Ο Έρωτας φεύγει όπως εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια!

Η πόλη ήρεμη, σκοτεινή, αγκαλιάζει μέσα στα τσιμεντένια κουτιά ψυχές βασανισμένες, ψυχές που πριν κοιμηθούν ονειρεύονται έναν κόσμο λαμπερό.

Στον δικό μου μικρόκοσμο τα συστατικά της ευτυχίας έχουν νικοτίνη και αλκοόλ, έχουν κάποιες φορές ένα φθηνό γαμήσι και παροδικές αγκαλιές.

Κάποια γαμημένα βράδια σαν και τούτο θα ήθελα να με αγκάλιαζες όπως τότε που νόμιζα πως ο κόσμος είναι γεμάτος λιβάδια κόκκινες παπαρούνες. Τότε που ένιωθα ανίκητος, μοναδικός, τότε που τα μάτια σου έλαμπαν στο πρώτο φως της μέρας από την δύναμη της Αγάπης,

Αγάπη; Όχι απόψε μωρό μου.

Κλείνομαι κάθε μέρα πιο πολύ πίσω από τα τείχη μου, θωρακίζομαι και γυαλίζω την πανοπλία που κρατούσα στο σεντούκι, μια μάχη που δεν έρχεται, μια αγάπη που πεθαίνει στα βρώμικα στενά αυτής της απρόσωπης πόλης, χάνεται στην νύχτα όπως χάνονται οι τελευταίοι επισκέπτες σε ένα θερινό θέρετρο τέλη Αυγούστου..

Το πρώτο αγέρι, οι πρώτες βροχές, το τοπίο που γίνεται γκρίζο και διώχνει την ζέστη του ήλιου από τις ξαναμμένες πέτρες, ξεθωριασμένες να προσμένουν τον χειμώνα να σβήσει από πάνω τους τις θύμισες..

Η νύχτα μεγαλώνει και μαζί της μεγαλώνω και εγώ, μετράμε μαζί τις πρώτες ρυτίδες, μετράμε μαζί την σοφία που ποτίζει τα άγουρα κεφάλια μας.

Ο Έρωτας μωρό μου είναι ένα μικρό παιδί, ανώριμο, υπερκινητικό.. ανταριάζει την ψυχή όπως το κύμα τον παλιό κυματοθραύστη στο λιμάνι..

Ο Έρωτας μωρό μου πέφτει και πονά, ματώνει τα γόνατα και συνεχίζει να τρέχει γύρω σου δίχως να σε αφήνει σε ησυχία..

Ο Έρωτας μωρό μου κλαίει σαν μικρό παιδί.. έχει μια αθωότητα που η ψυχρή λογική πολλές φορές αφήνει απέξω..

Ο Έρωτας μωρό μου είσαι ΕΣΥ! Το γερασμένο σου κορμί, οι φλέβες στα χέρια σου και το καρδιοχτύπι της λησμονιάς κάθε φορά που τα βλέμματα μας τυχαία συναντιούνται..

Ο Έρωτας μωρό μου φεύγει όπως ΕΣΥ. Ο Έρωτας μωρό μου φεύγει όπως εκείνα τα ανέμελα καλοκαίρια.