Να εκτιμάς εκείνους που επιμένουν μέχρι τέλους

Δόξα και τιμή σ’ αυτούς που επιμένουν. Όχι στους φορτικούς, όχι στους ανασφαλείς που γαντζώνονται άγαρμπα απ’ ό,τι βρουν μπροστά τους. Ούτε σ’ αυτούς που δεν μπορούν να δεχτούν την απόρριψη. Σ’ αυτούς που ξέρουν να φτάνουν τις μάχες τους μέχρι τέλους, ανεξαρτήτως προγνωστικών και τελικού αποτελέσματος. Γι’ αυτούς μιλάω.

Γι’ αυτούς που δεν ξέρουν να το βάζουν κάτω. Που όταν τους δίνεται η ευκαιρία να λιποτακτήσουν, να εγκαταλείψουν τη μάχη και μάλιστα με ψηλά το κεφάλι -γιατί ήδη έχουν δώσει πολλά- , συνεχίζουν ν’ αγωνίζονται. Που όταν όλοι τους φωνάζουν «φύγε», απαντάνε «θα μείνω». Όχι από αντίδραση, δεν παιδιαρίζουν αυτοί οι άνθρωποι. Από αγάπη κι αφοσίωση σε κάτι μεγάλο και σπουδαίο, κάτι που υπερβαίνει κατά πολύ το «εγώ» τους. Δόξα και τιμή σ’ αυτούς τους λίγους που όταν λένε «εγώ θα είμαι εδώ», το εννοούν. Που όταν οι συνθήκες το επιβάλλουν, παίρνουν θέση και δίνουν ψυχή χωρίς να τους ζητηθεί από κανέναν. Πώς να ζητήσεις, άλλωστε, ψυχή; Σ’ αυτούς που η παρουσία τους είναι σταθερή και μόνιμη, χωρίς θεαματικές εισόδους κι εξόδους, χωρίς απόπειρες εντυπωσιασμού.

Σ’ αυτούς που μιλάνε με πράξεις και τα λίγα που λένε τ’ αποδεικνύουν στο δεκαπλάσιο. Σ’ αυτούς που αφήνουν πίσω τους έργα, σ’ αυτούς που αγγίζουν καρδιές. Σ’ αυτούς που πιστεύουν σε κάτι. Δε λείπουν οι αισθηματίες απ’ τον κόσμο μας, ούτε οι ευαίσθητοι. Οι πιστοί λείπουν, η δική τους απουσία κάνει τη διαφορά στην κοινωνία μας. Δεν πιστεύουν πια οι άνθρωποι σε τίποτα, για να μη χρειαστεί κάποια στιγμή ν’ αυτοδεσμευτούν απ’ τα «πιστεύω» τους. Γι’ αυτό δεν επιμένουν κιόλας. Γι’ αυτό στην πρώτη δυσκολία αποχωρούν με πλάγια βήματα. Δεν έχει γερές βάσεις μέσα τους το οικοδόμημα, δεν το υπηρετούν με πάθος, δεν είναι αφοσιωμένοι σ’ αυτό. Από πού να κρατηθούν, λοιπόν; Για να κάνεις κάτι με την καρδιά σου, πρέπει να ξοδευτείς, πρέπει να θυσιάσεις κομμάτια σου, πρέπει να κάνεις δύσκολες επιλογές. Δε θα σου δώσει μόνο χαρές και δικαίωση, ίσως μάλιστα αυτά ν’ αργήσουν να φανούν. Θα σου δώσει και πόνο κι απογοητεύσεις αυτό που αγαπάς. Θα έρθουν στιγμές που θα σε φθείρει, που θα σ’ αδειάσει, στιγμές που θα διαψευσθούν οι προσδοκίες σου.

Πόσοι, νομίζεις, είναι έτοιμοι γι’ αυτό; Κι αν δεις μια μέρα το οικοδόμημά σου να γκρεμίζεται, πόσο σίγουρος είσαι ότι θα βρεις τη δύναμη να το ξαναχτίσεις απ’ την αρχή; Γιατί, μεταξύ μας, αυτό είναι επιμονή. Όχι το να φύγει ένα κεραμιδάκι απ’ τη θέση του κι εσύ να το ξαναβάλεις. Πόσα απ’ τα κεκτημένα σου, λοιπόν, αξίζουν κάθε αγώνα και κάθε θυσία; Σε πόσα απ’ αυτά που έχεις στη ζωή σου καταθέτεις ψυχή κι όχι μόνο κόπο και χρόνο; Για ποια αξίζει να επιμείνεις μέχρι τέλους; Είναι τρελοί αυτοί που επιμένουν παρά τις δυσοίωνες προβλέψεις. Είναι θεόμουρλοι αυτοί που δε σταματάνε πουθενά, που τα παίζουν όλα για όλα, που δεν κρατάνε πισινές. Είναι για δέσιμο αυτοί που ρίχνουν συνεχόμενα ξενύχτια για μια ιδέα καινούρια, πρωτοποριακή που μπορεί να βγει σε κάτι καλό, αλλά μπορεί και να μη βγει πουθενά. Είναι παλαβοί όσοι πιστεύουν βαθιά σε κάτι που δε βλέπουν τα μάτια τους. Και φυσικά, είναι αυτοί οι εκλεκτοί που αλλάζουν τον κόσμο.