Να ηρεμείς στα χέρια του, αυτό είναι αγάπη.

Συχνά-πυκνά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που έκανε τους μεγάλους έρωτες, αγάπες.

Ξέρεις, απ΄ αυτές που ζηλεύεις κι εύχεσαι να είχες κι εσύ. Υπάρχουν εξάλλου τόσοι πολλοί τρόποι για να καταλάβεις ότι η καρδιά σου, όχι μόνο χτυπά για κάποιον, αλλά σου σκίζει τα σωθικά. Κι αυτό το αίσθημα θα ‘χει διάρκεια. Γιατί ναι, είναι τόσο όμορφο να κόβονται τα πόδια σου και να μη μπορείς να πάρεις ανάσα απ’ τη λαχτάρα. Γουστάρω, όμως, ακόμα πιο πολύ, όταν αυτό το γαμάτο αίσθημα, πέρα από ένταση, έχει και διάρκεια.

Πόσα πράγματα κάνουμε άραγε και φανερώνουμε την αγάπη μας; Ίσως ένα αστείο μήνυμα για κάτι που συνέβη κι ήθελες να το μοιραστείς.  Ένα χαμόγελο χωρίς εμφανή λόγο. Η τελευταία σκέψη σου πριν παραδοθείς στην αγκαλιά του Μορφέα. Μια σκέψη φευγαλέα όταν πήζεις στη δουλειά ή το διάβασμα. Όταν νομίζεις πως ακούς τη φωνή του δικού σου ανθρώπου και γυρνάς όλο λαχτάρα να τον αντικρίσεις. Κι ας αντικρίσεις έναν άγνωστο στο γύρισμά σου. Όταν περπατάς στο δρόμο και μυρίζεις αυτό το άρωμα, που το έχεις συνδυάσει μόνο με τη μυρωδιά του κορμιού του.

Ακόμα και μια έκπληξη μέσα απ’ την καρδιά σου χωρίς λόγο. Μια κάρτα που είδες σε κάποιο μαγαζί και σ’ έκανε να χαμογελάσεις και την πήρες για δωράκι. Χωρίς αφορμή. Δε χρειάζεται αφορμές ο έρωτας έτσι κι αλλιώς. Έτσι δεν είναι; Κάθε έρωτας έχει τα δικά του μικρά χαρακτηριστικά που τον κάνουν να διαφοροποιείται από κάθε άλλο. Μικρές ή μεγάλες χειρονομίες -δεν έχει και μεγάλη σημασία.

Όλες οι μεγάλες αγάπες, όμως, ένα κοινό έχουν. Την ηρεμία στην αγκαλιά του ανθρώπου σου. Ξέρεις, αυτή τη γλυκιά αίσθηση που νιώθεις όταν πέφτεις στην αγκαλιά του και δε σκέφτεσαι τίποτα, παρά μόνο εκείνον. Εκείνον που σε αντέχει ό,τι και να γίνει, ό,τι και να κάνεις, όπως κι αν αντιδράς. Που και μόνο η ρυθμική του ανάσα στο στέρνο του σου προκαλεί τόση ηρεμία, που προσπαθείς να συγχρονίσεις τις δικές σου αναπνοές για να ταιριάζουν με τις δικές του. Μοναδικό χάρισμα, δε βρίσκεις;

Δεν είναι μόνο η αγκαλιά του, όμως. Μακάρι! Είναι η φωνή του, ο τρόπος που μιλάει, αυτό το χάρισμα να διαλέγει πάντα τις κατάλληλες λέξεις για να σε παρηγορήσει και να σε κάνει να ηρεμείς. Να γαληνεύει η ψυχή σου στα χέρια του. Μεγάλο δώρο. Να είσαι μ’ έναν άνθρωπο που νιώθεις ασφάλεια. Να νιώθεις πως είσαι άτρωτος, πως τίποτα δε μπορεί να σε βλάψει. Να είσαι σίγουρος πως κάποιος φυλάει τα νώτα σου, σε προσέχει και σε φροντίζει. Ακόμη κι αν εσύ δεν το βλέπεις. Αυτή είναι η μεγαλύτερη μαγκιά έτσι κι αλλιώς.

Νομίζω αυτό είναι το μυστικό μιας μεγάλης αγάπης. Η δύναμη να νιώθεις ασφάλεια δίπλα στον άνθρωπό σου. Όχι να επαναπαύεσαι. Αλλά να ξέρεις πως ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου είναι, πέρα από το ταίρι σου, και το στήριγμά σου. Να ξέρεις πως ό,τι και να γίνει, έχεις έναν άνθρωπο να σου επιτρέπει να ρίξεις για λίγο όλες σου τις άμυνες και να του επιτρέψεις να γίνει αυτός η ασπίδα για σένα. Να γίνεις –για μια στιγμή– ευάλωτος στα χέρια κάποιου άλλου. Αυτό είναι αγάπη.

Της Κατερίνας Καλή