O έpωτας θέλει ψυχή και τόλμη, και δεν κάνει για όλους.

Κάποιοι τον έpωτα τον χαρακτηρίζουν καταστροφή, εγώ πάλι τον λέω απλά έpωτα.
Κάποιοι άλλοι πάλι, ίσως μικροί και ασήμαντοι, χαμένοι στην καθημερινότητα τους και την ρουτίνα τους, λένε ότι είναι αρρώστια χωρίς γιατρειά.
Κάποιοι άλλοι πάλι θεωρούν τον έpωτα καταστροφικό, χωρίς να μπορούν να μας εξηγήσουν τι ακριβώς καταστρέφει.
Εγώ πάλι θα σας πω πως ο έpωτας στην δική μου περίπτωση και μορφή εμπεριέχει απόλαυση και ομορφιά!
Ακόμα και για τον ρομαντικό έpωτα που πολλοί ξορκίζουν και απεχθάνονται, θα τους θυμίσω απλά ότι στο όνομα του, έγιναν οι μεγαλύτερες τρέλες που έγραψαν ιστορία ανά τους αιώνες.

Ο έpωτας, αγαπητοί μου φοβισμένοι, δεν έχει μέτρα και καλούπια, δεν έχει όρους και κανόνες και βέβαια δεν μας έρχεται με κανένα εγχειρίδιο χρήσης.
Η κάθε περίπτωση και η κάθε ιστορία είναι ακαταλαβίστικα μοναδική.
Κανένας ο οποίος έχει καρδιά από πάγο, δεν θα κατανοήσει ποτέ την ζεστασιά δύο ερωτευμένων ανθρώπων.
Κανένας μη ερωτευμένος δεν μπορεί να καταλάβει τα σινιάλα που μεταφέρουν τα τυχαία αγγίγματα, τα παθιασμένα φιλιά, και οι αγκαλιές αυτές που κουμπώνουν απόλυτα.
Και ναι όλοι αυτοί οι μη πιστεύοντες στον έpωτα, δεν υπολογίζουν ποτέ τον παράγοντα τύχη που μπορεί να φέρει στον δρόμο της ζωής τους τον κατάλληλο άνθρωπο.
Και για να βάλουμε το θέμα στην σωστή του διάσταση δεν έχουν καν την διάθεση να ερωτευτούν.
Ίσως γιατί κάποια στιγμή ναυάγησε το καράβι του έpωτά τους και δεν είχαν την διάθεση να κολυμπήσουν ξανά σε αχαρτογράφητα νερά.
Τους συμπονώ κατά βάθος γιατί η ασφάλεια της αδιαφορίας τους, τους περιορίζει να ζουν μια ζωή εντός μέτρων και ορίων.
Ότι παραστράτημα προσπαθήσουν να σηκώσουν, θεωρείται απαγορευτικό και κατακριτέο.
Δυστυχούν χωρίς να το καταλαβαίνουν γιατί στερούνται σπάνιες και μοναδικές στιγμές που μπορεί μόνο αυτό το πρωτόγονο συναίσθημα να τους προσφέρει.

Για αυτό και παραμένει και ανέγγιχτο, δύσκολα το κερδίζεις και πόσο μάλλον το μολύνεις.
Αυτοί λοιπόν, δεν θα τους ταξιδέψουν ποτέ δυο μάτια με καθαρό βλέμμα που τους λαχταρούν.
Δεν θα τους αγκαλιάσουν ποτέ δυο χέρια που θα ποτίζουν με έpωτα μέχρι το τελευταίο τους κύτταρο.
Δεν θα δακρύσουν ποτέ από την ευτυχία του έpωτα και αυτό είναι από τις μεγαλύτερες συγκινήσεις που στερούνται παραδομένοι στα όρια τους.
Δεν θα αντηχήσουν ποτέ στα αυτιά τους μελοποιημένα λόγια που θα μοιάζουν με τραγούδια.
Στερούνται τόσα πολλά από φόβο και δειλία.
Για αυτό σας λέω δεν είναι για όλους ο έpωτας.
Ο έpωτας θέλει ψυχή!!!