Να κυνηγάς το «πολύ» της ζωής κι ας φας τα μούτρα σου.

Της Στεύης Τσούτση.

Μια ζωή στη δίαιτα. Μια ζωή στη στέρηση. Μια στέρηση που την επέβαλλαν πάντα εκείνα τα πρέπει του κόσμου. Αυτό το τι θα πει ο κόσμος, τι θα πουν οικείοι και ξένοι, σε κυνηγά από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Κι εσύ να σκύβεις το κεφάλι και να προχωράς. Να ζεις ζωή για τους άλλους κι όχι για σένα.Ζωή λίγη, ζωή λειψή. Αλλά και οι άλλοι να μην ήταν, εσύ πάλι ζωή μισή θα ζούσες. Έτσι που φοβάσαι ακόμη και τον ίσκιο σου.

Φοβάσαι τους φίλους, φοβάσαι τους έρωτες, φοβάσαι το δόσιμο γενικά. Φοβάσαι πως θα ξημερώσει μέρα και θα σε έχουν όλοι προδώσει. Θα έχεις μείνει μόνος να μετράς απώλειες. Σκύβεις τους ώμους προστατευτικά κι έτσι πορεύεσαι. Κάθε δόσιμο του άλλου το κοιτάς με υποψία. Αναρωτιέσαι τι θέλει από σένα, γιατί σε προσεγγίζει. Ίσως βαθιά μέσα σου να μην πιστεύεις ότι αξίζεις κάποιος να σου φερθεί καλά. Ίσως και με την πίστη αυτή να προκαλείς τα όσα σου συμβαίνουν. Κι εκείνοι οι έρωτες. Εκείνοι οι αντισυμβατικοί που ήρθαν και σου χτύπησαν την πόρτα. Λες κι είχες μαγνήτη. Δεν τους τόλμησες. Πήγες στα σίγουρα. Όχι ότι κι εκεί δεν έφαγες τα μούτρα σου, αλλά λέμε τώρα… Τελικά δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σου φταίει κι έχει βαλτώσει έτσι η ζωή σου. Οι άλλοι και το αιώνια ανοιχτό στόμα τους;

Εσύ και οι αιώνιοι φόβοι σου; Έλα παραδέξου το… Εσύ φταις και κανείς άλλος… Μην κλαίγεσαι… Λούφαξες στα σίγουρα, στα λίγα κι άφησες τη ζωή να περνάει. Όχι, μην πεις ότι τη χαράμισες αν σε πληγώνει να το ακούς. Το σκέφτεσαι όμως κι είναι το ίδιο. Αρκέστηκες στα λίγα και δεν τόλμησες να πας για παραπάνω. Έμαθες στα ψίχουλα την καρδιά σου.Την έμαθες στο λίγο ενώ αυτή είναι φτιαγμένη για το πολύ. Στο πολύ θέλει να την πηγαίνεις τη ζωή σου. Να ρισκάρεις, να τολμάς, να αφήνεσαι. Κι ας κάνεις λάθη. Ας μην έρχονται όλα όπως τα θέλεις. Θα έχεις και γέλια, θα έχεις και δάκρυα, δεν το γλιτώνεις αυτό. Το πολύ να κυνηγάς.

Να του δίνεσαι ολοκληρωτικά κι ό,τι γίνει, για όσο γίνει. Μικρή η ζωή μάτια μου για να τη μικραίνεις κι άλλο με τις δειλιασμένες σου επιλογές. Μικρή η ζωή για να μην τη ζεις στο πολύ. Καλύτερα με φαγωμένα μούτρα, παρά με άπειρα αν να σε κατατρώνε. Μη λες ότι είναι αργά. Μην πας να κάνεις ένα βήμα θαρραλαίο μπροστά κι αντ’ αυτού πέντε βήματα πίσω.Όρθωσε ανάστημα και στρίψε κατά που σε πάει η καρδιά σου. Στρίψε κατά το πολύ. Κι ας πληγωθείς. Θα το έχεις ζήσει τουλάχιστον κι αυτό είναι που έχει σημασία.