Να παίρνεις από τον άλλο ό,τι μπορεί να δώσει. Αν μπορεί…

Της Στεύης Τσούτση.

Έμαθες να ζητάς πολλά. Έμαθες να περιμένεις πολλά από τον άλλο έχοντας σαν κριτήριο τη δική σου δοτικότητα. Εγώ δίνω, λες.

Εγώ σκορπίζω τον εαυτό μου για τον άλλο, δίνομαι ολοκληρωτικά.Και πρέπει να πάρω. Έτσι λες και το πιστεύεις μέχρι το μεδούλι.

Το πιστεύεις τόσο πολύ που δε σου περνάει από το μυαλό πως οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι κατ’ανάγκη ανταλλακτικές. Ναι, το ιδανικό θα ήταν να δίνεις και να παίρνεις.

Το τέλειο θα ήταν να σου έρχεται πίσω όλη η έννοια, η φροντίδα, η αγάπη που δίνεις στον άλλο. Έτσι για να γαληνεύει η ψυχή σου, να ξανανταριάζει από την προσμονή η καρδιά σου. Αλλά δε γίνεται έτσι. Γιατί οι σχέσεις των ανθρώπων πάντα είχαν ρίσκο. Είναι σαν τη ζωή που δεν ξέρεις τι σε περιμένει στην επόμενη γωνία. Δίνεις και περιμένεις να πάρεις.

Και μπορεί να περιμένεις εις τον αιώνα. Μπορεί ο άλλος να μην μπορεί να δώσει όπως εσύ, μπορεί να μην δύναται να νιώσει όπως εσύ. Σε κάθε περίπτωση το συναίσθημά σου δε γυρίζει πίσω.Κι απογοητεύεσαι. Αλλά δε θα έπρεπε. Από τον κάθε άνθρωπο που ήρθε στη ζωή μας, που είχαμε την ευκαιρία να σταθούμε απέναντί του και να νιώσουμε κάτι γι’αυτόν, δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα. Αν έρθει, καλώς να ορίσει. Αν πάλι όχι, στο καλό να πάει. Είναι απλή η ζωή κι εμείς πάμε να την κάνουμε δύσκολη. Ναι, να πάει στο καλό αν δεν μπορεί να νιώσει.

Ναναι γερός κι ευτυχισμένος κάπου αλλού. Εκεί που το δόσιμο θα του βγει δίχως εξαναγκασμούς, δίχως πολλές σκέψεις. Αυθόρμητα, πηγαία. Κι αν κάποιος σε απογοήτευσε, αν δε δόθηκε σε σένα, αν δε μοιράστηκε με σένα, ευχαρίστησέ τον και προχώρα παρακάτω. Δεν έχει νόημα να ξοδεύεσαι σε κάτι που δεν είναι δικό σου κι ούτε πρόκειται να γίνει.

Από το πρωί φαίνεται η καλή μέρα λέει ο σοφός λαός και το συναίσθημα από την πρώτη στιγμή. Με το ζόρι μη ζητήσεις ποτέ τίποτα. Έχε λίγη υπομονή, δώσε το χρόνο που χρειάζεται. Κι αν η άμμος στην κλεψύδρα τελειώσει και τίποτα από όσα θες δεν έχει έρθει, μην κατηγορήσεις. Απλά συνέχισε το δρόμο σου. Δε φταίει ο άλλος. Δε φταίει κανείς.

Είναι εκείνο το ρίσκο που καλούμαστε να πάρουμε σε κάθε ανθρώπινη σχέση.Παίρνουμε από τον καθένα ό,τι μπορεί να δώσει. Αν μπορεί…

Αν δεν μπορεί ή αν μας πέσει λίγο, ας πάρει το δρόμο του να βρούμε κι εμείς τον δικό μας. Κι εσύ τον δικό σου. Και μη νιώσεις ότι τον έχασες. Απλά δεν τον είχες βρει ποτέ.Εξακολούθησε να ψάχνεις και κάτι θα γίνει…

διαφορετικό