Να διεκδικείς, να μην παρακαλάς…

«Αγάπη κι έρwτας είναι μια διεκδίκηση, μια πάλη» μας λέει η κυρία Δημουλά. Και συμφωνούμε. Αλίμονο αν ο έρωτας ήταν βραβείο μετά από κάποιο στίβο που περνάς επιτυχώς, που το στολίζεις σε κάποιο ράφι και είναι για πάντα δικό σου.

Δε σε αφήνει να ξεκουραστείς. Λαχανιάζεις προσπαθώντας να τον κερδίσεις, αλλά θυμίζει θήραμα σε μια αγέλη πεινασμένων λιονταριών. Δεν αρκεί να το βάλεις στο στόμα σου, πρέπει και να το προστατεύσεις απ’ τα υπόλοιπα λιοντάρια που θα επιχειρήσουν να στο πάρουν. Και για να το προστατεύσεις πρέπει να κάνεις…τα πάντα;

Προσοχή στο κενό μεταξύ του «πασχίζω» και του «παρακαλάω». Προσοχή σε κείνη τη λεπτή γραμμούλα που διαχωρίζει τον αποφασισμένο πεισματάρη από τον ψυχάκια ξεφτίλα. Προσοχή σε κείνο το όριο που αν το διαβείς δε χάνεις μόνο τον άνθρωπο που πάσχισες να κρατήσεις, αλλά και την ίδια την αξιοπρέπειά σου.

Αν υπάρχει κάτι πιο αηδιαστικό απ’ τα σαλιατρέχουλα που για να κερδίσουν αυτό που θέλουν χάνουν κάθε έννοια αυτοσεβασμού, είναι εκείνα τα κατοικίδια που πέρασαν μόνα τους ένα πνίχτη στο λαιμό τους κι έδωσαν τον λουρί σε εκείνον που δεν έχουν αποσαφηνίσει αν επέλεξαν για άνθρωπο ή αφέντη τους. Κι ακόμη χειρότερα, αυτός το κράτησε. Εκείνα τα ηττοπαθή ανθρωπάκια που καταπνίγουν τις επιθυμίες τους αποφεύγοντας με κάθε τίμημα την αντιπαράθεση, και στο τέλος αναρωτιούνται γιατί κατέληξαν τόσο χαμηλά στα μάτια όλων των υπολοίπων.

Στον έρωτα θες να δώσεις. Θες να δώσεις το χρόνο σου, το σώμα σου, τα εσώψυχά σου, όλο σου το είναι. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση απ’ το να μη θέλει ο άλλος να τα πάρει. Αν κάπου ένιωσες συγκίνηση στην προηγούμενη πρόταση, να συμπληρώσω ότι δεν υπάρχει και μεγαλύτερος εξευτελισμός απ’ το να τον παρακαλάς να το ξανασκεφτεί.

Μην αρχίσουμε τα «όταν είσαι ερωτευμένος μπλαμπλαμπλα». Το τσαλάκωμα δεν ήταν και δε θα είναι ποτέ στοιχείο του έρωτα, αλλά μόνο του οίκτου που πολλές φορές έγινε η αφορμή για προσωρινές υποχωρήσεις κι επιστροφές, κι όλα αυτά λίγο πριν το αναπόφευκτο. Κι ακόμα κι αν ήταν στοιχείο του, πάντα θα νικιόταν απ’ την αυτοεκτίμηση, που αποτελεί το μεγαλύτερο αφροδισιακό μετά την εξυπνάδα, της οποίας φυσικά είναι παρεπόμενο.

Το μεγαλύτερο ψέμα είναι ότι όσοι προσπαθούν να κερδίσουν ή να διατηρήσουν τον έρωτα παρακαλώντας , δεν έχουν εγωισμό. Κι όμως είναι οι μεγαλύτεροι εγωιστές απ’ όλους, διότι θα μεταχειριστούν τα πάντα για να επιτύχουν το σκοπό τους, ακόμα κι αν πρέπει να ποδοπατήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Η ζωή, εξ’ όσων μπορούμε να γνωρίζουμε φυσικά, είναι μια. Και καλό είναι να μη χαραμίζεται σε λάθη, ειδικά επαναλαμβανόμενα. Ανήκει αλλού, το θες δικό σου. Αν το καταφέρεις, να το χαίρεσαι. Αν όχι, προχώρα.

Η «αναζήτηση» συνίσταται στο να βρούμε τον άνθρωπο που θα θέλει να μείνει δίπλα μας και να παλέψει μαζί μας και για εμάς, που θα μας δεχθεί γι’ αυτό που είμαστε. Δεν είμαστε φτιαγμένοι από πλαστελίνη για να διαμορφωθούμε στα γούστα του καθενός.

Με δεδομένο ότι από τις 24 ώρες της μέρας, τις οκτώ κοιμάσαι και τις οκτώ (τουλάχιστον) εργάζεσαι, έχεις ξεμείνει με ένα οκτάωρο να ζήσεις. Το ένα τρίτο της ζωής σου είναι χαμένο σε δουλειά κι ύπνο για να ξαναπάς στη δουλειά να ξανακουραστείς. Μάθε να επιλέγεις πολύ αυστηρά τους ανθρώπους που θα πλαισιώσουν αυτό το τόσο πολύτιμο οκτάωρο της ημέρας σου.

Κι εκατό χρόνια να ζήσεις, αν είσαι δεμένος σε ένα καπίστρι με ένα σκοινί ακτίνας δέκα μέτρων, από όλο τον κόσμο θα γνωρίσεις μόνο είκοσι μέτρα του. Το ίδιο ισχύει και με τους ανθρώπους. Αν πρόκειται να μείνεις κάπου, να μένεις γιατί εκεί είναι καλύτερα απ’ οπουδήποτε αλλού, κι όχι γιατί εκεί σε έδεσαν, είτε με τη συγκατάθεσή σου είτε χωρίς.