Ο καθένας μας μπορεί να βρει τον εαυτό του μέσα από τη θάλασσα.

Θάλασσα

Στο δικό μου μυαλό θα την απεικόνιζα σαν μία τεράστια καρδιά που κλείνει μέσα της όλα τα συναισθήματα…

Σαν την απόλυτη έκφραση της ψυχής του ανθρώπου. Αναπαριστά καλύτερα από όλους αυτό που ο άνθρωπος δε μπορεί να περιγράψει με λόγια.

Από την οργή, το μίσος, τη λύπη… Μέχρι τη χαρά, την αισιοδοξία, την απόλυτη αγάπη.

Ένας απέραντος ωκεανός συναισθημάτων.

Η θάλασσα επίσης μου θυμίζει την ελευθερία. Την κοιτάς σε βάθος και χάνεσαι στην απεραντοσύνη της. Ταξιδεύεις νοητά μέχρι πολύ μακρυά. Και ξεφεύγεις από την πραγματικότητα πηγαίνοντας σε ένα δικό σου νησί. Κοιτάς στο άπειρο και αφήνεις το μυαλό σου να τρέξει.

Παραδόξως όμως η θάλασσα μπορεί και να σε εγκλωβίσει. Μπορεί να σε φυλακίσει στην τόση γοητεία της και να σε παγιδεύσει μέσα της…

Πιο κυνικά, για κάποιον η θάλασσα μπορεί να είναι απλά ένα φυσικό εμπόδιο που χωρίζει το απτό από έναν άλλο κόσμο.

Όμως εγώ την ερμηνεύω σε άλλο επίπεδο.

Όπως και να’ χει κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί το μεγαλείο της θάλασσας.

Δέος… Ναι, αυτή ίσως είναι η καταλληλότερη λέξη. Φόβος και θαυμασμός μαζί. Μπροστά της νιώθεις τόσο μικρός. Κι όμως τόσο σπουδαίος!

Μικρά γίνονται και τα προβλήματά σου. Δίνοντάς σου έτσι τη δυνατότητα να μεγιστοποιήσεις κάθε τι όμορφο που κρύβεται μέσα σου.

Γιατί μπορεί να αδειάζει το μυαλό απλά και μόνο αφουγκράζοντας την πνοή της θάλασσας, αλλά κανένας από εμάς δεν είναι διατεθειμένος να δώσει έτσι εύκολα τις όμορφες σκέψεις του. Απλά τις μοιράζεται με το κύμα.

Αντιφάσεις. Από τη μία στιγμή στην άλλη μπορεί να αλλάξει η όψη της θάλασσας. Από την άγρια και επιθετική μορφή της, μπορεί να σου δώσει το πιο ήρεμο και γαλήνιό της «πρόσωπο».

Ίσως ένας από τους λόγους που λατρεύω τη θάλασσα είναι αυτό της το χαρακτηριστικό. Η κυκλοθυμία της! Μου θυμίζει τόσο πολύ εμένα. Κι ενώ για μένα είναι αδυναμία, στη θάλασσα είναι μεγαλοπρέπεια.

Η θάλασσα μπορεί να γίνει ο καλύτερος σιωπηλός φίλος σε κάθε περίπτωση.

Πάντα έχω την ανάγκη να βρεθώ κοντά της και να της αποκαλύψω ανιδιοτελώς κάθε μου σκέψη. Γιατί ξέρει να κάνει εικόνα αυτά που εγώ σκέφτομαι και νιώθω… Χωρίς να κρίνει, χωρίς να προδίδει, χωρίς να αγνοεί.

Οργή. Απλά σκέψου έναν γκρίζο ουρανό και από κάτω μία θάλασσα φουρτουνιασμένη, που το κύμα της σκάει πάνω στα βράχια με μανία, έτοιμο να τα εξοντώσει! Σαν να παλεύει η θάλασσα με τη στεριά μέχρι τελικής πτώσης. Κάπως έτσι φαντάζομαι την εικόνα αυτού του συναισθήματος.

Χαρά. Ένας ηλιόλουστος ουρανός και μία καταγάλανη θάλασσα σε απόλυτη ηρεμία. Τόσο ήσυχη ώστε να ακούς μόνο το κύμα της. Όπως ένα ευδιάκριτο ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Σε αφήνει να ξεδιπλώσεις τη δική σου ευτυχία…

Η θάλασσα με γαληνεύει. Με κάνει να ξεχνάω. Να βρίσκομαι για λίγο στο δικό μου παράδεισο. Εκεί που υπάρχουν μόνο αυτά που εγώ θέλω. Τα υπόλοιπα τα μαζεύει αθόρυβα το κύμα.

Επίσης μου δίνει κάτι που μου λείπει… Αισιοδοξία! Με κάνει να βλέπω με άλλα μάτια. Να βλέπω από μία άλλη μεριά- που ίσως και να μην υπάρχει- τα πράγματα… Ουτοπική! Μου αρκεί όμως που έστω και για λίγο οραματίζομαι το όνειρο της καρδιάς μου.

Νιώθω ότι πετάω όταν είμαι κοντά στη θάλασσα! Με τα φτερά της ψυχής μπορώ να φτάσω πολύ μακρυά. Κλείνω τα μάτια και αφήνομαι στο να ακούω απλά την καρδιά της θάλασσας… Το κύμα!

Αυτό που το μάτι εκλαμβάνει ως τέλος της θάλασσας, δεν είναι τίποτε άλλο από την αρχή ενός άλλου κόσμου. Που μπορεί να μην τον βλέπεις, μπορείς όμως να τον φανταστείς και να τον δημιουργήσεις όπως εσύ θέλεις. Το νοητό όριο ανάμεσα σε ουρανό και θάλασσα είναι ο δρόμος της δικής σου αλήθειας… Ακολούθησέ τον. Άσε τη θάλασσα να σε παρασύρει μέχρι εκεί.

Τόσο μαγική, τόσο απρόβλεπτη, τόσο δυναμική! Διακριτική και επιβλητική ταυτόχρονα! Ήρεμη και επιθετική! Παγωμένη και ζεστή! Προσιτή και απότομη! Οξύμωρο ακούγεται…

Τόσο εpωτική… Απλά φαντάσου μια ρομαντική νύχτα δίπλα στη θάλασσα.

Συγκεντρώνει τόσες όμορφες αντιθέσεις. Και εκπροσωπεί επάξια το ανθρώπινο συναίσθημα. Ενσαρκώνει το θυμό και τον παίρνει μακρυά, μοιράζεται τις σκέψεις σου, χειροκροτεί τον έpωτα, ακούει τον πόνο σου, κάνει γιορτή τη χαρά σου, χαϊδεύει το δάκρυ σου… Και με ένα αόρατο πινέλο σου ζωγραφίζει το πιο γλυκό χαμόγελο… Κράτα το!

Ο καθένας μας μπορεί να βρει τον εαυτό του μέσα από τη θάλασσα. Να εξωτερικεύσει αυτό που κρύβει μέσα του και να βιώσει με τον ομορφότερο τρόπο ό,τι νιώθει.

Σου δίνει την ευκαιρία να χτίσεις τον κόσμο που εσύ ονειρεύεσαι και να αφεθείς.

Το πιο εθιστικό και ανώδυνο ναρκωτικό…

Γι’ αυτό αγαπάω τόσο πολύ τη θάλασσα.

Της Μαρίας Κουσαντάκη