Να συγχωρείς. Αλλά μην ξεχνάς, η πολλή καλοσύνη γεννά αχάριστους.

Γράφει η Λία Ευαγγελίδου

Ανεχτηκες πράγματα στο όνομα της αγάπης.
Μηδενισες τον εαυτό σου για να αποκτήσουν πυγμή κάποιοι άλλοι.
Και όλα αυτά με την αιτιολογία μην στεναχώρησεις, μην πληγώσεις, μην πόνεσεις τους άλλους.

Κι ας ποναγες εσύ κάθε μέρα.
Κι ας έπνιγες τα δάκρυα στο μαξιλάρι σου κάθε βράδυ, μην ακουστούν οι λυγμοί σου.
Ας ξυπνουσες κάθε πρωί με κόκκινα μάτια από το κλάμα για να παίξεις τον καραγκιόζη σε όλους αυτούς που στηρίζονταν πάνω σου.
Κι ας απαντούσες όλα καλά στην ερώτηση τι κάνεις.
Κι όλα αυτά γιατί;
Για να κλέβουν δύναμη από τη δύναμη σου.

Για να παίρνουν χαρά από τη χαρά σου.
Για να σε στραγγίσουν ψυχικά, συναισθηματικά και να στέκεσαι άψυχη πια να ατενίζεις το κενό.
Ένα κενό που ήταν το αντάλλαγμα στο καλό που τους έκανες.
Και όταν ήρθε η στιγμή που αποκαμωμένη πια έπεσες, δεν ήταν εκεί κάνεις να σε σηκώσει.
Δεν ήταν κανείς εκεί να σε πάρει αγκαλιά να σε ηρεμήσει.
Και τώρα που πάλεψες, τα κατάφερες και σηκώθηκες πάλι στα πόδια σου, φάνηκαν πάλι γιατί χωρίς εσένα είναι ενα τίποτα.
Κλείσε τους την πόρτα στη μούρη.
Αυτό τους αξίζει.
Μην κάνεις βήμα πίσω, μην απλώσεις το χέρι να τους κρατήσεις γιατί θα στο δαγκώσουν πάλι.
Σφιξε τη γροθιά σου, αναρωτήσου πόσα πέρασες εξαιτίας τους για να φτάσεις εδώ που είσαι.
Συγχωρα τους αλλά μην ξεχάσεις.
Γιατί σαν αφεθείς πάλι θα σε γονατισουν.
Όχι επειδή είναι αυτοί πιο δυνατοί, αλλά επειδή εσύ συνεχίζεις να είσαι άνθρωπος.
Και αυτή είναι η διαφορά μεταξύ σας.
Εκεινοι είναι δίπλα σου για να σε εκμεταλλευτουν κι εσύ είσαι δίπλα τους για να τους βοηθήσεις.
Τίποτα.

Συγχωρα μα μην ξεχνάς τούτο. Η πολλή καλοσύνη βλάπτει. Γεννά αχάριστους. Κι όσο πιο πολύ τους ταΐζεις τόσο πιο πολύ πεινάνε.
Ξόδευε τον χρόνο σου και πρόσφερε σε αυτούς που αξίζουν. Σε αυτούς που αναγνωρίζουν την προσφορά σου και έμειναν επάξια δίπλα σου.