Να τι συμβαίνει όταν δεν χάσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης

«Ξέρετε τι συμβαίνει, αν δεν χάσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης;». Έτσι ξεκινάει το κείμενό της μια μαμά που… έχει αγανακτήσει από τον πανικό που επικρατεί στις τάξεις των μαμάδων ως προς την γρήγορη επαναφορά του σώματος στα προ του παιδιού επίπεδα. Μια γυναίκα που πάλεψε για 25 χρόνια με ψυχογενή διατροφική διαταραχή «φωνάζει» σε όλες τις γυναίκες που αγχώνονται και χάνουν την αυτοπεποίθησή τους ότι είναι όμορφες, ακριβώς όπως είναι.

Διαβάστε το κείμενό της:

«Ξέρετε τι συμβαίνει αν δεν χάσεις τα κιλά της εγκυμοσύνης έναν χρόνο μετά τη γέννα; Τα παλιά σου ρούχα είναι στενά και, πιθανότατα, δεν σου κάνουν, όμως εκτός από αυτό…

Τίποτα. Τίποτα δεν συμβαίνει. Η γη δεν σταματά να γυρίζει γύρω από τον άξονά της. Οι φίλοι σου δεν σταματούν να σ’ αγαπούν. Οι συνάδελφοί σου δεν σταματούν να σε σέβονται. Τίποτα απολύτως δεν συμβαίνει.

Από πού έχει προκύψει η εμμονή με το να καταλαμβάνεις λίγο χώρο;

Ξέρω από πού προέκυψε για μένα. Η επιθυμία μου να εξαφανιστώ εντελώς όταν ήμουν έφηβη, ούτως ώστε το ζήτημα των κιλών μου να μην αποτελεί ζήτημα στο σπίτι μου, με οδήγησε σε μια διατροφική διαταραχή με την οποία πάλευα για 25 χρόνια. Μπορείτε να το φανταστείτε; Μια επιλογή που έκανα όταν ήμουν 14 ετών, μπορούσε να καταδυναστεύει όλη μου τη ζωή και τη σωματική και ψυχική μου υγεία για τρεις σχεδόν δεκαετίες. Και ο κόσμος δεν ενδιαφερόταν που λιμοκτονούσα οικειοθελώς ή που δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να χωνέψει το φαγητό που κατανάλωνε, γιατί όλα είναι εντάξει αν είσαι λεπτή. Η ικανότητά μου να χάνω γρήγορα κιλά, τα ατελείωτα ταξίδια μου στο μπάνιο –ποτέ κανείς δεν μου είπε τίποτα για όλα αυτά. Ποτέ, σε 25 χρόνια.

Δεν ξέρω πώς σταμάτησαν όλα. Ξαφνικά, επιτέλους, μια μέρα αποφάσισα ότι δεν ήθελα να συνεχίσω να σκοτώνω τον εαυτό μου. Και ότι, αν τελικά κατέληγα να σκοτωθώ προσπαθώντας να διατηρήσω το χαμηλό μου βάρος, ούτε ένας άνθρωπος δεν θα ύψωνε το ανάστημά του στην κηδεία μου για να πει: «Η Μαρία ήταν μια υπέροχη φίλη, αδερφή, κόρη –μακάρι μόνο να ζύγιζε 10 κιλά λιγότερα. Τότε, θα ήταν τέλεια».

Δεν τα λέω όλα αυτά για να καταλήξω στο ότι όποιος αντιμετωπίζει προβλήματα με το βάρος του ή προσπαθεί να χάσει κιλά, έχει κάποια διατροφική διαταραχή. Ξέρω ότι είμαι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Προφανώς, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να προσέχεις τη διατροφή και το σώμα σου.

Αλλά το να ξοδεύεις έστω και ένα λεπτό στη σκέψη ότι κάτι πάει στραβά με σένα επειδή έχεις μερικά παραπάνω κιλά, είναι λάθος. Σκέψου όλα τα πράγματα που θα μπορούσες να αλλάξεις στον εαυτό σου με τον χρόνο που έχεις σπαταλήσει για να αυτομαστιγώνεσαι για τα κιλά σου.

Μια γυναίκα που νιώθω χάλια για τον εαυτό της δεν είναι τόσο επικίνδυνη όσο μια γυναίκα που νιώθει μια χαρά. Είμαστε πολύ πιο δυνατές απ’ όσο νομίζουμε και, παρ’ όλ’ αυτά, αφήνουμε τον εαυτό μας να πειστεί ότι πρέπει να είμαστε αδύνατες –κι αδύναμες.

Μερικές από τις πιο αδύνατες γυναίκες που ξέρω βασανίζουν τον εαυτό τους με τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες που δεν συμπαθούν στο σώμα τους. Τι σπατάλη ενέργειας, να κουβαλάμε όλες αυτές τις ανασφάλειες, τη στιγμή που θα μπορούσαμε απλά να καταλάβουμε ότι είμαστε όμορφες ακριβώς όπως είμαστε.

Κάποτε, πρέπει να ξεκινήσεις να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο απ’ όσο μισείς τα ελαττώματά σου. Και τότε, όλα θ’ αλλάξουν. Όλα.

Αν συνέβη να… καταλαμβάνεις περισσότερο χώρο απ’ όσο πριν, επειδή γέννησες, νιώσε περήφανη. Κανείς δεν νοιάζεται –τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.

Νιώσε άνετα με το σώμα σου. Δεν είσαι άσχημη, ούτε χοντρή. Είσαι απλώς μαμά.»