μέχρι το διάβασμα για το σχολείο, τις συναντήσεις με τους καθηγητές και τις τιμωρίες.

Δεν αισθάνονται την παραμικρή ενοχή για την απάθειά τους, καμιά φορά δεν καταλαβαίνουν καν ότι απέχουν. Θεωρούν τα παιδιά τους έναν ακόμη μπελά και σπάνια, τους απευθύνονται όμορφα. Γκρινιάζουν συνεχώς στους άλλους για το πόσο ανεπαρκή, ανόητα και απείθαρχα είναι τα παιδιά τους, προσπαθώντας να τα μετατρέψουν σε υπαλλήλους του μπαμπά που θα στέκουν προσοχή σε κάθε του πρόσταγμα, ειδάλλως θα υπομένουν τις συνέπειες. Αυτοί οι μπαμπάδες σπάνια είναι ευγνώμονες και η αξία της επιβράβευσης είναι άγνωστη έννοια για αυτούς.

Προσωπικά πιστεύω πως ένας παντρεμένος μπαμπάς μπορεί να εγκαταλείψει την οικογένειά του το ίδιο εύκολα με έναν χωρισμένο μπαμπά και από ότι βλέπω καθημερινά, τέτοιες περιπτώσεις δεν σπανίζουν.

Φυσικά δεν έχει σημασία αν ο μπαμπάς που φεύγει είναι χωρισμένος ή παντρεμένος. Τα σημάδια της εγκατάλειψης είναι ίδια και μένουν ανεξίτηλα για όλες και σε όλες τις περιπτώσεις.

Μπαμπάδες που πάνε για καφέ, παίζουν γκόλφ και ψαρεύουν συχνότερα από ότι συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού και στα παιχνίδια των παιδιών τους, δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στην κοινωνία. Δυστυχώς όμως έχουν και στέκονται εκεί γεμάτοι εγωισμό και αλαζονία να πληγώνουν τα παιδιά και τις γυναίκες τους χωρίς καν να τους νοιάζει. Αλλά οι αληθινοί μπαμπάδες, δεν είναι έτσι….

Οι αληθινοί μπαμπάδες αρρωσταίνουν στην ιδέα ενός επαγγελματικού ταξιδιού που θα τους κάνει να αποχωριστούν τα παιδιά τους έστω και για λίγο και όταν φεύγουν μετράνε τις μέρες αντίστροφα για να τα ξαναδούν. Οι αληθινοί μπαμπάδες, παλεύουν για τα παιδιά τους. Ακόμη κι όταν είναι διαζευγμένοι, δεν κάνουν στην άκρη, αντιθέτως. Διεκδικούν μέχρι τέλους τα δικαιώματά τους απέναντι στο παιδί.

Κάνουν τα ίδια διασκεδαστικά πράγματα με τον μπαμπά της Ντίσνευ, με τη διαφορά ότι δεν αρκούνται στο κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο αλλά τους ενδιαφέρει να συμμετέχουν στη ζωή των παιδιών τους, όσο πιο συχνά και ενεργά γίνεται.

Σε κάθε απόφαση που παίρνουν, προτεραιότητα έχει το καλό των παιδιών τους και για χάρη τους, παρατάνε και σπίτια και καριέρες για να είναι μαζί τους, με οποιοδήποτε κόστος αλλά το πιο σημαντικό:

Δεν προσπαθούν ποτέ μα ποτέ να πάρουν ή να αποξενώσουν το παιδί από τη μητέρα του, διότι αναγνωρίζουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της για την ανατροφή και την υγεία του παιδιού τους. Οι αληθινοί μπαμπάδες, και ενώ γνωρίζουν τη δύσκολη οικονομική κατάσταση των πρώην συζύγων τους, δεν τις αναγκάζουν να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να βρούν κάποιον άλλον να τις βοηθήσει με το μεγάλωμα των παιδιών τους.

Οι αληθινοί μπαμπάδες δεν φτάνουν τις πρώην γυναίκες τους σε σημείο να τους εκβιάζουν για να περνάνε χρόνο με τα παιδιά τους διότι οι αληθινοί μπαμπάδες, το επιδιώκουν από μόνοι τους. Κάθε ώρα, κάθε στιγμή.