Ο αληθινός έpωτας δε θα ζητήσει ποτέ να απαρνηθείς τον εαυτό σου.

Της Στεύης Τσούτση.

Περιμένεις υπομονετικά. Περιμένεις εκείνον τον έpωτα που κάποτε στον τάξανε με παραμύθια. Στον υποσχέθηκαν με οσκαρικές ταινίες και χρυσά τραγούδια. Ιστορίες, στίχοι, σκηνές που πίστεψες για αλήθεια. Και περίμενες… Και περιμένεις. Οι άλλοι γύρω σου κάνανε σχέσεις. Τους χαίρεσαι, τους εύχεσαι, αλλά κάτι δε σου κάθεται καλά. Φταίει μάλλον που ψάχνεις να αναγνωρίσεις τους ανθρώπους που ήξερες παλιά. Τους προ έpωτα…Μα δύσκολα αναγνωρίζεις. Φταίει που άλλαξαν. Φταίει που απαρνήθηκαν κομμάτια τους, που τα διαστρέβλωσαν κάποιες φορές χάριν έpωτος.

Βλέπεις ανθρώπους αλλιώτικους, υποταγμένους σε συνήθειες και γούστα που δεν τους ανήκαν από πάντα. Τους βλέπεις να χαμογελούν αλλά μέσα σου πάντα θα αμφιβάλλεις για το πόσο αληθινό αλλά και πόσο μόνιμο θα είναι τούτο το χαμόγελο. Εσύ φτύνεις τον κόρφο σου κι ορκίζεσαι αιώνια πίστη σε ότι θέλεις, σκέφτεσαι κι απαιτείς. Δηλώνεις πίστη σε όσα με κόπο έχτισες τα χρόνια της αναμονής: προσωπικότητα, γούστα, συνήθειες. Και λες πως δεν είναι σωστό. Δεν πρέπει να αλλάζει κανείς για τον έpωτα όταν τον βρίσκει. Γιατί είναι σα να του πετάει λάσπη στα μούτρα. Γιατί να αλλάξεις; Γιατί να απαρνηθείς τον εαυτό σου; Γιατί να αλλάξεις σε κάτι που δεν το αγαπάς; Κι αν δεν το αγαπάς εσύ, πώς περιμένεις να το αγαπήσει κι ο άλλος; Δε θα το αγαπήσει. Νόμος. Γι’αυτό μένεις με ακλόνητες πεποιθήσεις. Κι ας είσαι βουτηγμένος στη μοναξιά. Ο αληθινός έpωτας δε θα ζητήσει ποτέ να απαρνηθείς τον εαυτό σου. Κι ούτε θα δεχτεί να το κάνεις αυτοβούλως. Γιατί με αυτά που ζητάς να αλλάξεις σε γνώρισε. Γι’αυτά που πας να απαρνηθείς ήρθε κοντά σου. Σε εκτίμησε, σε προτίμησε. Γιατί πας να τον στραβώσεις τότε; Μην το κάνεις. Κι ούτε με εκπτώσεις θα τον εκβιάσεις να έρθει κοντά μια ώρα αρχύτερα. Σου ανήκει ο εαυτός σου, μάτια μου. Είναι δικός σου, κτήμα σου, δημιούργημά σου. Και ταυτόχρονα ωφείλει να είναι και ο πιο πιστός σου σύντροφος. Μην τον απατάς λοιπόν.

Ο έpωτας που θα έρθει, αν αξίζει αληθινά τον κόπο, ξέρει πως να φερθεί. Ξέρει να γεμίσει την ύπαρξή σου χωρίς να ζητήσει αλλαγές. Χωρίς να ζητήσει να μην είσαι εσύ. Αν όμως σου ζητήσει κάτι τέτοιο, φύγε. Κανείς έpωτας που του χρεώθηκε να είναι αληθινός δε θα ζητήσει ποτέ να θυσιάσεις κομμάτι του είναι σου. Θα το αγαπήσει, θα το καλύψη με τη στοργή του κι αν οι γωνίες του τον πληγώνουν θα κοιτάξει να το λειάνει. Όχι με πίεση, όχι με θυμό κι απαίτηση. Μόνο με χρόνο κι αγάπη. Γιατί έτσι είναι οι αληθινοί έpωτες. Έχουν κατανόηση και χρειάζονται το χρόνο τους.Κοίτα να τους τον δώσεις.